Asfalt

Blog 149 - 24 september 2019

Is het leven een voetbalwedstrijd?

Leest u nog weleens een boek? Kent u die uitdrukking? Ik moest inderdaad denken aan de klassieke uitspraak van Dominee Gremdaat. Kent u die uitdrukking? De vraag stellen is ‘m ook meteen beantwoorden. Nee eigenlijk niet. En dat vind ik niet alleen heel slecht van mezelf, maar ook nog eens doodzonde. Want ik kan werkelijk niets bedenken wat er negatief is aan het lezen van een zelfgekozen boek. Waarom doe ik het dan niet?

Wanneer lees je een boek? Voor het slapen gaan? In de trein? Of aan tafel tijdens het eten? Kortom, maak je er een ritueel van, of doe je geheel spontaan een greep in de boekenkast? Ik heb thuis twee hele grote boekenkasten, die ook nog eens vol staan met boeken. Best wel veel boeken. Twee planken met nog te lezen boeken. Dat past nog net op twee planken, maar de eerste paar boeken liggen al dwars op andere. Dat is geen goed teken.

De stapel ongelezen neemt toe en het dwingt mij om geen boeken meer te kopen. Een soort straf voor mezelf, al had ik het boek van Memphis Depay voor mijn verjaardag gevraagd (niet gekregen, maar het kan nog, want een goede vriend moet nog langskomen), stond ik zaterdag in de winkel met het boek de 25 schoonheden van het amateurvoetbal van Santos in mijn handen (niet gekocht) en wil ik het boek van Klaas – ‘wij van de politie’ – Wilting eigenlijk ook wel hebben, getiteld: Klaas Wilting – de roerige jaren van een politiewoordvoerder. Al was het alleen maar omdat ik ook politiewoordvoerder ben geweest.

Ik ken Klaas een beetje uit het wereldje en omdat Klaas in Almere woont en ik in Flevoland werkte, hadden wij nog weleens contact. Wilting was namelijk werkzaam bij Omroep Flevoland en presenteerde het televisieprogramma De Twaalfde Provincie. Een verlengde VVV-commercial over Flevoland, waarin hij bekende Nederlanders naar de provincie haalde en rondreed van bezienswaardigheid naar bezienswaardigheid en andersom.
Negen van de tien keer werd er ook een bezoekje gebracht aan de politie en zo’n dag moest dan begeleid worden door iemand van de afdeling voorlichting. Ik heb het een paar keer gedaan, vooral de uitzending met oud-voetbaltrainer Co Adriaanse bleef mij bij. Het was beginjaren 2000 en Cootje was ontslagen bij Ajax en toen trainer van AZ. Een uiterst aardige, voorkomende en correcte man. Goed bespraakt, nieuwsgierig ook, maar ook iemand die veel keek en luisterde.

Vraag mij niet waarom, maar er was geregeld dat Wilting en Adriaanse als een soort Bonnie en Clyde aangehouden zouden worden in een dure BMW en middels de autoprocedure tot overgave werden gedwongen. Dat betekende in dit geval dat de twee op de knieen moesten met de handen omhoog en geboeid werden. Zaten de armen inmiddels achter de rug, dan kregen ze een voorzichtige duw en werden ze met het hoofd voorzichtig op de grond gelegd. Vergelijk het hier maar een beetje mee.

Politieagenten houden wel van een geintje, dus Adriaanse ging keurig naar de grond, maar agenten lieten Wilting vlak boven het asfalt vallen, waardoor hij plat met zijn gezicht op de grond viel. Dat leverde Klaas een ietwat gehavend gezicht op. Ik ben benieuwd of dat ook in zijn boek komt.

Onlangs heb ik wel een boek gelezen trouwens. Je leven in 90 minuten van Eddy de Hey. Het leven is net een voetbalwedstrijd. Dat ontdekte de schrijver op de tribunes van Camp Nou in Barcelona, waar hij al jaren woont. Samen met een vriend stelde hij vast dat ze als mid-veertigers aan de tweede helft van hun leven waren begonnen. Ze keken met veel plezier en voldoening terug op de eerste helft. Niet alles was even soepel verlopen, maar opgeven? Nee dat hadden ze nooit gedaan.

Dat zette mij toch aan het denken. Ik ben 47 jaar en eigenlijk al over de helft. Toch? En als ik terugkijk…Mijn ouders leven niet meer, ik ben hopelijk aan het einde van een nare vechtscheiding en de meeste mannen van mijn leeftijd, hebben toch echt een partner. Maar zo wilde ik niet denken. Volgens de auteur moest ik mij de vraag stellen: ‘wat als het leven een voetbalwedstrijd is van 90 minuten?’
In het uiterst gemakkelijk leesbare boekje staan elf aspecten die een wezenlijke bijdrage leveren aan de kwaliteit van je leven: rust, mijn team, fairplay, geblesseerd, mijn talent, mentaliteit, mijn coach, de 12e man, wissel, geluk en het eindsignaal. ‘Het boek is een coach. Hij stuurt je na de rust het veld in met nieuwe energie. Misschien geeft hij je wel een andere plek. Hij zet je in elk geval aan het denken’, prijkt er allemaal op de achterflap.

En daar heeft Eddy de Hey - naast schrijver investeerder, oprichter van en adviseur voor diverse bedrijven en startups - gelijk in. Ik zit in de rust van mijn leven en overdenk, bedenk en gedenk. Hoe ging de eerste helft? Wat kon er beter? Wat was er goed? Hoe haal ik ongeschonden het eindsignaal? En vooral hoe doe ik er alles aan om een zo’n goed mogelijk resultaat te behalen? Al die vragen dwarrelen door mijn hoofd sinds het lezen van Je leven in 90 minuten. Antwoorden heb ik niet, nog niet en ach misschien komen die er ook wel nooit. Oh jawel, ik heb er wel eentje…Wat had ik kunnen doen als ik dit blog niet had geschreven?