Blog 296 – 23 februari 2021
We willen meer persberichten. Meer, meer, juist nu.
Corona of niet. We onderzoeken wat af. Een recent onderzoek onder 290 journalisten en pr-professionals bracht in kaart hoe corona hun relatie veranderde. De digitale persconferenties mogen blijven en – goh wat verrassend – het persoonlijk contact wordt node gemist. Dat en meer berichtte Adformatie onlangs. Zo kwam ook het persbericht langs. En wat bleek?
Maar liefst 33 procent van het journaille ontvangt minder persberichten dan voorheen. Dat komt volgens de journalisten omdat er een veel hoger nieuwsaanbod is en daardoor is nieuws minder vaak op persberichten te baseren. Of en hoe dat nu per se door corona komt, wordt mij niet duidelijk. Maar om het nu alleen aan de tanden des tijds toe te schrijven, lijkt mij ook wat te kortzichtig. Ik ben en blijf een groot voorstander van een persbericht.
Toen ik in 1992 begon te studeren op het HICO (Hoger Informatie Communicatie Onderwijs) op Windesheim, was het persbericht bijkans het enige communicatiemiddel om de media te voorzien van nieuws. Van blogs, social media en online berichtgeving, hadden wij aankomende journalisten nog nooit gehoord.
Ik weet het nog precies. Het vak geschreven pers. In die richting ben ik trouwens ook afgestudeerd, toen de opleiding inmiddels omgedoopt was in Faculteit Journalistiek en Communicatie. De allereerste les was het maken van een politiepersbericht. Eén of andere diefstal in de supermarkt, die gepleegd was door een aantal mannen van Turkse afkomst en waarbij alleen wat snoep (in het bericht stond exact beschreven wat) was ontvreemd.
De opdracht was om daar meteen een journalistiek bericht van te maken. Dat moest in het klaslokaal en wie dacht dat er laptops, notebooks of tablets tevoorschijn kwamen, moet ik even terugnemen in de tijd van de typemachine. Ja inderdaad, de schrijfmachine.
Met een uiterste krachtinspanning werden er meer dan twintig electrische typemachines op tafel geslingerd. Stekker erin en tikken maar. Een lawaai van heb ik jou daar. Toen de laatste leerling ook klaar was, keerde de rust weer terug. De typemachines en de snoeren konden terug de koffer in en we wachten geduldig tot de volgende les om te horen wat we ervan getikt hadden. Ik had een 9 en ik geloof nog met één of twee anderen.
De rest had een dikke vette 1. Ik had namelijk de nationaliteit weggelaten in het bericht. Wie in de beginzin al gerept had over Turkse daders, bespaarde de docent het nodige nakijkwerk, want dat mocht niet. Dus een 1.
En dan waren er ook nog journalistieke parels die schreven over dat er 12 Raiders (nu Twix), 14 Banjo’s (kent u ze nog, die paars met gele verpakking) en 8 zakken Tengels chips (waarom die ooit zijn verdwenen, wie weet mag het zeggen) waren ontvreemd. Dat is reinste daderkennis – iets dat ik later leerde toen ik bij de politie ging werken – en natuurlijk ook totaal niet relevant om te melden.
Dat brengt mij, bij mijn top 5 oftewel handvol recht toe recht aan tips voor een goed te maken persbericht. Juist nu. In deze tijden met nieuws van alle kanten, rangen en standen, kun je je prima onderscheiden met een goed persbericht. Begeef je op die scheidslijn, schrijf een betrouwbaar bericht en wie weet heb je wat aan deze tips.
Gelukkig is dit blog geen persbericht, anders was het echt veel te lang.
Meer weten over alles wat te maken heeft met het persbericht. Ik kan je ermee helpen. Bel, app of mail mij gerust op www.mediabureaumeer.nl/contact. Oh ja, je mag ook een briefje op de typemachine tikken en mij sturen…