Kano

Blog 142 - 30 augustus 2019

Wat is werkplezier eigenlijk?

Toen ik vorig jaar mei begon met Mediabureau MEER, ging daar natuurlijk de nodige voorbereiding aan vooraf. Je gaat niet zomaar even uit loondienst om een eigen bedrijf starten (tip: spreek nooit over bedrijfje, dat staat zo poppenhuisachtig).

Allereerst vond ik het belangrijk dat ik wat centjes achter de hand had. Ik heb de stelling ‘geld maakt niet gelukkig’ nooit begrepen. Als ondernemer ben ik daar al helemaal niet anders over gaan denken. Naast de financiën op orde, had ik bedacht om mij alleen te laten informeren door een erkende instantie die van wanten wist en niet door allerlei gekleurde successtory’s van andere ondernemers. In dit geval de Kamer van Koophandel. Dus zo zat ik woensdag 21 maart 2018 op de bovenste etage van het Zwolse pand met allemaal nieuwe ondernemers helemaal klaar voor het seminar ‘Een eigen bedrijf starten.’

Eén ding weet je bijna zeker. Zo’n bijeenkomst valt altijd tegen. Je gaat er heen met bepaalde verwachtingen en intenties en je hoopt dat dat ook waarheid wordt. Helaas. Het is altijd minder in plaats van meer. Wat mij is vooral bijgebleven is die irritante aanwezige die constant aan het woord is. Mag ik zeggen dat het een vrouw was? Zij liet geen letter op een sheet (en het waren er veel die ochtend) onbesproken. Zo’n eentje die het eigenlijk allemaal wel wist. Wat doe je hier dan? Hoorde ik mezelf zeggen.

“Je moet altijd BTW-aangifte doen hoor. Ook als je geen omzet hebt. Heb ik een keer vergeten, mooi dat je een boete kreeg. Nou ik ook hoor.” Ze keek haast triomfantelijk de zaal rond. En hup daar kwam de volgende opmerking over een sheet (had ik al gezegd dat het er veel waren?) Ik vond het net zo’n zittenblijver, die jonge, nieuwe en frisse leerlingen ongevraagd en vaak ook ongewenst van advies en informatie voorziet.  Ik weet helaas niet meer welke onderneming ze was gestart (en wat ze dus überhaupt hier deed), maar ik gok dat ze sokken verkocht op de markt. De firma Zeurkous.

Ik zat laatst die sheets (…) nog eens door te scrollen en bleef in gedachten hangen bij een opmerking over dat als je geen directe collega’s meer had, je best eenzaam kon zijn. Dat werd toen gezegd. Zat je eerst nog met de bureaus en soms met meer tegen elkaar aan in een net iets te drukke kamer op de zevende etage, nu zat je compleet alleen aan de best wel grote keukentafel.

Geen collega te bekennen. Ook niet die ene die er dagelijks al zat, als je op de zaak arriveerde. Of die andere die altijd verwonderd in de brooddoos keek en wat te denken van weer een andere collega, die echt iedere dag… Maar ook geen teambuildinguitjes, bedrijfsfeestjes en de-werkgroep-is-klaar-dus-we-gaan-uit-eten bijeenkomsten. Eenzaamheid dus, wat tijdens die Kamer van Koophandel bijeenkomst, in één adem werd genoemd met werkplezier, -stress of -geluk.

Over dat laatste verscheen deze zomer een onderzoek van Tempo Team. De conclusie van dat onderzoek naar werkplezier: als je mocht kiezen, zou je dan liever elke dag met plezier naar je werk gaan of een hoger salaris voor je werkzaamheden krijgen? Bijna driekwart van werkend Nederland koos voor werkplezier, zo bleek uit het Grote Werkplezier Onderzoek.

Het online-onderzoek bestond uit 25 vragen en werd uitgevoerd door MWM2 in de periode van 15 tot en met 28 mei 2019 onder 1.042 werknemers: ouder dan 18 jaar en werkend als zzp’er, in loondienst, als uitzendkracht of gedetacheerd; en 501 werkgevers: verantwoordelijken voor en beïnvloeders van HR-beleid.

Het opvallende aan deze bevindingen vind ik dat werkplezier heel erg gerelateerd wordt aan de omgang met je collega’s. Het krijgen of uitdelen van complimenten, een vrijdagmiddagborrel en samen lachen en samen balen. Alsof je in je eentje geen werkplezier kunt hebben of kan missen. Ook bijzonder, omdat wel ZZP’ers bevraagd zijn in dit onderzoek.

Voor mij als ZZP’er is werkplezier geen hijgende baas in mijn nek, zelf mijn to do list samenstellen, opdrachten binnenhalen en goed afronden en een compliment krijgen, zoals deze week: “Wauw! Met veel plezier heb ik gelezen hoe je onze basis hebt aangepast naar een prachtig bericht. Wat schrijf je toch ontzettend mooi.”

Maar werkplezier is ook tussendoor een boodschap doen, naar je eigen brievenbus rennen om de Donald Duck als eerste lezen, naar de zolder schieten omdat je ineens iets wilt zoeken en vinden of ervoor kiest om een avond door te bikkelen, zodat je de volgende dag lekker niets hoeft te doen. Die combinatie van het zelf bepalen, indelen en uitvoeren van al je werkzaamheden met hard werken, je eigen centen verdienen en nieuwe zakelijke contacten aanboren, maken mijn werkplezier.

Natuurlijk, het werkplezier met collega’s heb ik ook gehad. De uitreiking van de Nederlandse Nieuwsblad Persprijs in Scheveningen. Heel Boom Pers waar ik toen werkte met de bus naar Scheveningen met een strandwandeling, feest en een aparte afterparty of het vrijdagmiddag op de tafel staan te dansen met de communicatiecollega’s van Politie Flevoland tot aan de organisatie-uitjes met de GGD, die mij in een kano in meer dan aantrekkelijk gezelschap voerde langs prachtige natuurgebieden.
De grappen, de grollen, de iets te geforceerde highfives, het samen meters maken, de lol, het zeiken en zaniken. Ik heb het allemaal meegemaakt.

Waarom kwam ik hierop? Eigenlijk heel simpel. Door dit berichtje op LinkedIn. Ik was wat aan het grasduinen op internet, op zoek naar nieuwe opdrachtgevers en al scrollend kwam dit tegen. En het mooie van dit filmpje; de baas vond het goed.

 


Laat een bericht achter - aantal berichten: 0

Bent u de eerste die reageert?



Laat een bericht achter

naam
e-mail
website
bericht
Schrijf acht in cijfers: