Foto

Blog 319 – 14 mei 2021

Een goede tekst zegt meer dan duizend foto's

Van Rutger Steenbergen, de bekende SEO-goeroe uit Zwolle over copywriting, heb ik de volgende passage onthouden: “Internetters lezen niet, maar scannen. Daarbij zijn ze sterk gefixeerd op de linkerhelft van het scherm en scrollen ze weinig. Ook trekt tekst meer aandacht dan afbeeldingen.”

Wil je ook één ding onthouden, namelijk die laatste zin? En klik dan op deze link.

Eén van mijn werkzaamheden die ik namens Mediabureau MEER uitvoer, is bedrijven, organisaties, instellingen en verenigingen adviseren. Over hoe ze in de media kunnen komen, wat ze daarvoor moeten doen en wat juist niet. Media-attendering heb ik dat genoemd, waarbij ik de rol van media-adviseur op mij neem.

Dat doe ik onder andere voor sportclubs. Over de manier waarop verenigingen omgaan met sponsoraandacht, bijvoorbeeld. Ik schreef er in het verleden al eens een blog over. Dat ging over de manier waarop verenigingen omgaan met sponsoraandacht. Een plaatselijke ondernemer besluit uit goodwill de voetbalclub te sponsoren door een tenue, reclamebord of op andere materiële wijze. Hij wil daar graag wat media-aandacht voor terug. Dus een foto en wat tekst op de website, social mediakanalen en wie weet ook nog offline. So far so good.

Even terug naar de foto van het linkje. Wat valt op? Ik moet eerst goed kijken om wie en waarover het gaat. Foto Brinkman heeft een nieuw reclamebord en is daarmee toegetreden tot het sponsorgilde van SV Nieuwleusen. Bij het Rode Hert in Dalfsen zijn ze ook blij met deze aandacht. Maar die foto… De man (Frank gok ik?) met zijn handen in de zakken… Fotografeert hij ook met zijn handen in de zakken? En hallo… de beste man is zelf fotograaf.

En die mevrouw links. Wie is u? Kiekeboe. De vrouw van Frank, de voorzitter van de sponsorcommissie of de moeder van het jeugdspelertje op de achtergrond met het Barcelona shirt? Zo wil je toch niet op de foto staan en zeker niet als fotograaf notabene? Ik kom daar nog op terug.

Maar wie denkt dat alleen de kleintjes het fout doen, heeft het goed mis. Agelopen week las ik op LinkedIn een artikel over een nieuw boek. Angelique Starreveld uit Zaandam werkte in de jaren negentig bij de Amsterdamse politie. Ze maakte de Bijlmerramp mee, maar was in die periode ook nauw betrokken bij talloze dodelijke ongelukken, achtervolgingen en geweldsincidenten. Ze stopte alle emoties daarover weg tot het niet meer ging en ze ziek werd.
"Ook word ik er verdrietig van om te horen wat collega's allemaal hebben meegemaakt. Ik moest de knop omzetten om een boek te schrijven.” Dat werd ‘Als de sirenes blijven loeien.’

Net als Starreveld heb ik ook bij de politie gewerkt. Van 2002-2008 bij Politie Flevoland. Ik maakte toen de overstap van de journalistiek naar de communicatie en heb mij alle onderdelen van het brede vak communicatie wel zo’n beetje eigen gemaakt. Begonnen als bedrijfsjournalist, later communicatieadviseur en al die tijd persvoorlichter.

Het nieuws van de politie volg ik nog altijd. Ik heb er ook een geweldige tijd gehad. Van alles meegemaakt, lief, leed en wat al niet meer. Dus het is niet zo gek dat ik het allemaal nog volg en dat het mij aan het hart gaat, zeker als het gaat om wat politiemensen allemaal voor hun kiezen krijgen. Daar zet in bepaalde gevallen niemand graag zijn tanden in, weet ik uit ervaring.

Daarom las ik ook met belangstelling het verhaal van Starreveld. Ze overhandigde het eerste exemplaar aan Korpschef Henk van Essen. Er viel mij meteen één ding op: de foto. Wat onprofessioneel, jammer en helaas (beeld)bepalend.  Ondanks de eerdergenoemde uitspraak van Rutger Steenbergen dat tekst meer aandacht trekt dan afbeeldingen. Haar boodschap verdween, het beeld bleef hangen.

Waarom is het toch zo moeilijk om een goede foto te maken, in dit geval zonder professionele fotograaf? Dat is het namelijk niet. Hoe moet het wel? Steek er tijd in, besteed er aandacht aan en denk gewoon na. Zo simpel is het. In het geval van Brinkman en SV Nieuwleusen, maak allereerst een betere foto. Ga er staan met een bedrijfsjas en hup handen uit de mouwen en niet in de zakken.
Leg uit wie de dame in kwestie is, wat houdt het sponsorschap precies in (alleen bordsponsor?), waarom vindt het plaats (binding met de club?) en wat vindt de club ervan (dankbaar uiteraard, een geste is op zijn plaats?).

Maar ook het politievoorbeeld rammelt aan alle kanten. Tegen het licht in, donker geen herkenbare politiesetting op de achtergrond, stijve en klassieke overhandigingshouding en hoewel het een pittig onderwerp is, is er weinig expressie in beide gezichten. Waar was in vredesnaam iemand van de afdeling persvoorlichting? Het was tenslotte een mediamoment.

Hoe had het anders gekund?

1. Denk na over licht, tegenlicht, donker en een passende achtergrond (dus geen ballast op beeld en in dit geval op tafel). Ik grijp even terug naar een eigen politiepraktijkvoorbeeld. De redactie van de regionale omroep wilde een politiechef interviewen op zijn werkkamer. Zogezegd, zo geregeld. Er werd wat voorbereid en op het moment dat de camera ging draaien, greep ik in. Wat was er aan de hand?

De nepplant in de rug van de politiechef, leek toch wel heel erg op een wietplant! En dat was niet echt en echt niet de bedoeling. In dit geval ging de plant aan de kant. De boekoverhandiging had prima buiten gekund voor het politiebureau met een logo op de achtergrond. Dan was er ook meer ruimte geweest voor exact 1,5 meter afstand.

2. Kies nu eens niet klassiek voor de handen voor het kruis variant of (voor het coronatijdperk) de ene hand voor het uitreiken, de ander voor het bedanken optie. Neem de foto van de zijkant, zet de hoofdrolspelers schuin achter elkaar of in dit geval: leg het boek zichtbaar op de voorgrond en zet de opperbaas en de auteur actief op de achtergrond.

3. Instrueer de mensen hoe ze op de foto moeten. Dus ook hoe ze gekleed gaan (het was echt heel gek geweest als Van Essen niet in uniform had geposteerd) maar ook wat is de bedoeling van de foto? De wijde wereld in? Was dit de officiële persfoto? Het is niet de eerste keer dat gefotografeerden achteraf zeggen van ‘als ik dat geweten had, dan…’

Ik eindig met een mooie tekst, die ik las op de site van vak- en ex-klasgenoot Erik Driessen, de Tekstkenner: ‘Een goede tekst zegt meer dan duizend foto's.’ Ik ben het helemaal met hem eens. Ik ben en blijf tenslotte tekstschrijver.