Vlag

Als redacteur van diverse kranten, versla ik bijna iedere zondag wel een voetbalwedstrijd. Soms op een hoog amateurniveau, maar meestal daal ik af naar de kelder vol met kleine cluppies, karakteristieke accommodaties en voetballers die nog voor de fun tegen een bal en elkaars schenen schoppen. Kuinre, Wacker, VENO, Steenwijkerwold, IJhorst. Het zijn allemaal verenigingen waar ik op bezoek was en eerlijk gezegd baal ik er nog van dat Blankenham-Scheerwolde dit seizoen aan mijn neus voorbijging. Vanwege de sneeuw.

Al die clubs hebben een bepaalde charme, wekken soms een soort van weemoed op, maar zijn bovenal wie ze zijn. Ze doen hun best zeg maar. De lijnentrekker is tevens secretaris, de voorzitter fluit met speels gemak het enige jeugdteam op de vroege zaterdagmorgen en de mevrouw die de bingo’s, klaverjasavonden en feestavonden organiseert, stopt in de spaarzame uurtjes ook de sokken van het eerste elftal. Daar is niks mismee.

Al is het voor een redacteur weleens een beetje behelpen. Er is nooit een opstelling, want dat gaat allemaal digitaal via het online wedstrijdformulier. Printen kan wel, maar geen idee hoe en bovendien is het papier altijd op en de nummers en namen die in het programmaboekje prijken, zijn niet te lezen - want er is helemaal geen programmaboekje - of kloppen van geen kant.

Met een pen, een hoop gekras en af en een geschreeuw naar een passant die het allemaal wel moet weten (“Jannes speelt niet he, want die was gisteren toch van de steiger gevallen? Ok. Speelt Klaas? Nou, dat wordt verliezen.”), wordt een dappere poging ondernomen. Met een onleesbaar handschrift op zak, kan dan het wedstrijdverslag beginnen.

Tot zover. En dan heb ik het nog helemaal niet over social media. Ooit begonnen door iemand die er wel verstand van had en omdat de buurtclub er ook mee bezig was. Alleen de zin om het te onderhouden is verdwenen. Hoeveel accounts – met name Twitter, maar ook Facebook – niet verouderd zijn, is niet meer bij te houden.

Tweets met een laag stof, profielteksten die achterhaald zijn en Facebookberichten die er niet thuishoren, maar wel blijven staan. Inlogcodes die kwijt zijn, foute foto’s en ga zo maar door. Naast dat het domweg slordig en gemakzuchtig is, is het eigenlijk ook minachting van de geïnteresseerde. Die verwacht heldere, actuele informatie over de vereniging. En terecht.

Wat een gemis van de clubs en wat een gemak om dat maar af te schuiven op tijdgebrek, geen prioriteit of om een andere kulreden! Waarom besteden verenigingen zo weinig kennis, kunde en tijd aan een goed gebruik van dergelijke communicatiemiddelen? Er zijn maar echt weinig clubs die het wel doen. Heel weinig en wie denkt dat het alleen bij de kleintjes voorkomt; nou die vergist zich.

Kijk alleen eens naar deze foto. PEC Zwolle hengelt een nieuwe megasponsor binnen. Niet zomaar eentje, maar eentje die vast veel geld betaalt en zijn naam verbindt aan het stadion. Dat is echt geen tientjeswerk en dan wordt de sponsor zo gepresenteerd. Daar maken we echt werk van en denken we met zijn allen heel goed over na. Het kan tenslotte maar één keer.

Men neme een donker zaaltje, een vlag als kleed, een Action kaarshouder die de vlag op zijn plek houdt, we vragen een bezoeker of hij met de mobiel gauw een foto maakt en we spreken met zijn vieren af, dat we zo ongemakkelijk mogelijk gaan kijken. Kiek! Gelukt.

In de volgende blog nog een voorbeeld, de uitleg wat er allemaal fout aan is en de oplossing die Mediabureau MEER kan bieden.