Brief

Blog 106 - 29 april 2019

Vorige week had ik een hele vakantieweek met mijn twee jongens. En ik mag graag iets leuks met ze doen. Dat betekent dat voetbal veelal centraal staat. Mee in de line-up bij Vitesse tegen PEC Zwolle met als bonus de aanvoerdersband van man of the match Bryan Linssen, een bezoekje aan PEC tegen Groningen en natuurlijk zelf voetballen. Bij HTC, bij Sporting Krommenie en FC Uitgeest, want de laatste twee dagen waren we in het Noord-Hollandse Akersloot. Handtekeningen en foto’s scoren na de training van AZ. Na afloop van ons bezoekje aan Telstar tegen FC Volendam werden de handschoenen van Telstar keeper Sven van der Maaten gewoon even geregeld en wie weet komt – ja daar is die weer – de aanvoerdersband van Frank Korpershoek van Telstar ook nog wel onze kant op. Alleen die band moet nog een weekje mee.

Wat ik mijn boys altijd bijbreng, is dat als ze iets willen, ze het in ieder geval kunnen vragen. Omdat je kinderen het niet simpel genoeg kan uitleggen, bedien ik mij dan maar wat van clichés: “Nee heb je, ja kun je krijgen. Als je het niet vraagt, weet je ook niet of iets mag of kan en vragen stellen staat vrij.”
Dus zo kregen ze de handschoenen van Van der Maaten, mochten ze netjes op de kunstgrasvelden van de voetbalclub terecht en hadden AZ-spelers en trainers tijd en aandacht voor mijn jongens.
Door gewoon wat vragen te stellen aan onder meer Zwollenaar Arne Slot, komend seizoen hoofdtrainer van AZ (en dan zeg je keurig ‘u’ moesten Olav en Tomas gedacht hebben), heb je meteen een gesprek. Met Slot werd teruggegaan naar de periode dat zijn zoontje en Tomas samenspeelden bij Berkum, met een aantal oudjes van Krommenie en Uitgeest ging het praatje over de voetbalclub, de velden en de bijzondere tribune en de Telstar keeper had na zijn wedstrijd ook nog even spreektijd voor Olav en Tomas.
Hoe simpel kan het zijn? Ik ben in ieder geval blij dat mijn jongens het doen en durven, waarbij ze ook leren dat ze een ‘nee’ kunnen krijgen. Ik stimuleer het enorm. Vragen, vragen en nog eens vragen en het gesprek letterlijk aangaan. Niet alles kan, lukt en mag. Maar ik houd ze dan voor dat ze het wel geprobeerd en gedaan hebben wat mogelijk was.

Vragen stellen, antwoorden krijgen en een gesprek aangaan. Het is allemaal een pure en simpele vorm van persoonlijk communiceren. Zowel verbaal en non-verbaal. In dit geval mondeling, maar het kan uiteraard ook schriftelijk. Toen we thuis waren, lag er op de deurmat een brief van PEC Zwolle. Een persoonlijke brief van aanvoerder Bram, sinds die tijd ook wel Brief van Polen genoemd.
Drie dingen vielen mij meteen op: de brief was handgeschreven en persoonlijk. Maar ook weer niet zo persoonlijk, want er stond beste supporter boven en daar had met een handigheidje best een naam boven gekund. En als derde. Er zat een enorme spelfout in. Er stond terugverdiend waar terugverdient had moeten staan.
Maar toch. Wat een goed initiatief. Zeker omdat het een brief was. Dat werd meteen uitgelegd. “Je zal je afvragen, waarom een brief? Dit kan toch makkelijk via social media of de e-mail. Ga eens met je tijd mee daar bij PEC, maar nee wij doen het gewoon via een old skool brief. Dat vind ik wel zo persoonlijk namelijk.”

De strekking van het schrijven was dat PEC Zwolle de supporters nodig heeft en wil bedanken voor de steun het afgelopen seizoen. De brief was alleen bedoeld voor seizoenkaarthouders. Een brief, handgeschreven nog wel en min of meer persoonlijk. Inderdaad, dat zie je niet vaak meer en lijkt niet meer van deze tijd. Toch? Nou, Adformatie kwam afgelopen week met dit bericht, dat ik toen nog wel kon lezen. (Nu helaas niet meer, het is verstopt achter een betaalmuur. Dat is bepaald niet old skool zeg maar).

Waar kwam het op neer? Jongeren willen niet alleen iets in handen hebben, zoals een tijdschrift of in dit geval een brief. Het betekent ook een rustmoment. Niet weer een app, maar even iets voor jezelf. Aan en voor jou. Je bekijkt wat je wilt bekijken, je leest wat je interessant vindt en je legt weg en pakt het weer, wanneer jou het uitkomt. Een brief vraagt (!) niet iets actiefs van je of wil wat van je. Nee, het is geduldig en statisch. Je hoeft niets en dat is ook weleens lekker.

De brief is dus nog steeds een prima communicatiemiddel voor zowel jong als oud. Over brieven gesproken. In mijn blog geboorte, schreef ik over mijn top tien aan werkzaamheden. Ik eindigde die opsomming met een opdracht om namens een directeur een persoonlijke brief te schrijven aan zijn personeel en leveranciers. Het was echt een hele leuke klus en smaakte naar meer.

Meer weten over het laten schrijven van een persoonlijke brief? Kijk gerust op www.mediabureaumeer.nl/contact