Strategist

Eigenlijk had ik mijn blog willen schrijven over hoe we het na onze vakantie allemaal anders gaan doen. We hebben immers genoten van onze welverdiende holiday, het werk het werk gelaten en we zijn weer fris, fruitig en fit teruggekeerd. Time for a change. Minder stress, meer tijd voor onszelf en vaker nee zeggen. Dit jaar gaan we het (anders) doen! En na een poosje concluderen we dat alleen de ‘nee’ van weer niet, is gelukt. We hollen, springen en doen weer net zoals voor de vakantie. Volgend jaar poging zoveel.

Nee dus. Nee, het gaat deze keer over iets anders. Iets dat ik in een eerdere blog al liet terugkomen en wat deze week in optima forma en driedubbeldik op de deurmat lag: de VI seizoen gids 2018/2019. Zeg maar de voetbalbijbel die ook deze jaargang weer door de discipelen van VI vakkundig gebezigd en gepredikt is. Met één verschil met de vorige editie. Deze is nog dikker, omvangrijker en bevat nog meer van alles. Ik geloof het allemaal graag, maar speur eigenlijk altijd naar foutjes en... naar foto’s. En inderdaad, daar schreef ik al eerder over.

Het ging toen over de jaarlijkse teamfoto’s. Met hilarische voorbeelden en gekkigheid, maar bovenal hoe het moet en hoe niet. En op de één of andere manier ligt dat gevoelig. Zeker bij fotografen, die toch vaak menen alleen de waarheid en wijsdom in eigen pacht te hebben, terwijl ik denk dat ook andere experts nodig zijn.

Ik verheugde mij op de gids en ging al bladerend te werk. Zonder mij nou te kwalificeren als het teamfotogeweten van ons land, blijf ik mij verbazen. Waarom lukt het bijna geen betaald voetbalclub om het gewoon goed te doen? Ja gewoon goed, dat mag je op het allerhoogste niveau toch gewoon verwachten? Is dat nou zo moeilijk? 

Laat ik de clubs eens langslopen. Neem de functies van de stafleden. Je ziet ‘m vaker terugkomen, maar tegenwoordig moet de performance (=prestatie) meneer of mevrouw ook op de foto. Hoe die wordt genoemd? Nou dat verschilt nogal. Komt ie: hoofd performance en ontwikkeling (Jong AZ!), performance manager, performance data-analist, performance analist, performance trainer, performance coach of technology strategist, al weet ik niet of Excelsior dan doelt op iemand die iets doet met performance. Dat doen ze in de Keuken Kampioen Divisie toch wat eenvoudiger. Daar hebben ze het gewoon over een prestatiemanager of prestatie-analist.

Laten we de manueel therapeuten ook niet vergeten. Ze zijn in opkomst en staan dus meer en meer te prijken en te shinen op de foto. Die van Heerenveen is trouwens de mooiste, maar ja dat is dan ook de enige vrouw. Overigens valt Heerenveen sowieso op. Vijftien man staf (veertien plus een vrouw). Dat is best veel, onder wie drie materiaalverzorgers. Waarom drie? Eentje voor de thuiskledij, een ander voor de uittenues en de derde voor inderdaad het derde tricot?
Wat ook redelijk nieuw is, is de video-analist, ook af en toe data-analist genoemd. Ook die hangt tegenwoordig in menig kinderkamer boven het bed.

Dat het fysieke aspect meer en meer terrein wint, is te merken aan het aantal medische experts op de meeste teamfoto's. Bij AZ – met veertien kaderleden overigens een goede tweede met onder meer een topsportbegeleider (?) op de foto – heb je de clubarts die ook hoofd medische staf is. De meeste clubs hebben een fysiektrainer, een zelfstandige clubarts, een masseur, een conditietrainer, een fysiotherapeut, een ouderwetse verzorger – die bij RKC sportverzorger heet – een hersteltrainer, een osteopaat (MVV), een inspanningsfysioloog (Sparta) en Arno Philips van Feyenoord is volgens VI letterlijk een fysieke trainer.
Enkele andere benamingen zijn de medisch manager van PSV, coördinator medische staf bij Vitesse en bij FC Groningen dachten ze van we stellen een hoofd fysieke ontwikkeling aan. Droombaantje hoor.

Aangezien het foto’s zijn, wil het oog ook wat. We kennen natuurlijk allemaal Suzanne Huurman.  De clubarts in Deventer dienst en tot voor kort actief bij Go Ahead Eagles. Was heel voetbalkijkend Nederland ineens in de ban van Suzan, tegenwoordig heeft ze zware concurrentie. Of het te maken heeft met haar overstap naar (Jong) PSV, weet ik niet, maar Malon Visser van FC Eindhoven notabene, mag er ook zijn.

Graag blader ik nog even door. Bijzondere composities (waarom staat de clubarts bij Top Oss met zijn handen over elkaar, de rest niet of nog aparter; bij MVV staan de mannen in pak allemaal niet met de armen achter de rug. Of ze een soort van statement willen maken), rare opstellingen (FC Twente heeft gekozen voor een echte elftalfoto) en onbegrijpelijke keuzes (waarom laat je Simon Makienkok van FC Utrecht met zijn 2.01 meter en 94 kilo staan op een stoel. De fotograaf moest een meter achteruit om hem ook op de foto te krijgen), daargelaten.

Op een aantal bladzijden zie je de teammanager terug, de keeperstrainer natuurlijk en bij Top Oss is die functie zelfs gecombineerd. Wim Ribbens, heel veel succes dit seizoen. Bij Almere City hebben ze het in ieder geval begrepen. Zo communicatieminded die Flevolanders, dat zelfs de persvoorlichter op de foto mag.

Over communicatie gesproken. Los gezien van het gegeven dat teamfoto’s vaak na het sluiten van de transfermarkt opnieuw gemaakt worden, is het een belangrijk communicatiemiddel van de club. Het moet gewoon goed zijn. Professioneel, uitstralen waarvoor je staat als BVO en een waar visitekaartje. Natuurlijk, geen club heeft een degradatie ontlopen, Europees voetbal gehaald of is kampioen geworden, dankzij een geweldige teamfoto. Zo werkt het niet en dat hoeft ook niet, want laten we wel wezen. Ajax wordt toch kampioen en niet alleen omdat ze de beste selectie hebben. Het staat namelijk ook in de VI seizoengids.