Goud

Blog 328 – 18 juni 2021

Met ‘altijd dezelfde koppen’ is helemaal niks mis

Het voetbalseizoen nadert zijn einde. Tenminste voor mijn jongens. Een wedstrijdje in de Regio Cup hier, een oefenwedstrijdje daar en dan zit het erop. Ik mag het graag regelen. Gewoon wat appjes sturen, mailtjes tikken en social media afstruinen. Tegelijkertijd verbaas ik mij over de houding van veel clubs. Mag je eindelijk weer ballen, schrijf je je niet in, trek je je terug of kom je niet opdagen. Wie het begrijpt, mag het zeggen? Ik vind het typisch een gevalletje van ‘geen moeite doen, alles is mij te veel en laat een ander eens wat doen.’

En inderdaad, het zijn vaak dezelfde namen en nummers die gebruikt worden, als er wat te doen is. Ik mag mij daar zelf ook toe rekenen en om eerlijk te zijn: ik vind het prima. Waarom wordt dat zo vaak als slecht beoordeeld?

Als je echt actief bent bij een sportvereniging, dan heb je eigenlijk geen zomerstop. Dan gebeurt er weliswaar niet zoveel op de velden, maar er omheen des te meer. Als ik kijk naar de afgelopen week, dan stuurde ik een blog van mezelf naar de webredactie van Be Quick’28 , schreef ik een artikel voor de presentatiegids van VSCO’61 en deed ik nog wat redactioneels, maar daarover straks meer. Die presentatiegids blijft een mooi verhaal. Letterlijk. Het kleine clubje uit Oosterwolde, of moet ik zeggen het clubje uit het kleine Oosterwolde, komt dit jaar met gids nummer 23.

Ooit stond ik mede aan de wieg. De toenmalige voorzitter van VSCO’61 omarmde het idee met vreugde, maar ook met realiteitszin. ‘Zorg dat het geen eenmalig iets wordt, maar ga voor continuïteit en eventuele kosten kunnen wij aan het begin wel voor onze rekening nemen, maar de gids moet wel kostenneutraal worden en wie weet ooit geld opbrengen.’

Inmiddels is de gids een soort van melkkoe en levert die ieder jaar grof en goud geld op. Dat komt ook omdat VSCO’61 zo slim is sponsorpakketten af te sluiten met standaard een advertentie in de gids. Dat scheelt een hoop leuren, trekken en gaten opvullen. Sterker nog, het advertentieaanbod is zo groot dat een bepaald segment sponsors zich niet meer terugvindt in de presentatiegids, maar in een heus businessmagazine, wat de laatste jaren in januari verschijnt. Kortom, met de communicatie, journalistieke producten en aandacht voor sponsors (Koopt bij onze sponsors!) zit het bij VSCO’61 wel goed. Waar een kleine vereniging groot in kan zijn, zeg maar.

Toch had ik bij de finale eindredactie, ieder jaar meer een maar. Een ander soort, maar toch. Het blijkt namelijk steeds lastiger om originele onderwerpen en invalshoeken te bedenken. De trainer, de tweede elftaltrainer, de voorzitter, de supportersvereniging, de supervrijwilliger enzovoort. Ze komen in de regel allemaal voorbij met teksten als ‘wie de jeugd heeft, heeft de toekomst’, of ‘vrijwilligers zijn de kurk waar de vereniging op drijft’ en wat te denken van de trainer met de standaardtaal van ‘we gaan voor het linkerrijtje, hopen op een periode of als we ons handhaven dan hebben we het met zijn allen goed gedaan’. Dat creatieve proces blijft een soort van uitdaging om er nog maar eens een cliché tegenaan te gooien.

Bij VSCO’61 is bovenstaande niet de bedoeling. De gids moet een echte verenigingsgids zijn, dus is zeker niet alles gericht op het eerste elftal. En dat gebeurt ook niet. Zo was er een interview te lezen met een voetballende rietdekker, een reportage uit de kelderklasse en van het 35+ en 45+ voetbal op de vrijdagavond en kwamen jeugd, dames en meisjes behoorlijk aan bod. Het is allemaal wat anders zeg maar.

Alleen het gevaar loert. Dat als het gaat om een vernieuwende invalshoek je gaat overdrijven en je te ver afdwaalt van de recht toe recht aan informatie, die je toch in de gids moet terugzien. Die heeft immers een bewaarfunctie en moet het hele seizoen mee. Informatie is en blijft belangrijk, human-interest is dat ook, maar de balans moet niet doorslaan.

Dat dilemma zie je ook terug in krantenverslagen. Tenminste ik wel. Op de zaterdag of zondag sta je (normaal gesproken) langs de lijn en tikt daarna het verslag. Is het een wedstrijdverslag? Of beschrijft het de sfeer, een bijzonder voorval of wat anders en zijn de feiten bijzaak? Die zijn inmiddels al online gecommuniceerd via de social mediakanalen of de website. Wie zit er op maandag nog te wachten op het verslag van zaterdag dat het heeft over een belabberde voorzet in de tiende minuut, een totaal onnodige gele kaart en dat na de thee de tegenstander uit een ander vaatje tapte?

Ik weet het eerlijk gezegd niet. Ik worstel daar zelf ook regelmatig mee. Dat ik tijdens een wedstrijd op zoek ben naar een creatieve aanleiding en niet altijd scherp ben als het gaat om wat er tussen de lijnen afspeelt. Het komt uiteindelijk wel goed, want ik heb nog nooit een doelpunt gemist omdat ik zat te dagdromen, maar het houdt mij toch wel bezig. Je wilt absoluut niet gedateerd overkomen, juist wel je eigen schrijfstijl behouden, maar doe je de spelers of speelsters wel genoeg eer aan, als je alleen de uitslag vermeldt? Wie weet het?

Mooi onderwerp om op het strand, langs het zwembad of hoog in het vliegtuig eens over na te denken. Suggesties zijn welkom!

Terug naar het begin van dit blog, dat wat redactioneels. VSCO’61 bestaat dinsdag 24 augustus exact 60 jaar. Tijd voor een feestje zonder corona en VSCO zou VSCO niet zijn, als er ook redactionele aandacht voor zou zijn. Een heuse commissie, duidelijke instructies en planning en uiteraard weer een professioneel, historisch en hoogstaand product. Zie daar het speciale jubileummagazine. Vorige week was de fotosessie. Een toevallige voorbijganger aanschouwde het geheel en de commissie die net op de foto ging, in het bijzonder. “Het zijn ook altijd dezelfde koppen die je ziet hè.”