Ei

Blog 137 – 16 augustus 2019

Communicatief ging er weinig goed in de zaak Halsema

Eigenlijk had ik mijn blog over iets anders willen schrijven, maar ja de kwestie Halsema hè. Als je iets met communicatie hebt, moet je er haast wel iets van vinden of over publiceren. Ik heb niet alles kunnen kunnen volgen, maar het is toch wel een ontzettend interessant communicatie-issue. Alles zit erop, aan en ook in zeg maar. Crisiscommunicatie, interne communicatie en uiteraard de externe. Ik neem dan ook aan dat deze casus op de diverse opleidingen communicatie de komende jaren dient als gespreks- en leerstof. Vooral omdat er heel veel fout ging.

1. Allereerst de massale verontwaardiging over het optreden van de Telegraaf. De krant kenmerkt zich toch tot dit soort nieuws? Schreeuwende koppen, aangedikte verhalen en suggestieve berichtgeving.  Dat weten we toch met zijn allen? ‘Chocoladeletters’, zo startte Halsema haar kruistocht tegen de krant. Waarom? Het was een geweldige scoop en dat half Nederland over de Telegraaf heen viel, is alleen maar ‘goed’ voor de krant. En hadden al die andere media het nieuws dan helemaal niet gebracht, omdat het een privékwestie betrof? Of hadden ze het niet aangedurfd dat een andere krant ermee aan de haal zou gaan en het toch zelf maar gepubliceerd? Daar heb ik niemand over gehoord. Toch?

2. In crisiscommunicatie draait het om regie en betrouwbaarheid van de zender. Je verifieert de boodschap die je naar buiten brengt, dat laat je het liefst door één autoriteit doen, maar jij bent aan zet. Halsema heeft het over het scheiden van rollen in burgemeester en moeder – het is immers een privékwestie - maar als wie communiceert ze nu in haar brief?

En waarom heeft ze de regie niet gepakt, meteen na het incident dat dateert van een maand geleden? Ze had naar buiten moeten treden en niet moeten wachten tot alles achter de schermen in werking werd gezet. Iemand in die positie met jarenlange politieke ervaring en bekendheid met het publieke domein, had gewoonweg moeten weten dat dit ooit uit zou komen. Op het moment dat je dat zelf doet, houd je in eerste instantie de regie. Je bepaalt zelf wat, hoe en wanneer je het nieuws naar buiten brengt.

Halsema laat het daar liggen of ze is niet goed geïnformeerd. Dat kan ook. En dat laatste is een dikke kras op de ziel van de Amsterdamse communicatieafdeling. In 2015 berichtte het Parool dat de gemeente 260 fulltime medewerkers communicatie en 58 persvoorlichters in dienst had. Daar zit toch wel een echte crisiscommunicatiespecialist tussen? Die had moeten adviseren om het meteen in het nieuws te brengen en aan damage control te doen als het toch ongewild in de media zou komen. Nu moest er in allerijl nog een brief geschreven worden. 

3. En dan nog dit. Het was overal te lezen. Het zinnetje: “De persoonsgegevens van de burgemeesterszoon stonden bovendien afgeschermd in de politiesystemen. Halsema zegt dat dat niet op haar verzoek was.” Ik mag hopen dat ze dat heel zeker weet, want als het uitkomt dat er in kamp Halsema invloed uitgeoefend is om de gegevens van zoonlief moedwillig te veranderen, dan is er sprake van nog een keer een crisis.

4. Iedereen reageert op deze discussie, huilt mee met de Telegraaf haters of denkt er zo het zijne van. Iedereen? De fractie van Groen Links in Amsterdam, was helaas nog niet in staat om een reactie te geven. Boegbeeld Halsema ligt onder vuur en Groen Links verschiet van kleur omdat ze niets durft te zeggen. Geen politieke daadkracht en communicatief erg zwak.

5. Dat Halsema zoonlief bestraffend gaat toespreken is inderdaad iets dat achter de voordeur moet blijven. Ze is boos op hem en daar hoort een straf bij. De strenge moeder spreekt, alleen het hebben van een nepwapen, ergens inbreken (dat is het toch?) en vervolgens op de vlucht slaan voor de politie, dat zijn allemaal misdrijven. Geen kattenkwaad lijkt mij. 
Kattenkwaad is belletje drukken, een ei tegen een raam gooien en als ik naar mezelf kijk, een keer meer onbedoeld dan doordacht een doorzichtig singlehoesje meenemen uit een plaatselijke platenzaak. Iets waar ik zelf geloof ik nog het meeste van schrok en het ook pardoes uit mijn handen liet vallen, toen ik erop aangesproken werd. Ik zie het mijn jongens al doen, beetje zwaaien met een neppistool en dat ik dan hardop zeg van; ‘geen kattenkwaad meer uithalen, boefjes van mij.’

Was er dan niks positiefs als we nogmaals met de communicatiebril naar de hele gang van zaken kijken? Jawel. De Amsterdamse korpschef Frank Paauw schrijft in een interne mail aan agenten, zich niet te herkennen in het beeld van een doofpot. Hij roept agenten op zich te melden wanneer ze hier anders over denken. “Heb jij het gevoel dat er iets niet klopt, zit je iets dwars, klop dan aan bij je leidinggevende, een vertrouwenspersoon, of bij mij persoonlijk”, liet hij optekenen.

Dat getuigt van regie. Paauw legt de verantwoordelijkheid bij zijn manschappen en geeft meteen een waarschuwing af. Communiceer niet extern en als je wat te melden hebt, meld je dan intern. Achteraf kan Paauw nooit verweten worden dat hij hier niet duidelijk over is geweest. Kort gezegd: ‘Zeg wat je wil zeggen, je weet waar en hoe of houd je mond.’

Wie ook zei wat hij wilde zeggen, was de voorganger van Halsema, de overleden Eberhard van der Laan. Hij sprak ooit heel wijs: "Zorg goed voor de stad, zorg goed voor elkaar." En met deze uitspraak zult u het moeten doen mevrouw Halsema.

 


Laat een bericht achter - aantal berichten: 0

Bent u de eerste die reageert?



Laat een bericht achter

naam
e-mail
website
bericht
Schrijf zeven in cijfers: