Meermaals-151

19-06-2024

Wat is jouw reden om alleen maar te bellen?

Recent las ik een wanhoopskreet van een ondernemer op LinkedIn. “Waarom is het tegenwoordig bijna onmogelijk om mensen in organisaties telefonisch te bereiken? Geen telefoonnummers op websites of diep begraven op pagina 5 van de Google zoekresultaten. Contactformulieren...”

Om te eindigen met: “Goh, geef mij één dag als communicatiemanager en ik regel het. Uw organisatie weer open en menselijk.”

Tja bellen. Vooropgesteld, een telefoonnummer moet te traceren zijn, maar dat de beller er altijd en overal maar vanuit gaat dat er subiet opgenomen wordt, is zo vorige eeuwsachtig.
Bellen is iemand die beslag op jouw tijd legt, wanneer het jou wellicht niet uitkomt. Je hebt een keuze, maar die is merkbaar. Je neemt de telefoon op, of niet. En doe je het niet, dan blijft het je bezighouden. Kost ook weer tijd.

Popiejopie

Laat ik ook maar iets opbiechten. Ik ben ook geen beller. Totaal niet. Mijn mobiel staat standaard op stil. Dat heeft trouwens ook te maken met die popiejopie bedrijven, instellingen en organisaties die je nummer vissen uit de grote KvKom en ik heb simpelweg niet de tijd om steeds maar te bellen. Er moet ook gewerkt worden.

Ik lijd overigens niet aan belangst. Ik zie bellen in deze huidige tijd als een onderdeeltje van alle communicatiemiddelen. En laten we wel wezen. Zomaar bellen is een pure eenmansactie. Jij wilt bellen als jou het uitkomt. Maar geldt dat ook voor de gebelde? Als ik bel op afspraak, vraag ik altijd of ik gelegen bel.

Hoe anders is dat met mail. Je ziet ‘m, je leest ‘m of niet en je komt met een antwoord. Nu of ooit. Een onzichtbare keuze die jou het beste uitkomt. Daar zit voor mij de crux. En geniet mijn voorkeur.

Proef op de belsom

Ik heb in mijn netwerk een aantal mensen die genieten van een pensioen na een leven lang hard gewerkt en ik gok heel vaak bellen. Ze bellen omdat ze tijd hebben. Ik niet. Heel vaak komt het gewoon niet uit. De ander moet wat van jou, wat overigens soms ook niet waar is.

Laatst nam ik de proef op de belsom. Een vriend van mij had in drie dagen drie keer gebeld. Ik drukte hem eenmaal weg, eenmaal nam ik niet op en eenmaal stuurde ik een appje met de vraag om te mailen of in te spreken. Op dag zes appte hij. Zijn vraag was of ik ergens aan gedacht had. Ik antwoordde met ja. Oké, zei hij. En ging na bijna een week over tot de orde van de dag.

Dan maar niet

Peter Nikken, hoogleraar mediaopvoeding aan de Erasmus Universiteit Rotterdam vindt er ook wat van. "Via de telefoon moet je echt een gesprek voeren. Je ziet de ander niet direct in de ogen en moet steeds een goed antwoord teruggeven. Dan hebben veelal jongeren zoiets van: dan maar niet bellen. Zeker nu er zoveel andere mogelijkheden zijn waarbij je meer controle hebt over je communicatie."

Bij dat laaste sluit ik mij volledig aan. Dat mensen nog steeds alleen maar bellen, geen voicemail durven in te spreken en een appje niet aandurven – ik heb ook dikke worstenvingers, waaronder eentje die ook nog eens krom is – is echt niet meer van deze tijd.

Mijn beltop 5

Mijn beltop 5 met mitsen, maren en tenzijen:

  • Zomaar gebeld worden komt de beller wel, maar mij vaak helemaal niet uit. Toon empathie.
  • Even iets vragen kan ook via de app, mail of op een andere manier. Is bellen dan echt wel nodig?
  • Maak een heldere belafspraak, dat scheelt tijd en geeft duidelijkheid.
  • Wil je alleen maar iets kwijt? Spreek desnoods een voicemail in of een voicebericht op de app. Gebeld worden door een onbekend nummer zonder actie… Tja.
  • Wil je Mediabureau MEER toch spreken? Klik hier.

Laat een bericht achter - aantal berichten: 0

Bent u de eerste die reageert?



Laat een bericht achter

naam
e-mail
website
bericht
Schrijf tien in cijfers: