Afgelopen week kwam Anne Lok uit Meppel weer in het nieuws. Anne Lok. Wie? Oh ja, voorheen de minnares van Alexander Pechthold van D66 (wat is die eigenlijk aan het doen?). Lok beviel namelijk van haar zesde kind en dat was nieuws.
De Stentor kopte met: Anne Lok, ex-minnares Pechtold, bevallen van zoon. En het verhaal ging als volgt verder: ‘De 36-jarige Anne Lok uit Meppel is bevallen van een zoon. Lok had ruim vier jaar een relatie met D66-coryfee Alexander Pechtold maar zag die stranden in het voorjaar van 2018. Volgens Anne Lok beëindigde de 53-jarige Pechtold hun liefdesrelatie halverwege vorig jaar nadat ze zwanger bleek te zijn. Het jongetje is het zesde kind van het Meppelse oud-raadslid. Ondanks het feit dat ze er nu alleen voor staat, is de baby heel erg welkom, zei Lok eerder in de Stentor.’
De schrijfster van het verhaaltje luistert naar de naam van Alice van Eyck. Niet geheel toevallig dezelfde journalist die het eenmalige onthullende interview met Lok deed, waarna de Meppelse vervolgens de medialuwte opzocht.
Doordat Anne Lok vorig jaar in de publiciteit kwam, leerde ik haar kennen. Van naam dan. Ik herinner mij nog het media-optreden van haar bij RTL Late Night. Alleen daardoor al werd ik getriggerd, want het was beschamend. Ik had inmiddels haar 06 nummer bemachtigd en stuurde haar op 6 september een appje. Ik repte over mijn mediabureau en dat ik mij bezighield met media-organisatie (hoe kom ik in de media, als ik in de media ben, wat doe ik dan en als ik ongewild in de media kom, wat moet ik dan doen en wat vooral niet).
Ik sloot af met: ‘Ik ben geen redder in nood, wil mij ook niet opdringen, maar ik kan u wellicht helpen om uw verhaal toch goed neer te zetten (inhoud, proces en regie).’
Een dag later appte zij mij: ‘Graag. Ik ben oriënterend over de stappen die ik wil zetten.’
Ik ging meteen aan de slag. Ik las mij wat in, keek de uitzending van RTL Late Night met Twan Huys terug en kocht zelfs de Privé. Nummer 36/2018. Daarin maar liefst acht pagina’s over de drie A’s: Anne, Alexander en de abortus waartoe zij gedwongen was en wat uiteraard als nieuwskop de voorpagina vulde.
Ik tikte drie pagina’s vol en begon mijn bevindingen met de publieke opinie die zich behoorlijk tegen haar had gekeerd. Dat had ze zelf veroorzaakt doordat ze eigenlijk niets zei in de uitzending. Een doodzonde in medialand. Ik adviseerde haar een statement te maken met een excuus aan de media. Tegelijkertijd de pers ook een belofte te doen, door ooit met het verhaal naar buiten te treden. Voor nu was rust, afstand en even niets doen het credo. Een soort voor wat hoort wat deal, maar wel met een kwetsbare kant, zonder schuld te bekennen.
Ook gaf ik aan hoe ze dat kon doen. Door een paginagroot interview te geven, wat ik dan uiteraard zou schrijven. Ik gaf verder nog advies over hoe ze dat gesprek kon voorbereiden, wat de boodschap moest zijn en hoe ze gezien wilde worden. Letterlijk, want ik had een hele passage opgenomen over een te nemen foto. Die moest kracht uitstralen. Allesbehalve een zielig vogeltje. Hier zat een sterke, kordate vrouw, die regie heeft en houdt en dat mocht iedereen zien en lezen.
“Het voordeel van deze strategie is dat je zelf aan zet bent. Alle media(aan)vragen nadien, houd je af. Je verwijst steeds naar dat interview en dat je het daarbij laat. Je argumentatie is afsluiten, rust, zeer zeker voor je kinderen”, schreef ik nog.
We appten nog wat en daarna bleef het stil. Heel stil. Ik kreeg ook geen antwoord meer op appjes. Tot 17 november 2018. Dit is het ‘eerste, enige en laatste interview’ van Anne Lok: ‘Alles was stuk toen Alexander verdween’. Ik keek verbaasd naar de naam van de auteur. Daar stond mijn naam niet, maar die – inderdaad – van Alice van Eyck. Eerlijk gezegd twijfelde ik of ik Anne nu subiet moest opbellen en boos moest worden of dat ik het verhaal eerst maar eens moest gaan lezen. Ik besloot het laatste te doen en las onder meer dit:
‘Anne Lok hoopt met haar persoonlijke verhaal de periode Pechtold nu af te sluiten. Ze geeft aan helemaal klaar te zijn met ‘de media’. Ze zegt dat haar omgeving het afraadt haar verhaal te doen. Toch doet ze het, omdat er volgens haar geen verschil mag zijn tussen opvattingen en privé handelen van een politicus. En omdat de ellende die ze de afgelopen tijd heeft meegemaakt en een publiek goed werd, niet voor niets zijn geweest.’
Toen ik het las en op mij in liet werken, was ik toch een tikkie tevreden dat ze mijn raad en advies opgevolgd had. Ze was niet alleen redelijk openhartig, ze hield ook regie door eenmalig een interview te geven en niet op andere mediaverzoeken in te gaan. Ik stuurde haar een appje waarom ze mij zo had gepasseerd. Haar antwoord volgde snel: “Ik heb een eigen adviseur in de journalistiek. Iets wat je ook wist.”
Dat had ze nooit gezegd en iedere keer als ze in het nieuws komt, dan twijfel ik toch weer aan haar. Zou er toch meer zijn? Komt ooit het echte verhaal naar buiten? Anne Lok, spreek nog één keer...