Meermaals-52

27 juli 2022

Vandaag 27 juli 1990 gebeurde het. In Portugal. Toen rolde de laatste Deux Cheveaux van de lopende band in de Citroën fabriek. Precies 32 jaar geleden, zolang heb ik ook mijn rijbewijs. Nou ja, dat klopt niet helemaal, want ik was ‘m kwijt. Niet vanwege een kolossale snelheidsovertreding en ook niet dat ik beschonken voor een T-splitsing stond en niet meer wist of ik links, rechts of rechtdoor moest. Gewoon weg. Stad, land, hemel en aarde eerst bewogen, toen afgezocht. Dagen op internet, gegraven in mijn geheugen, gemopperd in het kwadraat. Maar niks, nada, noppes en niet dus. Wat een gedoe.

Dat betekende een spoedprocedure bij de gemeente, want ik wilde met het roze papiertje op vakantie. Trouwens, was het nog maar zo onhandig, slap geval met dat onmogelijke formaat. Dan wist je zeker, die raak je nooit kwijt, in tegenstelling tot dat geplastificeerde 145 in een gros pasje van nu. Dat prima in je portemonnee past, niet opvalt in een stapel pasjes en dat je daardoor zo maar kwijt kunt raken. “Of ik nog wist waar ik ‘m de laatste keer had gezien”, vroeg de baliedame op het stadskantoor te Zwolle. Ik besloot niet te antwoorden.

Afijn, een spoedprocedure, een afkeuring van de huidige pasfoto – op de huidige leek ik te jong dus nieuwe maken – een betaling van 70 euro (40 euro regulier, 30 euro voor de spoed), een niet 100% garantie dat het goed zou komen voor mijn vakantie in diezelfde week, een briefje om twee dagen later voor 10.00 uur terug te bellen met instructies en verplicht ophalen diezelfde dag vóór 16.00 uur, later, had ik mijn nieuwe roze kaart met een vreselijke foto.
Ik sta er totaal niet van te kijken dat mijn vorige rijbewijs binnenkort uit een broek glipt, triomfantelijk tussen twee boeken ligt, of stof zit te happen onder een vloerkleed, achter een kast of zich toch gewoon in mijn portemonnee bevindt.

Eend

Op vakantie heb ik inmiddels mijn auto gehuurd. Een Renault Captur natuurlijk, daar rijd ik thuis ook in. Helaas, hij stond er niet bij: de Deux Cheveaux oftewel de Lelijke Eend. Mijn eerste auto was ook een Deux Cheveaux: DX-35-HV en wat heb ik er veel plezier van gehad. Met dat rare schakelen, het oprolbare dak en de radio die niet boven het brommende, snorrende motorgeluid uitkwam. Gekocht voor 400 gulden. Beige. Over lelijk gesproken. Dat je roest wat weg kon werken met schilderstape in dezelfde kleur was een enorm voordeel. Het was een auto, waar je de achterbank gemakkelijk uitwipte, de toeter zo lief klonk en de benzinemeter het niet deed, dus ik bediende mij van een mix van gokwerk en pen of papier, voordat ik bijtijds naar de pomp moest. Soms lukte dat niet.

Dit is geen ode aan de Deux Cheveaux, want daarvoor was het geen auto. De Lelijke Eend was wel levensgevaarlijk met die dunne bandjes en broze carrosserie. Toch stemde het nieuws deze dag uit 1990 mij vrolijk. Gewoon even terug in de tijd. Ik heb deze MEERMAALS dan ook geen moraal, boodschap of advies. Het enige dat ik heb is vakantie.

Als jij eraan toe bent, geniet ervan!