Olav

Morgen is een belangrijke dag in huize Riemens. Olav wordt twaalf jaar. De derde mijlpaal, nadat hij en Tomas eerder tiener werden. Twaalf jaar, dan mag je in Nederland wat meer (!). Groot feest natuurlijk, dus de zaterdag staat in het teken van cadeaus, voetballen – omdat hij morgen zelf niet hoeft te spelen, gaan we indoorsocceren – en pizza eten. Het kan, het mag en hij verdient het.

''Vindt u het leuk als ik even over de kinderen babbel', vroeg Youp van ’t Hek ooit aan zijn publiek. "Ja", riep iedereen in koor en hij stak vervolgens vol vaderliefde een verhaal af over zijn Anne en Julius. Ik dacht, ik doe dat ook. Via dit blog met een grote foto (klik er maar eens op) van Olav erbij. Een foto genomen in Dierenpark Amersfoort. Omdat hij een grote dierenvriend was en ook nog wel is, al wordt het ietwat minder. Als een soort eerbetoon, omdat ik trots op hem ben, van hem houd en omdat ik hem zo mis als hij er niet is.

Olav Riemens, van 19 januari 2007, halverwege de vrijdagmiddag geboren in het Zwolse ziekenhuis. Broer van Tomas, heeft soms het idee dat hij de wereld moet redden en is er zo’n eentje die gewoon zijn eigen spullen opruimt zonder te vragen. Slaapt op vrijdagavond maar moeilijk omdat hij de voetbalwedstrijd van zaterdag al tig keer in zijn hoofd beleeft, vindt chocopasta op de pannenkoek gevolgd door pepersalami op brood, het allerlekkerste dat er is en geeft binnenkort – als ik hem moet geloven – geheel zelfstandig zijn eigen schoolkrant uit. En hij is een grappenmaker. Ook dat nog.

Volgens mij is er geen socialer kind dan hij. Ooit gingen we op een zaterdagmiddag nog weleens treinen kijken op station Zwolle. Ik had ze van te voren gezegd van daar mag je staan en niet dichterbij het perron komen. Zo gezegd, zo gedaan. Olav sloeg meteen uit bescherming een arm om zijn kleine broertje Tomas. Het liefst geeft hij de halve speelgoedkast met inhoud meteen weg ‘aan kinderen die het allemaal niet zo goed hebben.’
Toen hij een keer geld kreeg om bij PEC Zwolle iets lekkers te kopen, kocht hij een Kitkat voor een knul van 16 jaar, die net een zware operatie goed had doorstaan. Zelf hoefde hij niets. Hij is een jongen die zijn laatste restje drinken bewaart voor zijn vader als die het veld afstrompelt na een voetbalwedstrijdje. En die zwerver die het wisselgeld in zijn handen gestopt kreeg, nadat Olav een boodschap voor mij moest doen, is hem vast eeuwig dankbaar.

Ooit had Dela deze geweldige marketingactie/reclame. 'Waarom wachten met iets moois zeggen, als het ook vandaag kan?' Ik vond ‘m meteen (en nog steeds) briljant, aangrijpend en pakkend. Een onderdeel van de campagne was dat je een poster kon bestellen. Grijs, A3 formaat en leeg. Met daarop alleen de tekst Lieve…en 'Waarom wachten met iets moois zeggen, als het ook vandaag kan?'

"We helpen u om uw mooie woorden te delen. Mooie woorden voor wie die verdient. Pak een stift en schrijf de mooie woorden op die u iemand toewenst", aldus Dela.

En dat deed ik.

Lieve Olav,

Cabaretier

Jij was pappa’s eerste. De eerstgeborene. Als een soort van automatisme word je dan gezien als een sterke leider, een alleswetende vraagbaak en een verantwoordelijke verzorger. Jij bent het allemaal. En meer. Je moest leren leven met het feit dat je niet helemaal goed hoort. Dat zal zeer waarschijnlijk nooit beter worden. Hoe verdrietig nu, hoe moeilijk als je straks ouder wordt. Maar wat past niet alleen dat woord ‘beter’, maar het rijtje goed en best bij jou. Je hebt vanaf het prille begin moeten leren omgaan met je gehoorverlies en het dragen van apparaatjes. In de klas, thuis, overal, waarbij je soms uitlegt aan wildvreemden dat je met beter hoort. Dat is zo prachtig om te zien. Je doet het gewoon. Die onbezonnenheid, het kind zijn en die kracht die je hebt. Houd dat zo jongen! Je redt je wel. Sterker nog; je laten zien wie je bent, wat je in je mars hebt en wat je ondanks je gehoorverlies allemaal kunt. Dat is zo mooi om te zien, te beleven en…te horen. Daar kunnen nog heel veel mensen van leren. Pappa zeker!

Ik kan er nog van alles aan toevoegen, maar dat doe ik niet. Het is ook niet zo dat een beeld meer zegt dan duizend woorden. Het is een optelsom van jaren. Niet alleen maar een foto en veel letters, nee, het is meer. Zoveel meer.

Vanwege de verjaardag van Olav is Mediabureau MEER morgen voor één keer niet zo goed bereikbaar.