Tafel

Op mijn website onder het kopje Wat staat te lezen wat ik allemaal kan doen voor je. Teksten schrijven en redigeren en dat allemaal heel breed als het gaat om insteek en interesse. Van een vogelkijkhutonthulling en een zonnepaneleningebruikname tot aan een voetbalverslag op een achterafveldje en het schrijven over een heuse honkbalwedstrijd. Dat laatste deed ik zondag. Voor het eerst. Het was eens wat anders en het was leuk.

Als je verder leest op mijn website, lees je ook dat ik mij bezighoud met vacatureteksten. Ik heb dat opgeschreven omdat ik dat ook deed bij mijn oude werkgevers: de politie en GGD. Ik vind het interessant. Niet alleen de teksten, maar ook de organisatie erom heen. Eigenlijk alles wat te maken heeft met de gehele sollicitatieprocedure. Als iets met imago van doen heeft, is het dit wel en eerlijk gezegd vind ik dat heel veel werkgevers daar niet echt mee bezig zijn.
Dat begint al bij de vacaturetekst. Er zijn nog steeds bedrijven die een mega-advertentie met nog meer mega-tekst in de krant zetten. Gaat niet werken. Niemand leest dat en wordt er enthousiast door. Enthousiast worden de meeste HR-medewerkers ook niet als de afdeling communicatie zich met een vacaturetekst gaat bemoeien. Dat wordt maar raar gevonden. Hoezo meelezen? We zijn toch van de inhoud, de procedure en hebben verstand van zaken?

Nu weet ik dat adviseren, maar ook schrijven en redigeren vaak meer dan gewenst is. Ik weet ook nog bij de politie dat ik een tekst onder ogen kreeg voor de functie van hoofdagent. Er stond doodleuk ‘geen 9 tot 5 mentaliteit.’ Vrij logisch toch? Een agent stuurt tijdens een achtervolging even voor 5 uur, zijn auto met toeters en bellen niet naar huis toch, onder het mom het zit er weer op voor vandaag? Of zinnen als ‘je kunt prima in teamverband werken, maar ook zelfstandig.’ Daar kun je toch niet op tegen zijn? Een sollicitant gaat tijdens zijn gesprek toch niet zeggen van ‘oh ja, in een team werken, dat vind ik maar niks. Lekker zelfstandig, daar houd ik van.’

Er zijn vast meer voorbeelden te bedenken, met name als het gaat om functienamen, maar ik geef meteen toe dat iemand anders dat beter kan. Iemand die dat meer dan treffend kan beschrijven is Japke-d Bouma, journalist bij de NRC. Haar heerlijke met-beide-benen-op-de-grond schrijfstijl, is niet alleen spiegelend, maar ook nog eens waar en getuigt van het feit, dat we met zijn allen soms helemaal de weg kwijt zijn. Dit voorbeeld spreekt wat dat betreft klare taal.

Toch haak ik even in op een andere bijdrage van Japke. Enigszins vergelijkbaar. Dat was in de tijd dat ik weleens om mij heen keek naar andere werkgevers. Het betrof een baan (seniorcommunicatieadviseur) waar ik wel naar oren naar had. Een mooie functie bij de Luchtmacht – ik blijf wat hebben en houden met uniform en gezag - en dat ook nog eens op een redelijke reisafstand: Uddel. Ik worstelde mij door de vacaturetekst, solliciteerde op basis van boerenverstand, communicatie-ervaring en... de column van Japke. In één van de reacties las ik namelijk: ‘ze kunnen daar wel iemand gebruiken die goed kan communiceren.’ Aaaai. De reactie van Defensie: “Dat is natuurlijk niet per se leuk om te horen. Maar we kunnen er weer van leren en we zullen ze onthouden bij het schrijven van de volgende vacature.”

Blijkbaar was mijn brief niet over het randje, want ik werd uitgenodigd voor een gesprek. Dat vond plaats op de militaire basis met twee hoge militairen, waarvan één echt hoge en een seniorcommunicatieadviseur, die ik eventueel zou opvolgen. We zaten in een hoekopstelling zonder tafel. Best gek eigenlijk, maar ach, het was een keer wat anders. Ik moet zeggen, het was prettige praat. Af en toe best scherp ook, maar dat vind ik niet erg. Dus ik gooide de column van Japke-d Bouma er aan het eind nog maar even in. Dat viel niet in verkeerde militaire aarde. Er werd gezegd dat er van geleerd was en het een mooie taak zou zijn voor de nieuwe senior communicatieadviseur om dit beter te doen. Die zou het vast beter doen.
Ik zag het helemaal zitten toen ik stapvoets de militaire basis afreed. Ik was tenslotte teamspeler, had geen 9 tot 5 mentaliteit en bedacht al hoe ik mij zou inzetten voor het schrijven en redigeren van Japke proof vacatureteksten.
Helaas, ik werd het niet. Ik miste gewoon de gevraagde kennis van het Defensie-apparaat. Aaaai. Dat was ik eerlijk gezegd gewoon een beetje vergeten. Lessons learned. Hoe bijzonder de functiebeschrijvingen en -benamingen ook mogen zijn en hoe je je daar over kunt verbazen en verwonderen... Het gaat gewoon om de werkgever, dat is de basis. In dit geval de militaire basis.