Shaggie

Op mijn website, heb ik het zijdelings genoemd. Maar ik vind er zeker wat van. Graag zou ik met Mediabureau MEER er nog meer over willen berichten, teksten willen redigeren en er heel breed over willen adviseren. Vacatureteksten. Ik heb er in een eerder stadium al wat over geschreven. Lees deze blog nog maar een keertje na.
Eigenlijk wil ik nog wel een stapje verder gaan. Het gaat mij eigenlijk om de hele sollicitatieprocedure, waarbij organisatie, communicatie en klantvriendelijk ook heel belangrijk zijn.

Ik moest er aan denken toen ik vorige week een netwerkgesprek had in het oosten van het land. Het was met een oud-medewerker op het gebied van marketing en communicatie van Heracles Almelo. Ik had het thuis even opgezocht, maar in 2007 (!) had ik bij die club gesolliciteerd op de functie van toen nog persvoorlichter/communicatiemedewerker. Werken bij een betaald voetbalorganisatie en dan ook nog eentje waar ik warme, nostalgische gevoelens voor koesterde. Ja, dat wilde ik! Ik ben immers geboren in Almelo en toog als middelbare scholier menigmaal naar de Bornesestraat, waar het aloude en volop geprezen stadionnetje stond. 

Eenmaal in de auto, mijmerde ik nog meer over die tijd. Dat ik een kaartje kocht voor 2,50 gulden, dat dat afgescheurd werd van een grote rol en als er nog kaartjes over bleven en je twee weken later weer kwam, met pen de vorige tegenstander was doorgekrast en de nieuwe erboven was geschreven. Of dat Heracles nog werkte met een sponsornamensysteem op het scorebord, dat correspondeerde met de clubs. Dus dan kreeg je Ter Stal Textiel-Chinees restaurant De Kleine 0-2, wat betekende dat Feyenoord met 0-2 achterstond tegen Fortuna Sittard. Ach, en zo was er nog meer te herinneren.

Een ingezakte noodtribune thuis tegen Heerenveen, waar ik net iemand op gesproken had voordat ik wegliep, een omroepster die per ongeluk de microfoon had aan laten staan. Met komische taferelen als gevolg zoals gemopper, omdat ze de naam van de wedstrijdsponsor niet kon vinden. Ook niet na hoorbaar geritsel met papieren. Of dat je in de rust moest wachten op de stewards die dan gingen koffie drinken, waardoor je de tweede helft gratis het restant op de prachtige hoofdtribune kon aanschouwen.

Inmiddels was ik op de snelweg, haalde wat andere weggebruikers in en liet mijn gedachten af dwarrelen naar ruim tien jaar geleden. Het sollicitatiegesprek bij Heracles Almelo. Ik was in eerste instantie niet uitgenodigd, omdat ik nummer zes was en er vijf kandidaten op gesprek mochten komen. Uiteindelijk schoof ik door en had een gesprek met onder meer een directielid, nu één van de hoge technische bazen bij de KNVB. Het was een zeer goed, prettig en aangenaam onderhoud en toen ik eenmaal buitenstond, dagdroomde ik al over die baan. Ik zag mij al zitten achter de tafel bij een persconferentie na de wedstrijd tegen AZ, waar ik het woord zou geven aan ene Louis van Gaal.

Al snelde volgde een tweede gesprek. Heracles nodigde mij andermaal uit en gaf aan dat er nog twee kandidaten over waren. Dat samenzijn verliep wat anders zeg maar. Wat heet. Geen idee waarom, maar ik zat ineens met het bestuurslid commerciële zaken om tafel, omdat ‘het belangrijk was dat er veel gecommuniceerd moest worden met de sponsors.’ Was er in het eerste gesprek nog sprake van de bekende en gewenste klik, dat was in de tweede ronde ver te zoeken. De binnenkomer: ‘Je bent hier voor de functie van commerciële medewerker’, deed daar bepaald geen goed aan. Het meest bijzondere was dat tijdens onze afspraak, hij een sigaret opstak. Een sigaret tijdens een sollicitatiegesprek! 

Stadions worden rookvrij gemaakt, de spelende jeugd wordt bij iedere BVO op het sporthart gedrukt om gezond te leven, maar ik keek destijds aan tegen iemand die in zijn borstzakje graaide, een shaggie draaide en er de brand instak. Pardon? Wat voor (communicatie)signaal geef je dan af? En dat voor iemand die aan het roer stond van een groot bedrijf. Ik citeer uit een of ander Twents bedrijfsblad over die oostelijke onderneming: ‘Met haar streven om telkens weer iets nieuws te bieden, krijgen wij de indruk dat communicatie wordt beschouwd als een permanent onderdeel van het beleid.’

Over communicatie gesproken. Dat is dus mijn punt dat ik wil maken. Hoe matig is de (proces)communicatie wel niet ( + - = -  om even bij een uitspraak van Louis van Gaal te blijven) als het gaat om vacatureteksten, sollicitatiegesprekken en de afhandeling. Wat is nu de overweging van een bedrijf om na een sollicitatie bijvoorbeeld, niets meer van zich te laten horen, terwijl jij een gedegen voorbereiding hebt gedaan en er dus wel serieus bezig bent geweest? En dat gebeurt vaker wel dan niet. Zegt dat wat over de filosofie van het bedrijf of de onkunde van de betreffende personeelsmedewerker? Of je hoort wel wat, maar dan pas heel laat en wordt afgescheept met een standaardmailtje dat echt geen weken had hoeven wachten. Waarom?

Mijn idee: besteed er wat persoonlijke aandacht aan. Is dat teveel gevraagd? Nou nee hoor. Degene die niet op gesprek mogen komen, kun je inderdaad een standaardbrief sturen, maar wel met de juiste tone of voice. Kandidaten die je wel uitnodigt, maar afwijst, leg je uit waarom iemand het niet geworden is. Bel degene op, of stuur inderdaad een mail met een bedankje, de goede dingen tijdens het gesprek, suggesties om de mindere kanten te verbeteren en vooral waarom de keuze op een ander valt.
Ja en dan zijn er maar heel veel sollicitanten die afgewezen moeten worden en ontbreekt de tijd en de mogelijkheden. Toch is het goed voor je imago als organisatie, dat je het zo doet. Op die manier laat je je menselijke kant zien, je emphatisch vermogen en je meerwaarde.

Mijn hulp daar bij nodig? Weten hoe dat moet? Behoefte aan teksten of een professionele blik op de huidige correspondentie? Neem gerust contact met mij op.