Commentaar

De afgelopen week rondde ik een groot verhaal af voor de komende uitgave van Sport Bestuur en Management. Dat is een magazine bedoeld voor sportbestuurders en vooral gericht op de breedtesport. Mijn artikel gaat over wat volleybalverenigingen merken van en doen met de successen van de nationale teams.

Wie weet het nog? De vrouwen werden vierde op het afgelopen WK en ooit wonnen de mannen het hoogst haalbare. Zo interviewde ik onder meer Joop Alberda en liet hem zijn licht schijnen over het Olympisch goud dat hij met Oranje bemachtigde in 1996. Ook Martin van Berkel, communicatiemanager van de volleybalbond wordt opgevoerd. Een interessante man voor mijn artikel, maar ook omdat hij de schrijver is van het Handboek Communicatie voor Sportverenigingen.

Ik moest daar aan denken toen ik maandag de regionale krant opsloeg en bij pagina 16 en 17 bleef hangen. Een dubbele sportpagina. Links zag ik het woord extremis in de kop (mijn volgers weten wat ik daarmee heb, maar dit moet toeval zijn) en rechts las ik een artikel over het opstappen, wegsturen, non-actief stellen of ontslaan van een voetbaltrainer. Tja, wat was het nu eigenlijk? Ok, de trainer van in dit geval het Zwolse CSV’28 staat niet meer voor de groep, maar het hoe en wat blijft ongewis.

Overduidelijk dat daar navraag naar wordt gedaan. Allereerst het standaardriedeltje van het om een reactie vragen. De aanvoerder die niets mag zeggen. De huidige oefenmeester die nu de trainersteugels in handen heeft, houdt zich wat op de vlakte en uiteraard het ‘slachtoffer’ zelf wordt bevraagd. Nu moet ik toegeven, de reactie van coach Martin Reynders was nog het meest duidelijk. “Ik ben van mijn taken ontheven.”

Tot zover is het allemaal wel te volgen en ook wel te billijken.

Alleen toen kwam de reactie van de voorzitter. Het bestuur dus. Helemaal terecht dat de krant dat in de kop zette. Dat paste ook prima, namelijk “geen commentaar.” Ja, het stond er echt. En inderdaad voorzitter Jolanda Strijk heeft het zo gezegd. Geen commentaar. Meer niet.

Ik denk niet dat zij dit artikel heeft gelezen. Haar reactie is bijna een één op één schuldbekentenis en straalt ook machteloosheid ('ik weet niet wat ik moet doen of zeggen en waait wel over') en minachting ('je bent van de pers, doet je werk, maar ik scheep je lekker af met een nietszeggend antwoord') uit. Echt, dit is gewoon het slechtste wat je kunt doen. Alsof je ineens verrast wordt dat de huidige hoofdtrainer niet meer in functie is. Dat weet je al een paar dagen toch? Genoeg tijd om een woordvoeringslijn op te stellen. Dit is wel heel erg amateuristisch.

 “Ok, beste bestuursleden we weten dat we hier vragen over gaan krijgen. Wat is onze reactie (het zou mooi zijn als het woord chemie nu eens niet gebezigd wordt), wie voert het woord, hoe verwijzen we door, welke vragen en antwoorden kunnen we bedenken, wanneer brengen we het bericht naar buiten, hoe stemmen we de tekst af met Martin, op welke manier betrekken we de spelersgroep, hoe publiceren we het, gaan we er actief mee naar buiten of verwijzen we naar de website (het laatste nieuwsbericht op de website is van 1 oktober 2018), hoe informeren we onze leden, komt het nog terug in de algemene ledenvergadering van waarschijnlijk maandag 17 december?"

Werk aan de woordvoeringwinkel dus. Al eerder vroeg de vereniging om algehele ondersteuning, in dit geval van Sportservice Zwolle. Er werd destijds een adviesrapport opgesteld. Eén van de aanbevelingen: betere communicatie. Een paar scenario’s voor nu: of het rapport moet weer uit de bestuurslade of Sportservice Zwolle heeft wederom een klus te klaren, of het boek van Van Berkel moet subiet aangeschaft worden of er is behoefte aan…meer.