Mieren

Blog 193 – 28 februari 2020

De val op de ranglijst

Waardering, erkenning, maar bovenal aandacht. Jouw epistel moet in de hoofden van de lezers blijven hangen. Het moet hen bezighouden. Ze moeten niet kunnen wachten totdat ze collega’s of vrienden zien. Om vervolgens de inhoud te herkauwen totdat er niets meer van de discussie over is. Op social media wil je een batterij aan likes, inhoudelijk gestoelde afkeuringen, instemmend digitaal geknik en vooral veel interactie.

Dat wil je als columnist.

‘Directeur amateurvoetbal Jan Dirk van der Zee snijdt in zijn column actuele onderwerpen aan in het amateurvoetbal. Hij geeft zijn visie en reikt clubs de helpende hand’, las ik ergens.

Hij startte er een aantal jaren geleden mee. Afgelopen dinsdag werd er weer eentje gepubliceerd. Het ging over veranderingen in het jeugdvoetbal.“Ongetwijfeld. Net als bij de vorige veranderingen in het pupillenvoetbal, zullen er ook nu weer ouders en vrijwilligers zijn die het liefst alles bij het oude willen houden en vinden dat het voetbalplezier van hun pupil wordt afgenomen door het niet meer bijhouden van ranglijsten.”

Zo begon Van der Zee. En ik moet zeggen; dat deed hij goed. Prikkelend, uitnodigend om verder te lezen en stellig. Maar volgens de lezers nog binnen de lijntjes.

“Een vergissing, blijkt uit meerjarig onderzoek. Natuurlijk willen kinderen winnen, maar de strijd om het kampioenschap leeft toch vooral onder vaders en moeders. Kinderen spelen met hun hart en worden hoofdzakelijk beziggehouden door de vraag of ze aan de bal komen, acties mogen maken, plezier hebben en met hun vriendjes kunnen voetballen. Het winnen van wedstrijden, komt pas ver daarna.”

Vervolgens schoot de directeur uit met zijn rode pen. Hij veegde alle ouders, voetballertjes en alle leeftijdscategorieën op een grote mierenhoop. Een kolonie. Dat krioelt lekker door elkaar, maar wel volgens een bepaalde taakverdeling. Een mierenkolonie bestaat uit één (of enkele) koningin(nen), werksters en soms jonge mannetjes en maagdelijke koninginnen.
Papa’s, mama’s, leiders, trainers, spelbegeleiders, voetballers van 12 jaar, spelertjes van 8 en alles wat daar tussenin speelt. Ieder doet zijn ding, vol van speelplezier en sportiviteit en wars van uitslagen, standen en kampioen worden.

Reacties als heeft die Van der Zee zelf voetballende kinderen? Staat er ooit weleens iemand van de KNVB te kijken op de koude zaterdagochtend? En wat zijn ze daar toch allemaal aan het doen in de Zeister bossen? Zo klonk het merendeel van de protestmars.

Ik citeer even uit een eerder blog dat ik schreef over de voetbalzaterdag bij de Riemensjes.

“Dat realiseer ik mij iedere (zater)dag maar weer. Eigenlijk begint het hele ritueel al vrijdagavond. Spullen klaarleggen, die ze zelf moeten inpakken om zo na te gaan of alles ook in de voetbaltas zit. Nog even een vooruitblik vanuit het bed, met de voetbalapp erbij, hoe is de stand, wat waren de recente uitslagen en tot slot nog dagdromen of ze aanvoerder mogen zijn. Vaak krijg ik als trainer/coach van Team Tomas ook nog even de vraag wie er morgen wissel staat. Eindelijk slapen en de jongens iets na zeven uur wakker maken. Het was ook deze keer niet nodig. Ze zaten er al klaar voor.”

Mijn jongens zitten veel op hun mobiel (net als de kids van Van der Zee gok ik). Voetbal.nl is een populaire app. De stand op de ranglijst is meer dan magisch. Het is een confrontatie met hun eigen voetbalwerkelijkheid. Die nemen ze mee de wedstrijd in en laat hen niet meer los. Wat zou het wat zijn als je de winnende treffer maakt in de kampioenswedstrijd? De stand kan pijnlijk zijn, vreugdevol aanvoelen, hoop bieden, maar is altijd belangrijk. Daar train je als elf- of twaalfjarige voor. Daar voetbal je voor. Zo zijn mijn jongens. En zo ben ik ook als voetbalvader. Winnen hoort erbij, verliezen ook. Samen een zege fêteren of tot tranen toe geroerd na een onfortuinlijke nederlaag.

Van der Zee zag het in zijn epistel allemaal anders. Weg met die standen. De voetballertjes zouden niks geven om winst of verlies of een plekje hoger of lager op de ranglijst. Kinderen zouden de avond voor hun wedstrijd nachtdromen over een wereldgoal voor de andere partij. Of over het expres laten scoren door de tegenstander en met een grote glimlach van het veld stappen na de zoveelste nederlaag. Alleen omdat je toch zo lekker had gevoetbald. Dankbaar voor zoveel spelvreugde en sportiviteit. Daar kon geen driepunter tegenop.

“De column over de nieuwe veranderingen in het pupillenvoetbal maakt veel los. De keuze voor het 4-fasenvoetbal vindt iedereen fantastisch, maar een aantal mensen plaatst vraagtekens bij het mogelijk niet meer bijhouden van de rangen en standen O11 en O12. De wens was bij mij de vader van de gedachte; ik zou zo’n maatregel helemaal zien zitten, omdat 08 tot en met O10 al met veel plezier zonder ranglijsten speelt. Feit is echter, dat er op dit moment nog geen beslissing op dit punt is genomen voor O11 en O12. Pas in april valt het besluit hierover. Uiteraard laat ik dit zo snel mogelijk weten. Vragen, opmerkingen en ideeën, altijd welkom”, aldus een stamelende Van der Zee, nadat hij was teruggefloten door notabene zijn eigen KNVB.

Spraakmakend was en is het. Wie aan het voetbal komt van het eigen kroost, schopt de ouders subiet voor de schenen. Dat deed Van der Zee goed. Meer dan goed. Als zelf De Telegraaf er aandacht aan besteed, dan doe je er toe. Eerlijk is eerlijk. Alleen als je je column én moet rectificeren want je hebt foute en onvolledige informatie gegeven én je wordt op de vingers getikt door je eigen werkgever, omdat je voor je beurt praat en je de KNVB in een lastige positie brengt. Dan is het misse boel. En dan kom je ook nog eens met zo’n matig statement.
Tja, dan zak je met je column toch wel door de ondergrens en glijd je af naar de onderste regionen van de ranglijst.