Meermaals-54

10 augustus 2022

Durf jij te doen?

Op vakantie kreeg ik een grappig artikel onder ogen op mijn mobiel. Tussen de regels door moest ik namelijk glimlachen. Het ging over een dappere poging van een Achterhoeker om een onbeminde vrouw te achterhalen, die hij trof op de Zwarte Cross. Hij wilde zeg maar een wit voetje bij haar halen. Meteen deed het mij denken aan jaren geleden. Ik maakte het ook mee.

‘Zal je altijd zien: kom je op een feestje aan de praat met een leuke meid, ben je aan de beurt om drankjes te halen en is zij bij terugkomst foetsie. Het overkwam de 46-jarige Mark uit Aalten op de Zwarte Cross. Maar die was niet voor één gat te vangen. Hij plaatste een advertentie in een weekblad. Met succes.’

Zo begon het artikel op ad.nl. Ik vind het wel wat hebben. Je kunt natuurlijk wachten op het lot, het toeval en de voorbestemming. Je kunt ook wat doen. Een zoektocht op internet, social mediakanalen napluizen of je aanmelden op een dating-app. Of een advertentie plaatsen, zoals Mark deed. In het ongetwijfeld onvolprezen weekblad Dinkelland Visie, omdat hij wist dat Kim, want zo heette zij, uit Denekamp kwam. En verrek. Het werkte ook nog. Kwestie van het juiste communicatiemiddel op het juiste moment. Hulde!

Put

Het bracht mij ineens terug naar 14 augustus 2010 (!), dus bijna 12 jaar geleden. Ik weet het nog precies. Samen met mijn twee boys, die toen 3 en bijna 2 jaar waren, liep ik op een zaterdagmiddag in de Zwolse binnenstad. Om precies te zijn ter hoogte van de C & A. Mijn jongste toonde, zo tweeturverig klein als hij was, buitengewone interesse in een put en bleef daar minutenlang in staren, alsof er een groot avontuur in schuilde. Ik wachtte geduldig totdat hij mee zou gaan, maar hij maakte geen enkele aanstalten.

Een jonge, blonde en mooie vrouw zag het aan, lachte lief, tilde hem op en bracht hem uit het niets naar mij toe. Dat deed ze een beetje verontschuldigend, alsof ze zelf ook verbaasd was over haar onverwachte actie, maar het was genoeg om veel indruk op mij te maken.
Met aan iedere hand een kind liep ik door, totdat ik mij bedacht. Ik tilde ze allebei op en keerde rap om. Ik wilde nog wat tegen haar zeggen, met als openingswoord iets van ‘bedankt’ of zo. Maar net als mijn zoontje staarde ik een diep, zwart gat toen ik de hoek omging. Ze was nergens te bekennen.

Eenmaal thuis, mijmerde ik de rest van de dag. Ik besloot om in actie te komen en plaatste een advertentie in De Stentor in de rubriek Oproepen. En ik citeer: ‘Lief!  Za. 14 aug. 13.15 u. Zwolle bij C&A. Jij blond, blauw shirt, lieve, mooie en verlegen glimlach, tilde mij zoontje op. (En nu komt het). Ik gestreepte trui, vergat van alles toen ik je zag. Herkansing? zoonterugbrengen@hotmail.com.’

Glimlach

Ik checkte bijkans ieder moment van de dag, mijn mailbox. Geen bericht. Totdat ik op een dag het wachtwoord niet meer wist en besloot om het te laten gaan. Ik heb de advertentie – zo vergeeld als wat – bewaard. Een mooie herinnering. Meer niet. Eén woord is tot op de dag van vandaag nog van toepassing als ik eraan terugdenk: glimlach.