Meermaals 188

05-03-2025

Ik heb het echt geprobeerd, maar nee het is mij weer niet gelukt

Het zit er weer op. Sinds vandaag. Eindelijk, eindelijk, eindelijk, zou Marcel van Roosmalen – een medestander als het gaat om de aversie – zeggen in de podcast ‘Weer een dag’. En ook dit jaar heb ik het geprobeerd, zelfs meer dan ooit. Dat leg ik zo uit. Ik heb het natuurlijk over carnaval.

Laat ik beginnen met mezelf een veer in mijn kont te steken (is dat trouwens ook iets des carnavals? Wel kwam het ooit in het voetbal voor, al was dat geen veer). Want ik doe echt mijn best. Om mij te verdiepen in de meerwaarde van carnaval, het ordentelijke, gezellige en vredelievende feest van en voor iedereen. Want met carnaval zijn we allemaal gelijk. Naastenliefde, want zo zie ik de polonaise, Ongeacht wie je bent, waar je vandaan komt en wat je doet. Hoe ik dat doe?

Pracht en praalwagens

Door mijn oor te luister te leggen en te genieten van die gezellige diepgaande muziek en om die pracht en praalwagens, waar maanden aan gewerkt is en waar ’s ochtends op geproost moet worden vol bewondering te aanschouwen. Naast het accepteren van het stilleggen van allerlei activiteiten, de wegafsluitingen en allerhande omwegen, ben ik zelfs nog verder gegaan. 

Ik ben in Oldenzaal geweest, waar mijn vriendin woont, waar ik midden in een felle discussie belandde over wie nu terecht de optocht gewonnen had, welke carnavalsvereniging op zijn gat lag en bestierd werd door witte oude mannen en weet ik allemaal nog meer. En voordat ik het in de gaten had, mompelde ik ‘ja’, op de iets te stellige vraag of ik volgend jaar bij de optocht kwam kijken in Boeskoolstad (door mij abusievelijk Boeskoolgat genoemd).

Had ik mij dan toch schromelijk vergist? Was ik diep van binnen gewoon een carnavalsvierder? Of?

Vat van carnaval

Ik ben vroeger bepaald niet in het vat van carnaval vieren gegooid. Ik kom uit Wierden, waar je de Tolmennenkes had (hebt?) en ik weet nog dat er een keer iemand uit onze straat tot prins carnaval gekroond werd en dat zijn jongste dochter prinses werd. Prompt veerde ik op. Met haar wilde ik wel een keer de polonaise lopen. Zij dan wel voorop. Maar verder? Ik heb er gewoon niks mee. Totaal niet. Carnavalaveloos.
Heel lang geleden, het moet ergens eind jaren negentig geweest zijn, werd ik gekeurd voor militaire dienst. In Groningen. Na het samen eten en de persoonlijke keuring, nam één of andere hoge militair het woord. Er volgde een referaat over van alles en nog wat en of er nog vragen waren. Uit de hoek kwam een ietwat zenuwachtig geluid van een verdwaalde zuiderling. 
Of hij met carnaval vrij kon krijgen, want dan ging hij no way (maar dan op zijn Limburgs) wachtlopen. Jemig, we zouden op dat moment maar in oorlog zijn, dacht ik toen. En die is volgens diezelfde Marcel van Roosmalen dichterbij dan ooit.

Mijn top 3

Maar toen was toen en nu is nu. Ik ging het internet op. Onbevangen, onbevooroordeeld en oprecht op zoek naar noem het feestelijk carnavalsnieuws, dat mijn blikveld voor altijd ging verruimen en waardoor ik mij zou gaan onderdompelen in het hossende hoogtepunt van het jaar. Ik heb er een top 3 van gemaakt.

1- Hoe grensoverschrijdend is carnaval eigenlijk? Tijdens carnaval komen er volgens de stichting Bo Diversity drie keer zoveel meldingen van straatintimidatie binnen dan in ‘normale’ weekenden. “Met carnaval vervagen grenzen, ook omdat er bijna altijd drank in het spel is. Er zijn dus ongetwijfeld meer incidenten.”

2- Carnaval, drank en autorijden gaan niet samen. Zeker niet als je als bierfles uitgedost bent. En als het gaat om geweld, liet ook Sassendonk (ik mag Zwolle zeggen) zich ook niet onbetuigd. Zelfs niet als je Superman bent. Net als Boeskoolstad trouwens.

3- Tot slot, eentje uit de oude doos. Moet ik ‘Last van 'n sneeuw-klitje’ nog uitleggen? Dat stond in 2024 in Albergen op het carnavalskostuum van een van de GGD-medewerkers. ‘Het is een knipoog naar een soa. En die wil niemand krijgen.’

Rare, heel rare jongens en meisjes die carnavalsvierders. Ik heb het echt geprobeerd, maar ik begrijp het niet en dat gaat ook niet gebeuren. Sorry Oldenzaal. Aan mijn lijf geen polonaise.