Meermaals-15

10 november 2021

‘Voordat je het weet, ben je je kind kwijt’, kopte het AD maandag. Aflevering 100.001 over de bedenkelijke werkwijze van Jeugdzorg, de vele misstanden en misrekeningen. Het leed dat ieder moment van de dag geleden wordt. De klok die stilstaat op 5 over 12. De schrijnende situaties zijn niet alleen van deze tijd. Ze zijn er altijd.

Ik twitterde erover, maar heb sterk getwijfeld om er over te bloggen. Om meerdere redenen. Ik schreef: ‘En niet om (steeds) maar te putten uit eigen ervaringen, maar iedereen met kinderen, zou dit artikel toch echt even moeten lezen. #ad #jeugdzorg.’ En ik kan het weten. Ik zit er helaas nog steeds middenin. En toch prijs ik mij gelukkig.

Een citaat uit het artikel. ‘Voor elke ouder die denkt nooit in die wereld verzeild te raken, en ‘dat jeugdzorg echt niet zomaar komt kijken’, heeft advocaat Krol nieuws: het kan iedereen overkomen. ‘Een echtscheiding waarbij ouders niet goed communiceren kan zorgen voor een jeugdzorgtraject. Een vervelende ex, die meldingen doet. Het kan sneller gaan dan je verwacht.’

Het is wellicht onbedoeld, maar het staat er. Ouders. Meervoud. En dat is meteen mijn bezwaar. Of eigenlijk twee. Dat je als vrouw de macht hebt en houdt in de meeste familierechtsituaties is zo waar als wat en blijft onbegrijpelijk vaak uit de discussie. Niet breed gedragen, wel tot in de lengte geaccepteerd. Het is blijkbaar niet anders.

Mes

Het tweede aspect is dat er in mijn geval een conflict opgelost moet worden. Voor mijn kinderen en ook voor mezelf. Dat gaat een beetje moeilijk als 1 partij vertraagt, initiatiefloos is en aan een potje pesten doet. Daar los je geen conflict mee op. En toch prijs ik mij gelukkig. Omdat een jeugdbescherming, als onderdeel van jeugdzorg, die weigering ook zo ziet? Vervolgens de regie pakt, stuurt, leidt en alles doet om tot een oplossing te komen? De messen slijpt en op de keel zet, verordonneert en sanctioneert?

Nee. Niets van dat alles. Ieder woord over het functioneren van gezinsvoogden (ik ben toe aan nummer 4) is er eigenlijk eentje te veel. Ik kan alleen maar bedenken als ìk gezinsvoogd was en ik las dit allemaal, ik geen oog dicht meer zou doen. Ik zou ze niet kunnen sluiten voor deze manier van werken. En het zou mij iedere minuut uit mijn slaap houden.
Er wordt niet(s) aan waarheidsvinding gedaan, iets dat gezinsvoogden notabene zelf toegeven. Hoe los je dan in godsnaam een conflict op?

Voor mij geen uithuisplaatsing en ik zie mijn kinderen gelukkig nog elke week. Wat ik zei. Ik prijs mij gelukkig. Nog wel.