Spiraal

Toen ik van GGD IJsselland naar GGD Nederland ging (vandaag precies zes jaar geleden), was één van mijn eerste grote werkzaamheden het communiceren van het vertrek van de toenmalige directeur. Hij maakte in april 2013 bekend weg te gaan.

GGD Nederland is een vereniging, heeft leden en die moesten allereerst geïnformeerd worden. Intern beginnen dus, gevolgd door de externe communicatie. Vervolgens kwam er een interim-directeur die een organisatieverandering – GGD Nederland werd GGD GHOR Nederland – ging begeleiden. Op communicatiegebied betekende dat nogal wat voor de medewerkers.
Een nieuwe baas, een grote verandering met de nodige onzekerheid en omdat het tijdelijke opperhoofd een directe stijl van communiceren had, ontstond er behoorlijk wat weerstand. Door haar het communicatieadvies te geven om wat meer op de empathie te gaan zitten (zij toonde begrip voor de emoties van medewerkers, op haar beurt stelde zij zich ook een beetje kwetsbaar en benaderbaar op), was die kou snel uit de lucht.

Inmiddels liep de procedure voor een nieuwe directeur ook gewoon door. Toen hij werd aangenomen, ontstond er wederom een interessante communicatiecasus voor ons als afdeling. We moesten zorgen voor bekendheid, zichtbaarheid en herkenbaarheid. Hij was wel bekend in het Brabantse land (en overigens een fervent tegenstander van carnaval!), maar daarbuiten nog niet zozeer.

Dat betekende columns, blogs en artikelen schrijven namens hem. Reageren op relevante vragen over publieke gezondheid en veiligheid, aanmelden voor symposia, bijeenkomsten en spreektijd proberen te regelen. Interviews laten geven – praten kan hij meer dan prima  –  en mijn collega zorgde zelfs voor drie pagina’s in de Elsevier (een blad waar je wel in wil als directeur van een landelijke organisatie).

We namen een filmpje op, maakten interne blogs en wat te denken van het organiseren van zijn social mediakanalen? Onmisbaar. Dat bleef overigens beperkt tot twitter, want hij had (en heeft?) niet veel met social media. Zijn tweets werden voorbereid, de mentions tijdig beantwoord en het nieuws op twitter keurig gevolgd en aan hem voorgelegd.

Uiteraard werd alles gemonitord. Zelf droeg hij ook bij aan zijn eigen PR, door werkbezoeken, iemand gewoon een keer op te bellen en door het benutten van zijn grote netwerk. Na verloop van tijd was een zware communicatie-inzet geen pure noodzaak meer, was de directeur letterlijk gesetteld en werd het meer bijhouden dan bouwen.

Uiteindelijk bleef ik tot 2018 bij GGD GHOR Nederland. Ik had er een prima tijd, deed heel veel en begeleidde de directeur nog bij interviews op onder meer NPO Radio 1, BNR en bij het landelijke televisieprogramma De Monitor van Teun van de Keuken. Media-organisatie in optima forma. In een eerder blog schreef ik er ook al over, omdat ik het o zo leuk vind.

Als ik eerlijk ben en bovenstaande werkzaamheden zouden bovenstaande werkzaamheden blijven, dan had ik wellicht nog bij GGD GHOR Nederland gewerkt. Het organiseren, faciliteren, positioneren, profileren en ontzorgen komt op deze manier allemaal bij elkaar. Eigenlijk is dat het mooiste wat er is.
Alleen ik kwam terecht in een spiraal van vergaderen, afstemmen, geduld hebben, bijstellen, afwachten, afhankelijk zijn en vergaderen. Vergaderingen voor 8.30 uur (ik werkte in Utrecht), in de pauze en ver na vijven. Het kwam meer en meer voor. Ik vreesde mijn agenda. En mede daarom begon ik op 1 mei 2018 met Mediabureau MEER.

Afgelopen vrijdag bestond ik dus precies tien maanden. Die dag was ik te gast bij het Zwolse netwerk Business Open. Eenmaal in de twee weken op de vrijdag ontbijten ongeveer 20 deelnemers samen op de Golfclub Zwolle. Dat gebeurt op een open en ontspannen wijze, waar je je als gast meteen thuisvoelt.

En je mag ook nog eens uitgebreide pitch over jezelf houden. Ik vertelde over mijn voorliefde voor tekstschrijven, zowel on- als offline, over mijn blogs en over mijn media-organisatie. En dat de meer van MEER inhield dat ik media-adviseur ben van Coniche Topvolleybal Zwolle en perschef was bij Alcides-AZ. Daarna gaf ik iedereen mijn visitekaartje, praatte wat door met een aantal ondernemers en eenmaal thuis stuurde ik geïnteresseerden een mail met wat meer info en een aanbod.

Ik prentte mij nadien een aantal dingen in. Dit moet ik toch vaker doen, dus ik ga over twee weken weer. Ik moet echt geduld hebben, want het zal niet meteen leiden tot heel veel nieuwe business en het gaf mij weer meer inzicht in waarom ik hier toch voor gekozen heb. En dat kan ik het beste omschrijven aan de hand van een uitspraak van Confucius:

“Geef mij werk dat bij mij past en ik hoef nooit meer (!) te werken.”