Naast heel veel sport, ben ik als tekstschrijver ook inzetbaar voor andere onderwerpen. Zeker de komende periode, want het sportseizoen nadert zijn voltooiing. Alhoewel? We gaan naar de laatste zondag van juni en er zijn nog nacompetititiewedstrijden in het voetbal en andere sportcompetities gaan nog wel even door. Zo zit of sta ik – ik heb eigenlijk geen idee – zondag bij het honkbal in Meppel om een verslag te doen en als het goed is, komt er vrijdag een heuse voorbeschouwing van het NK Kubb in de krant. Wat kubb is? Zoek het gerust op, maar het leeft in ieder geval wel. In een recordtijd van 12 minuten, 31 seconden hebben zich 96 teams ingeschreven voor het NK Kubb 2018. Na precies anderhalf uur zelfs 128. Ik bedoel maar.
Ik weet niet of het een kleine stap is van kubb naar zonnepanelen, maar afgelopen vrijdag was ik als regioverslaggever bij de Katholieke Basisschool De Uilenhorst in Wezep. Het was feest. Groot feest of beter gezegd dubbel feest. Allereerst werd de ingebruikname van de 85 aangebrachte zonnepanelen gevierd. Nou ingebruikname was het niet echt, want de paneeltjes werden in april al aangebracht, maar het feestje werd gecombineerd met het tweejaarlijkse pleinfeest. En De Uilenhorst kon zich onder een stralende zon ook nog eens laten kronen tot heuse zonneschool. Wat een feest. Wat een feest.
Eerlijk gezegd, zag ik de redactionele bui al hangen. Allereerst een ellenlange speech van de directeur over stroom opwekken, milieuvoordelen en duurzaamheidsplannen. En ik zag mij al samen met de andere aanwezigen wegsmelten. Vervolgens één of andere openingshandeling, die natuurlijk weer niet ging zoals het moest en daarna nog een vraaggesprek met de directeur, die daar eigenlijk geen tijd voor had, omdat hij mee moest doen met het pleinfeest, oudergesprekken had te voeren en feitelijk niets zinnigs te zeggen had. Het mag algemeen bekend zijn dat in onderwijsland nogal veel geklaagd wordt, dus ik vreesde met grote vreze op het moment dat ik de straat inreed. Helemaal toen ik ze van ver al zeg. Allemaal ballonnen! Geel en veel. Rondom de hele school. Wordt het zo’n middag? Eentje van ballonnnen opladen als waar hoogtepunt en dat is het dan? Ik hoor het mezelf nog zeggen: Nee toch.
Eenmaal op het schoolplein, het was nog geen vier uur, viel mij op dat de school al een soort van stand-by stond. De directeur had een microfoon in de hand, de leerlingen stonden in een halve cirkel om hem heen en de fotograaf was zelfs al het dak op geweest voor een zonnepanelenoverzichtsfoto. Ik liep naar de schooldirecteur toe en stelde mij voor en hem wat vragen. Hij nam de tijd, deed keurig zijn eenvoudige verhaal en liet zich niet opjagen door het tijdschema. Even later stak hij en public van wal. Allereerst bedankte hij iedereen vooraf voor de komst. Ging daarna heel kort in op de reden voor dit gezellige samenzijn, liet de leerlingen raden hoeveel zonnepanelen er aangebracht werden en regisseerde de openingshandeling uiterst mediavriendelijk. Zo zorgde hij bijvoorbeeld dat er letterlijk ruimte was voor de fotograaf.
De oudste en jongste leerling knipten daarna een uiteraard geel lintje door. Niet bijster origineel, maar vooruit. Hij tilde met één hand de jongste telg op een stoel, terwijl hij met de andere de microfoon vasthield en doorpraatte. We mochten allemaal van tien naar nul tellen en toen was het knippen geblazen. Ondertussen was het 16.06 uur. Omdat de schooldirecteur ook aan de gele ranja wilde - het was echt warm - werd er bij de volgende handeling vanaf vijf tot nul afgeteld. Immers, er moest nog een bordje onthuld worden, zodat zonneklaar was dat De Uilenhorst een zonneschool was. En de oudste en jongste leerling draaiden zich om, rukten een kleedje naar beneden en dat was het dan. Het was net 16.09 uur en de plichtplegingen waren voltooid. Applaus.
Applaus voor schooldirecteur Arnout Smit. Namens mij. Meester Arnout begreep het, had een helder verhaal, kort, to the point, hield rekening met de aanwezigen en media. En…heeft nagedacht over de media-organisatie. Zo stonden we in de schaduw onder een soort van luifel, was het geluid prima en hij was dito verstaanbaar. Ook was zijn toespraakje niet van een kinderlijk gehalte, maar voor iedereen goed te doen zeg maar. En het was ook goed te doen, want om kwart over vier, na een korte rondgang over het schoolplein, stapte ik in mijn auto en reed naar huis. Ik had gewoonweg zin gekregen om een mooi verhaal te maken. Ik kon haast niet wachten tot ik thuis was. En dat allemaal dankzij schooldirecteur Arnout Smit. Onthoud die naam. Arnout Smit.