Mocht ik het vergeten zijn, dan word ik er met enige regelmaat fijntjes aan herinnerd door mijn beide zoontjes (wanneer zeg je eigenlijk zonen in plaats van zoontjes?) Deze week is het zover. De voorronde van het schoolvoetbal. Woensdagmiddag 13 maart op de velden van HTC in Zwolle. Ik mag weer coach zijn van Tomas’ team, oftewel groep 7. Net als vorig jaar trouwens. Ik was net zo lief de teamcoach bij Olav (groep 8) geweest, maar daar was al iemand. Bij Tomas was er geen spontane aanmelding, zo gaat dat.
Ergens begin februari kwam ik op school en liep ik het lokaal binnen van de juf van Tomas. Ik zocht Olav en Tomas en vond ze verrassend samen achter haar bureau. Ze keken niet op toen ik binnenkwam, want er was nieuws binnengekomen over het schoolvoetbal. Terwijl de andere kinderen al naar huis waren of op het schoolplein hun tijd aan het verdoen waren, waren zij helemaal in de ban van het schoolvoetbal. Wanneer was het? Wie moest er allemaal meedoen, wie zouden hun tegenstanders zijn, wanneer moest er geoefend worden? Ze wilden het toernooi waar ruim 2000 Zwolse kinderen verdeeld over vier voorrondes aan meedoen, nog net niet met zijn tweeën organiseren.
Sinds die tijd komt het schoolvoetbal vaak ter sprake, als ze bij mij zijn. Welk systeem moet er worden gespeeld? Jammer dat hij meedoet, want die kan er he-le-ma-al niets van. Wie gaat er keepen? Wanneer wordt er geoefend? Oh nee, als we tegen die school moeten, wordt het vet lastig. Als we winnen gaan we door naar de finale op woensdag 17 april bij PEC Zwolle.
Olav lukte dat twee jaar geleden en hij dagdroomt er nog over. Uiteindelijk werd zijn team derde en mocht hij de beker als eerste in ontvangst nemen. Ik ga er zonder ook maar een spoortje van twijfel vanuit dat wethouder René de Heer zich dat nog feilloos herinnert.
Waarom vertel ik dit allemaal? Het brengt mij terug naar mijn tijd van toen. Schoolvoetbal. Natuurlijk het was spannend, maar het was veel meer. Ik zat op een school met heel veel goede voetballers. Een uitverkiezing was niet zomaar een vanzelfsprekendheid. Mocht je meedoen, dan maakte dat indruk. Op jezelf, wat zich uitte in plafondstaren op het moment dat je moest slapen, maar hopelijk ook op anderen, lees de meisjes in je klas.
Jaren later, toen ik in 5 atheneum zat, had de school een uitwisseling met een middelbare school in Duitsland. Ik was tussen twee lessen door op de gang benaderd door een goede voetballer die de selectie vorm moest geven. Toen het zover was, werden een klasgenoot en ik uit de klas gehaald, want de bus stond op het punt van vertrekken. Op weg naar Duitsland. Ik weet het nog exact, want het was tijdens de geschiedenisles van meneer Veenstra. Een voetbalgek, helaas wel een rasechte Feyenoorder.
Ik zat helemaal achterin de klas en heb nog nooit zo lang gedaan om uit een klaslokaal te komen. Ik wilde de ogen in mijn rug voelen, het gemompel van bewondering horen en hoopte op starende meidenblikken op het moment dat de bus voorbij reed. De voorpret overtrof de uitvoering behoorlijk, want we speelden 2-2 en ik maakte één enorme poedel als keeper.
Terug naar mijn tijd op de basisschool De Morgenster in Wierden. Het schoolvoetbal was bedoeld voor leerlingen in klas 5 en 6. Eerlijk gezegd weet ik er niet meer zoveel van. Een titel behaalden we niet, want anders had ik mij dat wel herinnerd. Je speelde vaak tegen jongens uit je eigen voetbalteam, die op een andere school zaten. Zo woonde ik zelf zo’n beetje tegen het schoolplein aan van een gereformeerde school. Maar mooi dat ik daar niet op zat, want ik ging naar een protestante kerk, dus school. Om op de Morgenster te komen moest ik een aardig eindje fietsen.
Als christelijke basisschool hadden wij een openbare en katholieke school vlak in de buurt. Van het Bijbelse ‘heb uw naasten lief’ en ‘als je geslagen wordt, keer dan ook de andere wang toe’, hadden wij toen nog nooit gehoord. In de winter vochten wij verbeten sneeuwbalgevechten uit, maar niet seizoensgebonden vechtpartijen kwamen ook voor. Het leek soms wel een strijd om leven, dood en alles wat daartussen zat in de wonderlijke wereld van een 10 tot 12-jarige.
Tomas en Olav zijn 10 en 12 jaar. Ze zijn zo in de ban van het schoolvoetbal. Ik vind het fantastisch om te zien, gun ze in alles een geweldig toernooi en droom stiekem met ze mee. Over een dikverdiende winst in een vol PEC Zwolle stadion, met grandioos gemaakte doelpunten, een ereronde waar geen einde aan komt, een net iets te lange knuffel van beide juffen en uiteraard die medaille, beker en die liefkozende blik van dat ene meisje in de klas, wat wellicht leidt tot een schuchtere verkering.
Het deed mij in alles denken aan deze reclame. (Echt even klikken hoor!) Letterlijk een gouwe ouwe, maar ook eentje die zijn populariteit houdt.
Succes Olav en Tomas, maak er na het zien van dit filmpje een onvergetelijk toernooi van.
(Vandaag werd bekend dat de voorronde vanwege het slechte weer wordt verplaatst naar 10 april)