Mijn eerste blog van 2019, is blog nummer 72. Sinds 1 mei 2018 heb ik er iedere week twee geschreven. Op de dinsdag. Op de vrijdag. Nooit op een andere dag, niet een keer overgeslagen, ook al zat ik in Griekenland, Duitsland of Portugal. Kwestie van plannen, organiseren en doen. De mening hierover laat ik graag aan anderen, maar als ik dit lijstje zie, dan zou ik in ieder geval dik bovenaan staan.
Ik moet zeggen, het valt niet altijd mee. Niet iedere keer is er de geschikte actualiteit, een schrijfwaardig onderwerp en iets van waarde dat ik meegemaakt heb. Of iets waaraan je je kunt irriteren. Taalfoutjes bijvoorbeeld, zoals deze, want het is ergeren aan en je vindt iets irritant. Daarom ben ik oprecht blij dat er soms gereageerd wordt en dan hoeft dat helemaal niet positief te zijn. Reuring, opwinding en actie. Dat heb je nodig als blogger. Daar kun je wat mee.
Als ik eenmaal aan het schrijven ben, dan kies ik voor één woord als kop. Het liefst niet een al te gangbaar woord, maar wel een woord dat veelal letterlijk voorkomt in de tekst. Kwestie van goed lezen.
En dan is daar natuurlijk de foto. Die moet opvallen, wel passen bij de tekst en blijven hangen. En ja, vrouwen, al dan niet schaars gekleed, doen het gewoonweg goed.
Ik deel mijn blog zo breed mogelijk. Op zoveel mogelijke social mediakanalen. Met een ietwat uitnodigende tekst. Het moet nieuwsgierigheid en herkenbaarheid oproepen. Dat laatste is meer dan het verschijningsmoment en heeft ook te maken met mijn schrijfstijl.
Ik ben onlangs op gesprek geweest bij een softwarebedrijf dat bouwstenen maakt voor scholen om zo gemakkelijk mogelijk te kunnen begroten. Ik schreef een testblog naar aanleiding van een opdracht en werd uitgenodigd voor mijn allereerste blogsollicitatiegesprek. Het was een prettig onderhoud van ruim een uur. Ik kon veel vertellen over mezelf, Mediabureau MEER en uiteraard mijn blog. Die was positief ontvangen. Prettig leesbaar, toegankelijk en hartstikke leuk. Alleen de ‘maar’ was doorslaggevend, want het was iets te informeel en te algemeen voor de specifieke doelgroep, bestaand uit financiële experts met een nul achter de komma als het ging om ervaring met blogs.
Jammer, maar het werd mij eens te meer duidelijk. Blijf bij jezelf, hoe je het ook doet. Je doet het op jouw kenmerkende manier, omdat je denkt dat het zo het beste is. Dus mijn manier van schrijven, de uitvoering – ik heb mij met enige regelmaat verbaasd over wat ik geproduceerd heb en dat is niet per definitie positief – en de frequentie, ik blijf het zo doen. Ook in het nieuwe jaar.
Er is één ding veranderd. Mijn eerste blog bevatte amper 300 woorden, ik merkte dat het steeds meer en meer werd. Tijdens het bloggen tikte ik soms wel bijna de 1000 woorden aan. Dat was wat teveel van het goede. Dus ik ben wat gaan minderen. Gemiddeld leest iemand 250 woorden per minuut, net zo snel als we praten. Klinkt best veel. Niet als je je bedenkt dat je wel 1500 woorden per minuut zou kunnen lezen. Dan valt een bloglengte van 1000 woorden plotsklaps erg mee. Al mag het toch nog korter, bondiger en directer. Vind ik.
Hebben we nu alle onderdelen van een blog gehad? Lengte dus, kop, frequentie, foto en onderwerpkeuze. Nee, een call to action. Een handelingsperspectief. Wat wil je de lezer meegeven? Wat valt er nu juist bij jou te halen? Nou, ik sta open voor blogonderwerpen die mij worden aangedragen. Graag zelfs. Ik doe aan verzoeknummers. Het maakt mij echt niet uit. En komt er niets, dan blijf ik het lekker zelf doen, want van bloggen zo lees ik in pak'm beet 54.4 seconden, word je namelijk slimmer en communicatiever…