Kassa
Blog 184 - 24 januari 2020
De 7 meest gemaakte blogfouten
Als je iedere week twee blogs schrijft, ben en blijf je nieuwsgierig naar je bereik en reacties. Een like. Een positieve opmerking aan de telefoon of een krabbel onder je blog. Dat wil je horen, zien en lezen. En wel hierom. Je wilt dat de lezer je blog mooi geschreven vindt, de inhoud herkent of je expertise op de juiste waarde schat.
Natuurlijk is er weleens kritiek. Op de lengte, de frequentie en de inhoud. Dat kan en mag. Soms kun je er wat mee. Dan is het gefundeerd en zet het mij aan het denken. Een andere keer is het met een kwinkslag en soms valt het in Nico Dijkshoorn categorie en zijn het gekkies, die hij ‘ontzettend de tyfus gaat blokken.’
Opbouwende opmerkingen hebben de nodig waarde. Wat dat betreft heb ik veel aan Blogkracht van Bastiaan Vercouteren. Hij stuurt elke dinsdag – ook één van de twee dagen waarop mijn blog iedere week verschijnt – zijn blogtips de wijde wereld in.
Onlangs blogde hij over de 7 meest gemaakte blogfouten.
Bloggers bloggen niet over wat hun klanten willen lezen. Maar in een blog gaat het er niet om wat jij wilt vertellen, maar wat jouw doelgroep wil weten.
Natuurlijk, dat moet je wel doen. Luisteren, inschatten en…gewoon vragen. Tenminste dat laatste zegt Bastiaan. Oke, komt -ie. Waar moet ik over bloggen? Waarmee kan ik je helpen? Zeg het maar.
Over iets persoonlijks, over de journalistiek of juist communicatiegericht? Twee onderwerpen blijven mij maar triggeren en daar kan ik zo weer een blog over schrijven. De communicatie van sportverenigingen die elk jaar maar minder en minder wordt en waar ik met MEER graag mee aan de slag wil. Twee. Hoe bedrijven omgaan met sollicitanten. Ik blijf het maar onbegrijpelijk vinden dat je geen enkele reactie krijgt of er zelf steeds achteraan moet, op het moment dat je reageert op een online vacature. Belachelijk.
Een stuntelige titel
Tja dat vind ik zelf wel een dingetje. Ik combineer mijn titel met een foto op LinkedIn. Dat woord komt dan voor in mijn blog en daar zoek ik een gratis Pixabay foto bij. Het is altijd één woord. De ondertitel is dan meer als ‘de 5 tips’ of de ‘top 10’, maar de ‘7 grootste blogfouten’ kan natuurlijk ook.
Bastiaan vindt dat je voor een pakkende titel moet gaan, die uitnodigt om verder te lezen. Zijn stelregel: hoe concreter hoe beter. Mijn opvatting: laat het over aan de verbeelding. Het moet je aan het denken zetten en je samen met de foto nieuwsgierig maken om (verder) te gaan lezen.
Geen goed begin van je blog
Begin je je blog niet goed, of vindt de lezer niet wat hij zoekt, dan ben je hem of haar kwijt. Tja. Hoe waar is dat. Vergelijk het maar met een artikel in de krant, magazine of online. Je haakt af als het je niet boeit. Maar wat is wijs? Een samenvatting, inleiding maken van vijf regels, zoals Bastiaan dat oppert? Raak je na het lezen alsnog je lezer kwijt? Omdat hij genoeg weet of het niet interessant is? Ik wil juist meer verhalend te werk gaan, aandacht vragen en vasthouden en met een soort van climax eindigen. Niet te snel te veel weggeven zeg maar.
Lezers houden OOK van lange teksten
Mijn blogs zijn iedere keer rond de 1000 woorden (deze blogtekst is exact 1000 woorden!) en ik heb weleens geklokt. Je kunt ze binnen 5 minuten lezen. Wat is nou 5 minuten? Dat lees je toch zo weg. In de file, op de wc, als je de hond uitlaat, in de trein, bus of in de rij van de kassa.
‘Het is een misverstand om te denken dat lezers afhaken als een tekst langer wordt. Er zijn inderdaad luie internetgebruikers die TLDR onder een lange blog zetten, waarmee ze zeggen: To Long; Didn’t Read.’
Wist je dat uit onderzoek blijkt dat de optimale leeslengte van een blog maar liefst zeven minuten is? Dat zijn zo’n 1600 woorden.
Ik maak mijn blogs niet onnodig lang, ik schrijf wat ik over het onderwerp te zeggen heb. Ik ga mijn blogs dus niet onnodig kort maken, omdat de lezer geen geduld zou hebben.
De call-to-action ontbreekt
‘Een concrete call-to-action helpt de lezer om een vervolgstap te zetten. Met je blog wil je mensen niet alleen informeren, je wilt ze ook inspireren en aanzetten tot actie.’
Mijn wedervraag is: moet een blog altijd een call-to-action bevatten? Nee. Ik ben gaan bloggen omdat ik meer wilde schrijven. Omdat ik dat leuk vind en er lol aan beleef. Als je iedere week twee blogs schrijft en elke keer een oproep doet, dan wordt dat simpelweg te veel. Een reactie, een vraag, een keer kan dat. Wat heb je met mijn tips gedaan? Als je wilt dat ik je verder help, dan…
Maar onderaan ieder blog? Ik ben daar terughoudend in. Het heeft ook te maken me of ik een concreet programma aanbied zoals een opleiding of cursus. Ik verkoop geen kant en klare teksten. Soms schrijf ik wat in mij opkomt en deel dat in mijn blog. Daar is niks call-to-actionachtig aan.
Hoe houd je je lezer vast?
Je moet je blog opbouwen, aantrekkelijk maken en ervoor zorgen dat de lezer leest tot het einde. Zelf gebruik ik korte alinea’s, witregels en diverse linkjes. Een opsomming werk ook altijd goed. In de kop of in de tekst. Zo houd je de aandacht vast. Vergelijk het met een interview, waarin je zegt van ik wil graag drie dingen benadrukken. Eén…ten tweede… en als derde punt… Je wilt ze toch alle drie zien, horen of lezen.
Tussenkopjes werken ook goed, al gebruik ik ze niet. Nog niet. Het wordt al snel te druk, lichtelijk schreeuwerig, terwijl een tekst rust moet uitstralen. Ik ben er nog niet uit. Vraag- en uitroeptekens gebruik ik al helemaal niet. Ik vind dat Calimero-gedrag. Het maar-ik-ben-er-ook-nog idee. Of je iets moet compenseren of zo.
Punt 7… Dat lees je in een volgende blog.