Teletubbie

Ik kreeg laatst weer een mail van Maaike Gulden. Het kop- (of munt) stuk in social medialand. ‘Ik geef praktische online marketing en social media-advies. Die tips deel ik op een begrijpelijke manier zodat je het stap-voor-stap zelf kunt toepassen, zonder technisch gedoe’, staat te lezen op haar site. Nou, wie wil dat nu niet?

Met enige regelmaat blogt zij ook. Ze mailde mij onlangs met deze openingszin: ‘Hoi Erik, ben jij een blogger? (Ja) Of zet jij content marketing in? (Mwah) Lees dan vooral verder (Nou vooruit). Ik heb namelijk een aantal handige tips voor je om content marketing slimmer in te zetten. (Ok)

'Ik blog zelf al ruim 6 jaar, maar bleek het helemaal verkeerd aan te pakken. En ik kreeg vaak genoeg lovende reacties op mijn blogs en de tips die ik deelde, maar het leverde toch niet het gewenste resultaat op. Achteraf heb ik het gevoel dat ik 6 jaar voor niks gezwoegd heb, omdat ik het helemaal verkeerd aanpakte.’ (Goh)

Haar verhaal is tweeledig. Je moet een pakkende titel boven je blog zetten. Gulden: ‘Dat is super belangrijk want als deze niet aanspreekt, lezen mensen niet verder of klikken niet door. Dan is de rest van je blog ook zinloos. Mensen nemen dan niet eens de moeite om het te lezen.’ (Goede tip!)

Het tweede advies dat zij mij geeft is call to action. Oftewel welke actie wil je graag dat lezers nemen na het lezen van je blog? ‘Met zo’n call to action help je jouw lezer. In je blog ga je gratis waarde delen waarmee je jouw lezers informeert of inspireert. Maar misschien wil de lezer nog meer? Dus als je jouw bezoeker vertelt welke volgende stap hij of zij kan zetten voor nog meer informatie of hulp van jou. Dan weet de bezoeker wat te doen. Maak die call to action ook zo duidelijk mogelijk.’ (Tja)

Ik merk dat Guldens kwartje niet helemaal valt bij mij. Natuurlijk wil ik ontzettend graag dat veel mensen mijn blogs lezen, mijn website bezoeken, alles van mij absorberen en meteen in de telefoon hangen of mij mailen, met allerlei grote opdrachten. En dat ik zoveel te doen heb, dat ik personeel moet aannemen en ik ontiegelijk succesvol word, dat het allemaal niet op kan, ik in de Quote500 kom en eindelijk een noodlijdende voetbalclub kan opkopen en euh nog veel meer.

Maar misschien wil ik soms wel helemaal niks. Geen op-, beroep, actie of les. Misschien wil ik wel gewoon persoonlijke verhalen schrijven of delen. Gewoon om te lezen, gewoon omdat ik het leuk vind om te maken. Wellicht wil ik alleen maar iets lezen om het lezen, omdat het mooi is, het mij raakt en het blijft hangen.

Dit las ik bijvoorbeeld deze week. Geblogd door de politie op Facebook.

Een van onze collega’s was meteen ter plekke op het moment dat er een aanrijding plaatsvond op de A15: een kop-staartbotsing met drie auto’s. In een van de auto’s zat een baby van tien maanden oud. Hij had gelukkig geen verwondingen, maar was wel ontroostbaar. Ter controle moest het kind naar het ziekenhuis. Zijn moeder kon niet mee, omdat ze zelf gewond was. Het moederinstinct in onze collega zorgde ervoor dat ze besloot om zelf samen met de baby op haar schoot in de brancard te gaan liggen en het kind te sussen door Teletubbies-video’s te laten zien. De baby was binnen een paar secondes weer rustig. Een mooier voorbeeld van waakzaam en dienstbaar zijn bestaat er niet! De moeder en baby maken het inmiddels allebei goed.

Inderdaad, het is goed zo.


Laat een bericht achter - aantal berichten: 0

Bent u de eerste die reageert?



Laat een bericht achter

naam
e-mail
website
bericht
Schrijf tien in cijfers: