Meermaals 212

20-08-2025

Hoe val je door de mand? Nou zo dus

Afgelopen vrijdag toog ik naar Velsen, om voor de onvolprezen Swollenaer verslag te doen van Telstar-PEC Zwolle. Telstar, dé knuffelclub, cult ook en stiekem van ons allemaal. Toch? Want o wat waren we als voetbalfanaten en verstokte -liefhebbers toch verguld toen die club net voor de zomer wist te promoveren. Dat was toen en nu is nu. Wie als een komeet omhoog geschoten wordt, kan ook hard vallen.

De talrijke anekdotes waren na de promotie niet van de lucht. Niet gek overigens, want Telstar is vernoemd naar een bijzondere satelliet, die op 10 juli 1962 in een baan om de aarde werd gelanceerd. Ik trek het blik even open. Om te beginnen de mandjes die Voor en Tegen duiden en zo de score aangeven. Goed dat het blijft bestaan.

Advocaat

Verder ex-voorzitter en excentriekeling Pieter de Waard, die in zijn leven maar een handjevol wedstrijden live zag. Niet omdat hij er niet was, maar omdat hij de thuisduels niet kon aanzien vanwege zijn verstikkende zenuwen.
Het gegeven dat bij iedere gele kaart je kunt overwegen om Van Till Advocaten uit Amsterdam die prent te laten aanvechten – iets dat wordt omgeroepen tijdens elk thuisduel – of mijn persoonlijke favoriet de markante parttime persvoorlichter Dennis Bliek van weleer. Telstar bezigde in die tijd de kreet ‘ga staan als je voor Telstar bent’ op allerlei manieren. Ook Bliek werkte maar wat graag mee en stond afgebeeld op een poster inclusief die tekst. Heel bijzonder, want Bliek zit namelijk in een rolstoel…

Maar het lachen is mij bij Telstar wel behoorlijk vergaan. De laatste keer in functie als ‘PEC Zwolle watcher’ was op 12 augustus 2022, eindstand 0-5. Toen Telstar en PEC nog een niveautje lager acteerden en het allemaal niet zoveel uitmaakte, dat je nog kon aanrommelen in de marge en dat er nauwelijks toeschouwers waren. En als de thuisclub geen zin had om het aantal toeschouwers te berekenen? Nou dan werd dat steevast afgedaan met 1963, oftewel het oprichtingsjaar. 

Maar die tijd ligt achter ons. Om precies te zijn 76 dagen en dat is toch een behoorlijke periode om er met zijn allen de schouders onder te zetten, tiptop klaar te zijn voor het grote eredivisie-avontuur en de minuscule aandachtspuntjes verfijnd op de i te plaatsen. 

Accreditatie

Helaas was Telstar vrijdag nog lang niet zover. Natuurlijk, er moest een klus geklaard worden. Van groot tot gigantisch, maar de manier hoe je dat dan aanvliegt, organiseert en communiceert, dat heeft niks met de omvang van de operatie te maken.
Als media kun je accreditatie aanvragen. Daar zijn richtlijnen voor. Ik doe het altijd op tijd. In dit geval de maandag voor de vrijdag. Op de wedstrijddag zelf is het wel fijn dat je weet dat je geaccrediteerd bent. Donderdagmiddag had ik nog niets gehoord. Ik ging bellen, een keuzemenu met 7 keuzes. Na ruim een kwartier had ik bingo, maar nog steeds niemand aan de lijn. Dat de menukeuze niet klopte, laat ik maar even gaan. 

Na een hernieuwde poging eindelijk een voltreffer. Ik had iemand aan de lijn. Alleen hij ging daar niet over, ik moest vrijdag maar rond een uur of een terugbellen en… “Voor ons is het ook allemaal nieuw.’’ Die zin bombardeer ik bij deze als nieuwe payoff van Telstar. Vergeten is ‘ga staan als je voor Telstar bent.’
Omdat ik toch graag een bevestiging van mijn accreditatie wilde, besloot ik het contactnummer van Telstar op de Nederlandse Sport Pers (NSP) site eens te raadplegen.

Ik kreeg Leo Driessen aan de lijn, u weet wel de schrijver van Dromen zijn bedrog van Marco Borsato, maar u zou m ook kunnen kennen als sportverslaggever en…als perschef (“Ach, ik ben toch altijd hierbij Telstar, speel ik wel ff perschef.”). Kort samengevat. Het werd geen al te vriendelijk gesprek. De strekking van zijn betoog: ‘waarom belde ik en waarom om zeven uur ’s avonds?’ En hij sloot af met “Voor ons is het ook allemaal nieuw.’’

Keycords

De volgende dag, ik hing bijna weer aan de lijn, maar zie daar. Ineens de accreditatie in de mailbox. Hulde! Vervolgens naar Velsen. Het was bekend dat de persruimte niet ruim van tevoren beschikbaar was, dus even wachten op de tribune, nou vooruit. Lang verhaal kort. Er was geen koffie, een broodje of iets dergelijks. Ook waren er geen opstellingen, er was onvoldoende ruimte op de perstribune en het was onduidelijk waar de mixedzone was om na afloop de spelers te interviewen. En terwijl de werkelijk alleraardigste mevrouw die de accreditatie verstrekte zich maar bleef verontschuldigen omdat er geen keycords waren. “Voor ons is het ook allemaal nieuw’, herhaalde ze.

Om eerlijk te zijn, er gaat veel mis in het betaald voetbal. Echt. Daar spelen onvoldoende organisatiekracht, een schrijnend tekort aan geschiktheid van mensen en uit armoede toebedeelde erebaantjes een megarol. Clubmensen die graag het graan uit de ruif meepikken, maar amper wat kunnen. Ja verschuilen achter die ene cultzin. “Voor ons is het ook allemaal nieuw.’’  Voor mij ook, want sinds vrijdag is Telstar wat mij betreft behoorlijk door de mand gevallen.