Koffie

Deze week kreeg ik het heuglijke bericht, dat ik alweer acht jaar op Twitter zit. Acht jaar en ik ben er maar wat blij mee. Ik zou ook helemaal niet zonder kunnen, als ik eerlijk ben. Twitter hoort bij mijn dag. Twitter maakt heel vaak mijn dag. Twitter is grappig, Twitter is soms stom, Twitter bevat veel nieuws, nieuw en oud. Twitter daagt uit, provoceert en bevat een bak met ellende. Twitter is informatief, interessant en onderhoudend. Twitter leeft. Eigenlijk is Twitter alles en dat maakt Twitter en mij onafscheidelijk. Gefeliciteerd Twitter(ik).

Inmiddels heb ik 32.250 tweets gestuurd. Dat lijkt veel, maar het valt enorm mee. Ga maar eens rekenen. Als je het hebt over acht jaar, dan heb je het over 96 maanden. Als ik dat op elkaar deel, dan zijn dat gemiddeld 336 tweets per maand. Deel ik dat door 30 dagen, uiteraard ook weer met wat nattevingerwerk, dan komt dat neer op 11 tweets per dag. Dat zijn voor de goede twitterorde, niet alleen eigen tweets, maar ook retweets en replys. Ik vind het nog wel meevallen eigenlijk. Er zijn twitterfanaten, -autisten, -gekken die tien keer zoveel berichten hebben en soms maar een jaartje langer bij de twitterfamilie horen.
Het account GJ Groothedde, bijvoorbeeld. In negen jaar tijd: 337.578 tweets. Ga er maar aan staan. Dat zijn er grofweg geschat meer dan 100 per dag. Wel een mooi rond getal overigens.
Net als het aantal accounts dat ik volg: 500. Al jaren. Echt. Als ik een account wil volgen, dan moet er ook eentje wijken. Zo simpel is dat. Het houdt mij scherp, want dan houd ik alleen leuke accounts over. Degene die vloekt in tweets, verwijder ik. Niet vanwege mijn moraalridderschap, maar het geeft mij een reden in handen. Dan kan er namelijk ook weer eentje bij.

Ik heb het ook niet zo op inactieve accounts. Tweeps die al twee jaar niks meer gepost hebben, het wachtwoord wellicht vergeten zijn en zeggen niet weten hoe een account te verwijderen. Waarom? Waarom zit je dan nog op Twitter? Ben je een trouwe volger, zonder ook maar teken van eigen twitterleven? Geen zin om ook maar ergens op te reageren? Of anders gezegd, geen mening, gedachte of emotie bij het lezen van een tweet die je ontstemt, raakt of ontroert? Het mag hoor, maar ik snap het niet zo. Doe gewoon even je best en ga weg.
Ik volg er zelfs een account voor: Last tweet check. Dat account geeft inactieve twitteraccounts weer, die ik volg. Je krijgt zelfs een melding als er een account is dat dreigt de gevarengrens van negentig dagen aan te tikken van geen tweetactiviteit. Geweldig toch? Een andere – in dit geval app – manier van regie houden is Unfollow Today. Dan kun je zien wie je ontvolgd heeft. En mijn stelregel is: ‘ontvolgen doet ontvolgen’. Word ik ontvolgd, dan ontvolg ik terug. Ik zal je krijgen zeg, die twittervlegels. Wat denk je wel niet? Meestal zijn dat tweeps die ik niet ken en waar ik geen twittertraan om laat, maar soms ben ik oprecht verbaasd en een tikkie weemoedig zelfs. Waarom? Het heeft soms ook te maken met dat je iets geroepen hebt, wat niet welgevallen is.

Dan kun je overigens ook geblokkeerd worden natuurlijk. Dat overkomt eenieder weleens. Wat ik nog niet heb meegemaakt is dat je daar vol trots op kan zijn. Dat je bijvoorbeeld door Geert Wilders geblokkeerd of door Nico Dijkshoorn wordt geschaard onder twittergekkies die hij even de tyfus gaat blokken. Of zoiets.

Wat ik wel aan te merken heb op Twitter, is de mogelijkheid om tikfouten te herstellen. Die is er namelijk niet. Ik neem het mij zo voor om geen fouten te maken en dan neem ik mij het zelf zo kwalijk dat dat toch af en toe toch gebeurt. Dat wil ik niet en ik mag het al helemaal niet van mezelf. Een edit-optie zou toch wel heel fijn zijn hoor, beste Twitter.

De verruiming van 140 naar 280 tekens, bekeek ik eerst met argusogen, want de sport van Twitter was juist kort, bonding en recht toe recht aan. Maar ik moet zeggen, het is ook wel fijn als je meer ruimte hebt met je tweets. Verder is het natuurlijk meer dan mooi, dat je rechtstreeks contact kan hebben met tweeps die normaal schier onbereikbaar zijn. Een antwoord van Jochem Myjer op een tweet van mij, of beter gezegd een retweet; het is voorgekomen. Man, man, dan sta ik net zo druk te doen als Jochem himself.

En wat te denken van dat Hélène Hendriks mij nog steeds volgt (en ik haar uiteraard). Ooit had ik twittercontact met haar en sprak ze de legendarische woorden dat ‘als ze wellicht wat tijd had en minder druk was, dat we dan mogelijk een keer samen koffie zouden kunnen gaan drinken.’ Ik ben er nog stil van.

Het verhaal werd nog mooier toen we bij Japie de Boer in Meppel de traditionele sportquiz hadden en hij het had geregeld dat Hélène die avond presenteerde. Het was een woensdagavond. Zij had de microfoon al in de hand en stond op het punt van beginnen, toen ik binnenkwam. Snel schuifelde ik naar mijn plek en passeerde haar. Ze keek mij aan en zei toen luid van ‘jij bent toch die man die zo graag met mij koffie wil drinken.’ De ietwat rode kop die ik prompt kreeg, nam ik op de koop toe.  Ik piepte van ja. Het gejoel uit de zaal kwam daarna op mij over als een ware zegening van ons onderlinge twittercontact.  

Maar toch lieve Hélène (zelfs als je een keer vloekt, blijf ik je volgen), ben je niet mijn twitterhoogtepunt in al die jaren. Dat is toch echt Claudia de Breij. Niet qua looks, verstand van voetbal en ik hoef al helemaal geen koffie met haar te drinken, maar zij las ooit een tweet van mij voor als aftrap van de uitzending van 4 december 2013. (vanaf 3.00 min) Het ging over René van der Gijp. Zelf had ik het helemaal niet gezien, maar ik werd er op geattendeerd door anderen via… Twitter.