Meermaals-110

06-09-2023

Een schildersezel stoot zich vast niet twee keer aan dezelfde steen

Soms wik, weeg en dub ik over een nieuwe aflevering van MEERMAALS. Niet zozeer omdat ik de zinnen, woorden en letters niet uit mijn vingers komen, wel omdat zich geen schrijfwaardig item aandient. Tot deze week.

Sterker nog, het onderwerp rolde zo maar mijn kant op. Ik hoefde er zelf niets voor te doen. Gevalletje rode loper.
Ik had vorige week een spoedinterview. Dat wil zeggen een last minute klus, vier pagina’s, 2000 woorden en eigenlijk dezelfde week kant en klaar aanleveren. Drie interviews, gecorrigeerd en wel en of ik nog voor foto’s wilde zorgen. Tuurlijk. Doen we. Maar toch hè. Het ging bijna mis.

Media-attendering

Daarom tuig ik ‘m nog een keer op, stof ik ‘m af en blaas ‘m een soort van nieuw leven in. Die term media-advisering van mij. De middelste in het rijtje media-attendering, media-advisering en media-alarmering.

Bij media-advisering is het gelukt om media-aandacht te krijgen. Dat wil zeggen een journalist schrijft een artikel over je. Daarna gaat het over hele basale zaken. Wat nu? Hoe bereid je je voor als geïnterviewde? Ben je eigenlijk wel de juiste persoon? Wat is überhaupt je boodschap?
Maar ook hoe werkt het met een mogelijke foto (grootte, copyright), de lengte van het verhaal en mag je het artikel nog inzien voordat iets gepubliceerd wordt? Wat zijn feitelijke onjuistheden eigenlijk? Hoe werkt dat? Kortom, hoe speel je het spel met de journalist?

De feiten gaan deze keer over feitelijke onjuistheden. Misschien ben ik niet duidelijk of uitgesproken genoeg? Of heb ik botte pech dat ik nou net de verkeerde mensen tref aan de overkant van de tafel of telefoon? Doe ik zelf iets niet goed? En hoe maak ik nu duidelijk hoe het spel interviewer-geïnterviewde gespeeld moet worden?

Laatste strijk

Stel je schildert een huis. Er is overeenstemming over de verf, wanneer de schilder komt en op welk moment het klaar is. Hoe de schilder schildert, dat laat je aan hem. De laatste strijk omhoog, die heb ik onthouden. Maar verder, iedereen doet waar die goed is. We hebben allemaal onze kennis en kunde toch?

De schilder schuurt, schildert en schildert nog een keer. En dan is het af. Nog een keer alles langslopen, de klus is geklaard precies zoals is doorgesproken. En dan? Ineens komt er een andere kleur op de muur, onder het mom van ‘ja ik heb wel gezegd dat het wit moest zijn, maar doe toch maar wat rood erbij.´
En oh ja, ik heb nog twee mensen meegenomen die ook iets hebben met het schilderen van woningen en die willen het geheel ook even bekijken en beoordelen. Hup, daar kwakt een blauwe kleur tegen de muur, die hele wand wordt geel met zwart en voordat je het weet wordt jouw hele vertrek paars en wat niet geverfd hoefde te worden, verven we toch maar even bruin.

Geheel onveranderd

En daar sta je dan. Met je goede schrijfgedrag, terwijl de deadline geheel onveranderd is gebleven. Laat ik het netjes en vooral kort houden: het verhaal wordt er in de regel niet beter van, maar wat moet je dan?

Ik oordeel niet, wel heb ik een generieke oproep. Een journalist kent de spelregels en meldt ze, stelt vragen op en komt voorbereid aan de start en finish van een interview. Mijn vraag is wederkerig: wil jij dat als geïnterviewde ook doen? Kortom, toon respect voor iemands werk. Net zo goed als ik dat ook heb voor schilderwerk.