Meermaals-48

29 juni 2022

En daar sta je dan. In de hoek. Per dag word je tig keer voorbijgelopen. Je staat daar maar te staan. Of te liggen. Nummer 10. Je bent nog nieuw, maar eigenlijk ben je al vergeten. Maar niet voor mij.

Deze Meermaals gaat over een voetbaltas. Blauw met zwart, met een sponsornaam. Bijna altijd binnen gestaan, amper gebruikt. Je behoorde bij een voetballer van HTC. En dat behoorde, oftewel verleden tijd, is de essentie van dit verhaal. Vorig seizoen toen jouw eigenaar nog geen eigenaar was, zat je nog in de verpakking. Of was je nog in de maak.

Deze jaargang werd alles anders. Een nieuwe trainer, meteen een basisplaats en een goedwillende sponsor, die zorgde voor fonkelnieuwe wedstrijdtenues, warmingupshirts, trainingspakken en voetbaltassen. Jouw nieuwe eigenaar had er zin in en het team ook. Er werd veel gewonnen, de sfeer was goed en hij speelde al meer dan het hele seizoen ervoor.

Aangifte

Wat er toen gebeurde, geen idee, maar ineens werd alles minder. Niet dat hij minder speelde, maar jouw eigenaar was vaak afwezig. Soms door school, af en toe met reden onbekend. Er ontstond wat gedoe. Want uiterlijk twee uur voor een training afzeggen – eerder mocht ook – dat vonden ze bij je thuis maar totale onzin. Helemaal als dat betekende dat hij zaterdag niet in de basis begon.
Dat onbehagen mocht iedereen weten, want er werd wat af gegroepsappt. Hoe meer uitroeptekens hoe groter de frustratie.
En toen kwam jouw trotse (?) bezitter zonder bericht een keer niet opdagen voor een bekerwedstrijd. Dat betekende het begin van het einde. Terwijl het team hem o zo goed kon gebruiken, omdat hij een meer dan vaardige voetballer is.

Ineens kwamen er nog meer verwijten. Van huis uit. Het was allemaal veel te professioneel geregeld op de voetbal. Dat er gegevens in de mail werden gedeeld binnen de club, was het sein om te dreigen met aangifte vanwege AVG schending. En toen de mededeling kwam om materialen in te leveren, leek voetbal inderdaad op oorlog.
Na een appblokkade volgde een algemeen mailbericht over dat inleveren van het warmingupshirt, trainingspak en een voetbaltas. Het enige dat retour kwam was het opnieuw dreigen met een aangifte, dit keer vanwege stalking. Ik ben bij spelfout nummer 10, maar opgehouden met tellen.

En daar sta je nu dan. Een tas met inhoud. Het heeft iets treurigs. Je zou – zo werd gezegd – dan toch opgehaald worden door een coördinator, omdat ze in Huize Ongenoegen het vertikten om jou af te leveren bij de voetbalclub. Ineens werd dat ook geweigerd. De tas bleef waar die was. Dat zou ze leren bij de club, dat professionele gedrag. Dat er een trainer is, een leider, oefenwedstrijden geregeld worden, vervoer en sponsoring! Wat denken ze wel? Spullen inleveren zoals iedereen? Ben je gek!!! Inderdaad. Letterlijk.

Eigenlijk had tas nummer 10, nummer 11 (wel keurig ingeleverd trouwens) moeten zijn. Dat was pas treffend geweest. Want 11 is met recht in deze hét gekkengetal.