Meermaals-82

22-02-2023

Waarom sommige sporters recht hebben op een vol stadion

Klamme handjes, zweetdruppels op het hoofd, rillingen over de rug. Hoofd schouders knie en teen zenuwen. Dat werk dus. De spanning is voelbaar, merkbaar en schrijfbaar. Zaterdag teken ik namelijk officieel een sponsorcontract namens Mediabureau MEER en vindt er een soort van onthulling plaats, maar daarover straks meer.

Mijn droom is ooit om heel veel geld te verdienen, echt heel veel geld en dan een voetbalclub te kopen. Zo’n eentje in de categorie net niet. En dan van minder naar meer zeg maar.

Eerste actie: het Mediabureau MEER stadion, mijn bedrijfsnaam fier op de borst en uiteraard de Mediabureau MEER perszaal. Daarna de trainer ontslaan (je moet toch wat als je geld hebt) en hoewel ik zeker geëmancipeerd ben, zal ik nooit Meikalay Moore aantrekken en wel hierom.

Treffend voorbeeld

Terug naar de realiteit, want natuurlijk is het nu en nooit tijd voor een Mediabureau MEER stadion. Ik heb wel een zwak voor sporters of sportploegen die met weinig (financiële) middelen stinkend hun best doen voor dat ene puntje, die ene seconde of die ene winstpartij. Veel doen, veel laten, maar vaak weinig waardering. De PEC Zwolle Vrouwen vind ik zo’n treffend voorbeeld. Alle clichés van ‘het ziet er niet uit’ en ‘waar zit ik naar te kijken’, zijn al te vaak en te lang voorgekauwd. Dat smaakt nergens naar.
Niet voor niets was ik er een kleine twee seizoenen teammanager. Toen nog vier keer per week trainen, studeren, leren en werken kwamen er nog bij. Wat er overigens niet bij kijken kwam, was aan het eind van de maand een vette dikke loonstrook.

Voetbaldoof

Discipline en opoffering kun je de meiden niet ontzeggen. Ik noem vaak het voorbeeld van een verplaatsbaar doel dat op een veld staat en er af moet. Geef je jongens de opdracht, dan lopen er drie naar die goal toe, de rest staat te lummelen, ligt te stoeien en zit te kloten, terwijl anderen plotsklaps een normaal gesprek kunnen voeren en na zeven keer roepen nog steeds voetbaldoof zijn. Meiden pakken in de regel met zijn allen dat doel op. Anders kan er niet gevoetbald worden, zo simpel is dat.

Het is min of meer vergelijkbaar met VC Topvolleybal Zwolle. De Zwolse volleybaldames die 20 uur (!) per week trainen, die gemiddeld nog jonger zijn en voor een habbekrats hun handen blauw slaan. Spelen doen ze op het allerhoogste nationale niveau. De komende periode zelfs in de kampioenspoule. De landstitel zullen ze niet winnen, maar ik heb er wel waardering voor.

Zuiver op een rijtje

Dus toen de mogelijkheid voorbij kwam om een sponsordoek te sponsoren, zei ik gretig ja. Al zette ik eerst wel even alles zuiver op een rijtje als sportredacteur van De Swollenaer.

Met trots presenteer ik uit Almelo (nou ja zeg mijn geboorteplaats, dat is ook toevallig) Charlotte Vellener. Let op mijn woorden, daar gaan we meer van horen. Maar eerst op naar zaterdag. Hup VC Topvolleybal Zwolle!

NB Sponsordoek nu al zien? Check mijn LinkedIn.