Bloem

Donderdag was het Valentijnsdag. Een commerciële feestdag. Ook een festijn met nogal wat historische voeten in de aarde. Paus Gelasius I riep in 496 14 februari uit tot de dag van de Heilige Valentijn. Toch is het pas sinds eind jaren tachtig echt populair. De wind die uit Amerika waaide, bereikte toen ook ons land. Zelf weet ik dat ook nog wel. Natuurlijk, de verwachte Valentijnskaart van je geliefde op dat moment. Wie kreeg ze niet? Ik heb ze nog wel ergens liggen.

Alleen die ene, die blijft mij echt bij. Ik woonde nog in Wierden en op de enveloppe stond de postcode verkeerd geschreven (7642 EV in plaats van ET). Een knipsel uit één of ander blad, met wat lief geschreven tekst en geen afzender. Nergens te vinden. Ik heb de enveloppe voorzichtig opengewrikt, het geplakte knipsel losgeweekt en uren naar brief, enveloppe en uit het raam gestaard. Op zoek naar een hint. Mijn gedachten laten gaan over wie het toch kon zijn. Niks. Echt geen idee. Tot op de dag van vandaag. De schrijfster mag zich melden. Alleen niet anoniem…

Ach Valentijn, wat moet je er nu mee? Je ziet mannen aan het eind van de dag nog langs de bloemenwinkel gaan om hun bestelde bos rode rozen (altijd rozen) op te halen of nog erger: langs de benzinepomp, die op zo’n dag spreekwoordelijk goede zaken doet. Vrouwlief is helemaal verrast en deelt een bloemenfoto of het verkregen geurtje opgewonden op social media. Andersom kookt de vrouw het favoriete gerecht voor haar lief en wie weet zit er zelfs nog een Valentijnsetentje in.

Mijn oog viel in de dagen voor Valentijn op www.pleuropbloemen.com. Een geweldige parodie op Valentijnsdag. Ik citeer: “Tot voor kort was het mogelijk om via Pleurop enkel dode bloemen of een stomme brief te versturen om er een punt achter te zetten. Vanaf dit jaar zijn er nieuwe mogelijkheden. Maak bijvoorbeeld duidelijk wat je van je partner vindt met een stinkend luchtje (in de geuren visolie en azijn).

Voor wie het persoonlijk wil maken is er een workshop ‘uitmaken’. Deelnemers aan de workshop krijgen alle do’s and dont’s te horen als het gaat om het dumpen van je vriend of vriendin. En ‘s avonds wordt op 14 februari gevierd dat het uit is tijdens het Single Feest in Amsterdam.

Dat feest was dus gisteren. Ik ben niet geweest, want ik had een etentje. Gewoon gezellig hoor, niets romantisch aan.

Helaas zit er aan deze karikatuur ook een scherpe kantelrand. Al jarenlang leef ik op gespannen voet met mijn ex, die sinds zij een nieuwe partner kreeg compleet veranderd is. We zijn ruim drie jaar verder en verzand in een jeugdhulpverleningstraject dat bevestigt wat we met zijn allen altijd al dachten en wisten. Traag, afhankelijk, miscommunicatie, polderen, pappen, nathouden, uitstellen en iedere hulpverlener wil zich niet laten leiden door geschiedenis, andere hulpverleners en denkt zelf de juiste oplossing te hebben. Het is een ware verschrikking, het vreet energie en het kost ook nog eens heel veel geld. Wat te denken van een rechtszaak en de bijbehorende advocaatkosten?

Ik moet een beetje oppassen met wat ik zeg en schrijf, maar wat ik wel kan beamen is dat dit allemaal het allerergste is voor mijn twee jongens. Ik realiseer mij maar al te goed wat dat voor hen betekent. Het enige dat ik kan doen, is hun liefde, zorg en afleiding geven. Tegelijkertijd weet ik ook, dat het niet aan mij ligt. Toch reken ik mezelf wel iets anders aan.

Ik heb gewerkt bij Politie Flevoland en was dan ook regelmatig te vinden in Almere. Daar werd ik geconfronteerd met een beeld dat mij altijd is bijgebleven. Een wissel van twee kinderen op het politiebureau. Met vader via de achterdeur erin, met moeder de voorkant van het bureau weer uit. Ik schudde mijn hoofd, bleef even staan en dacht toen van wat er ook gebeurt, dat gaat mij niet overkomen. Dat de verhoudingen zo vertroebeld zijn…. En kijk nu, anno 2019. Het heeft er veel weg van. Heel veel.

In al die jaren zoek je niet alleen naar antwoorden, maar ook naar een soort van overlevingsmechanisme. Hoe houd je je staande? Door er open over te zijn (daarom ook dit blog), door er veel over te praten met bekenden, vrienden en ja ook geliefden. En ook, om er soms ontzettend sarcastisch naar te kijken. Om er om te lachen en te bedenken dat er nog veel schrijnender gevallen zijn.

Daarom vind ik pleuropbloemen.com een geweldig initiatief. Ben echt benieuwd of het aanslaat en succesvol wordt. Dat verdient een... bloemetje! In dit geval geen rode rozen, maar een gemengd boeket van Lysianthussen (= waardering), Chrysanten (=dankbaarheid) en Bouvardia’s (= veelzijdigheid).

Zelf zet ik na mijn rechtszaak graag een florazee op tafel of in de tuin. Voor mijn jongens, bestaand uit: Gipskruid (eeuwig durende liefde), Margriet (onschuld, geluksgevoel) en Kamperfoelie (toewijding).

En in dit geval misschien zelfs wel rozen.