Fluitje

Soms leen je je als tekstschrijver weleens voor klussen, waarvan je één ding zeker weet. Het levert letterlijk niets op. Geen geld in ieder geval. Ooit zei iemand tegen mij: ''Bij alles wat je doet, moet je jezelf afvragen, wat het je oplevert." Met dat in mijn achterhoofd stuitte ik alweer een behoorlijk poosje geleden op een soort van vacature van Online uitgever Dutch Family Works uit Meppel. Bloggers gezocht voor Love2BeMama.com.

Ik dacht van waarom niet, gewoon een stukkie tikken, insturen en dan zien we wel. En zo geschiedde. Nou hier is die dan, mijn eerste blog voor Love2BeMama.com. Het heet: 'Ik ben voetbalmoeder en dat blijf ik'.

Ik ben voetbalmoeder en dat blijf ik

“Als je maar niet gaat gillen of zo.” De stem van de oudste klinkt misschien daarom wel zacht en bedeesd. “En al helemaal geen aanwijzingen geeft.” Daar is de jongste met zijn commentaar. Mijn twee voetballende zoons zijn sinds de training van woensdag, al volledig in de ban van de wedstrijd van zaterdag. En ik kom kijken. Voor het eerst. Ik ben bijna voetbalmoeder.

Tevreden

Eigenlijk heb ik er nooit wat meegehad en eerlijk gezegd, ik verwacht niet dat dat na mijn bezoekje anders gaat worden. Ik vind voetbal niet leuk en snap niets van het belang van winnen. In mijn diepste onschuld dacht ik dat het daar bij 10- en 11-jarigen niet om zou gaan. Dat ze frank en vrij het veld betreden om lekker te spelen en na de wedstrijd gewoon gezellig mee naar huis gaan. Of ze nu winnen of verliezen. Of het liefst gelijkspelen, want dan is iedereen tevreden.

“Als we morgen winnen en de nummer twee verliest, dan hebben we nog kans om kampioen te worden. Maar dan moet de koploper niet winnen. Waar spelen die tegen? Pap, mag ik even op voetbal.nl op je telefoon?” Meteen schiet hun vader in de actiehouding en mijn zoontjes hangen bijna aan zijn lippen. Driftig worden stand, programma en uitslagen bestudeerd. Ik zie ze serieus turen naar het apparaat, terwijl ze alle opties afspelen in hun hoofd. Ik besluit om mij nog maar even niet te mengen in dit mannenvoetbalonderonsje. Dat komt morgen wel.

Droog

De volgende ochtend zitten de jongens en hun vader al strak in het trainingspak aan de ontbijttafel, als ik de trap afkom. Het gaat natuurlijk weer over de wedstrijd. “Gelukkig is het droog”, is het eerste dat ik hoor. “Hé, daar is onze voetbalmoeder. Weet je nog wat we gisteren gezegd hebben?”

Ach, hoe zou ik het kunnen vergeten. Ik ben maar wat blij dat ik gisteravond laat stiekem heb gekeken op de app. En dat filmpje hoe het tegenwoordig gaat met de nieuwe spelregels, heb ik zo vaak gezien, dat niets mij meer kan verrassen. Ik heb mij voorgenomen om stil en rustig tussen de twee velden te gaan staan, zodat ik allebei mijn jongens goed kan zien.

Vlekken

Het fluitje komt letterlijk van twee kanten. Ik weet niet waar ik kijken moet. En erger nog, ik ben meteen ontzettend fanatiek. Ik kan het niet laten om mij heel erg met het spelletje te bemoeien. “Hé scheids, zie je dat niet of zo.” Ik hoor het mezelf tot mijn eigen verbazing roepen of moet ik zeggen, schreeuwen als mijn oudste onderuitgehaald wordt en de wedstrijd gewoon doorgaat. Zelf staat hij trouwens al lang weer op. Als ik mij daarna omdraai, zie ik dat mijn andere zoon alleen op het vijandelijke doel snelt en scoort! Ik ben door het dolle heen en gil, spring en juich tegelijk. Eenmaal op de grond beland, kijk ik om mij heen. Iedereen lacht wat schamper en met rode vlekken op mijn wangen en in mijn hals, mompel ik: “Dat was mijn zoon die scoorde.”

Eigenlijk wil ik mij er helemaal niet voor verontschuldigen. Ik ben hun moeder en ben trotser dan trots op ze. Of mijn jongens nou winnen of verliezen. Dat mag echt iedereen weten van deze voetbalmoeder, want dat ben en blijf ik. Voorgoed.

Het was denk ik ook mijn laatste blog, want ik kreeg deze week bericht: 'Bedankt voor je inzending! Ik vind het een ontzettend leuke blog! Voor nu heb ik alleen besloten met ‘mijn oude team’ verder te gaan. Ik zou graag je mail bewaren voor wanneer ik in de toekomst weer ruimte heb voor extra schrijftalent. Als dat oké is voor jou dan plaats ik je mail in mijn speciale mapje!

Heeft het toch nog iets opgeleverd.

NB Afgelopen maandag zat ik met Peter Möhlmann (stadionspeaker FC Emmen) om tafel om te praten over zijn voetbaltijdschrift FC12. Een gedurfd, goed en vooralsnog geslaagd initiatief. De eerste twee nummers zijn verschenen, nummer drie komt eraan. Ik denk met veel voetbalplezier mee en wie weet komt meeschrijven er ook nog wel van. Ook dat levert niet de hoofdprijs op, maar het is wel gewoon heel erg leuk!


Laat een bericht achter - aantal berichten: 0

Bent u de eerste die reageert?



Laat een bericht achter

naam
e-mail
website
bericht
Schrijf elf in cijfers: