Blog 239 – 4 augustus 2020
Waarom gaat het toch steeds mis bij HR?
Op 6 januari van dit jaar – toen we nog nooit van Covid19 hadden gehoord – solliciteerde ik op een freelance journalist functie bij een uitgever. Om eerlijk te zijn, het was niet mijn ultieme droombaan, maar de functie bestond uit veel schrijven, redigeren en vooral zelfstandig te werk gaan. Eigen onderwerpen bedenken. Dat ook. Het leek mij wel wat.
Bovendien betekende het vast geld en dat is toch altijd wel prettig. Je door de tijd bewegen op een glijbaan van onzekere inkomsten; ik kan er eerlijk gezegd maar moeilijk aan wennen. Het is meteen ook één van de redenen waarom ik in het nieuwe schooljaar voor één dag voor de klas ga staan als docent communicatie op een mbo, hier in Zwolle. Echt zoveel zin in, maar daarover straks meer.
De vacature voor freelance journalist dus. Op de dag dat ik mijn serieuze sollicitatiebrief had verstuurd, ontving ik ook een enthousiaste bevestiging. Heel goed, wat snel ook. Zeker als je weet dat een bevestiging vaak helemaal niet komt, of wel verstuud wordt, maar dan wel erg koud en kil is of tenenkrommend laat.
‘Beste Erik, Leuk dat je bij ons solliciteert voor de functie van Freelance Journalist. We hebben jouw gegevens in goede orde ontvangen. Je ontvangt zo snel mogelijk een reactie op jouw sollicitatie. Als je eerder vragen of aanvullingen hebt, kun je reageren op deze mail.’
Er ging een maand voorbij. Niks gezien en gehoord. Dus ik stuurde op 5 februari een mailtje. Ik ging er vrij zakelijk inzitten. ‘Enig idee wanneer ik wat hoor over het vervolg?’ Blijkbaar had het bedrijf geen idee, want het bleef onaangenaam stil. Uiteraard heb ik alle begrip voor de mitsen en maren. Ik noem er een paar voor de vuist weg en die ik al zo gehoord heb. ‘We hebben zoveel reacties gehad. Dat hadden we niet verwacht.’ ‘We hebben te maken met onderbezetting van de afdeling.’ ‘Inderdaad, we zouden vorige week reageren, maar ja druk hè.’ ‘De functie wordt waarschijnlijk anders ingevuld, dus nog even geduld.’
Dat laatste had ik zeker. Ik werkte gewoon door en ik moet bekennen, na nog een herinneringsmailtje van mij, dwarrelde de vacature uit mijn gedachten. Dat had ook alles te maken met dat het niet mijn ultieme droombaan was. En ineens was het 19 juni 2020.
‘Beste Erik, Nogmaals bedankt voor jouw sollicitatie voor de functie van Freelance Journalist. Oprechte excuses voor de late reactie. We hebben een selectie gemaakt van een klein aantal mensen voor een verdere kennismaking. Tot onze spijt moeten wij je mededelen dat je niet in aanmerking komt voor de volgende ronde in deze procedure.'
'Wellicht is jouw sollicitatie op dit moment niet de juiste match, maar we houden je graag in gedachten voor toekomstige vacatures. Bedankt voor de tijd die je hebt genomen en we wensen je veel succes met het vinden van een nieuwe uitdaging.’
Ik las het en viel net zo stil als het bedrijf een half jaar was geweest. Eigenlijk moest ik er hard om lachen. Ik nam de excuses aan, net als het bedankje voor zes maanden wachttijd en besloot niet eens te gaan reageren. Waarom had het zo lang geduurd, waarom was ik het niet geworden en wat moest ik mij voorstellen bij het in gedachten houden?
Eenmaal uitgelachen, moeten we met zijn allen ook gewoon concluderen hoe triest dit allemaal wel niet is. Zo ga je niet met kandidaten om, je gooit je reputatie van je bedrijf te grabbel en ik vraag mij oprecht af of de betreffende HR-dame zelf ook zo behandeld wilt worden.
Ik heb er wel eens vaker melding van gemaakt. Waarom krijgt menig HR-afdeling de boel maar niet op orde? Dat je niet serieus wordt genomen, dat werkgevers vanuit een bepaalde arrogante routine met jouw sollicitatiebrief omgaan of er helemaal niet op reageren. Zo van als we niet antwoorden en niks doen als werkgever, dan zijn we er ook van af. Waarom?
Ik weet één ding wel zeker: het heeft alles met communicatie te maken. De (proces)communicatie als het gaat om vacatureteksten, sollicitatiegesprekken en de afhandeling, kan zoveel beter.
Mijn idee: besteed er wat persoonlijke aandacht aan. Is dat te veel gevraagd? Nou nee hoor. Degene die niet op gesprek mogen komen, kun je inderdaad een standaardbrief sturen, maar wel met de juiste tone of voice. Kandidaten die je wel uitnodigt (dat zijn er vast geen tientallen), maar afwijst, leg je uit waarom iemand het niet geworden is. Bel degene op, of stuur inderdaad een mail met een bedankje, de goede dingen tijdens het gesprek, suggesties om de mindere kanten te verbeteren en vooral waarom de keuze op een ander valt.
Ik hoor de HR-medewerkster meteen sputteren. ‘Ja maar, we hebben veel reacties gehad en moeten veel sollicitanten afwijzen en het ontbreekt ons aan tijd en mogelijkheden.’ Toch is het goed voor je imago als organisatie, dat je het zo doet. Op die manier laat je je menselijke kant zien, je empathisch vermogen en je meerwaarde. Onderzoek heeft namelijk uitgewezen dat bijna de helft van de ondervraagde sollicitanten het sollicitatieproces als slecht heeft ervaren. En dat terwijl de belangrijkste competentie waarover HR Managers en recruiters moeten beschikken, sociale vaardigheid is.
De helft. Dat is best veel toch? In ieder geval genoeg om je lichtelijk zorgen te maken en je niet constant te verschuilen achter de factor tijdgebrek, lijkt mij.
Terug naar de vraag waar ik deze blog mee begon: Waarom gaat het toch steeds mis bij HR? Ik weet het niet. Echt geen idee. Wat ik wel weet, is dat ik mij bij mijn nieuwe baan positief verrast voelde: door de snelheid van handelen, door de duidelijke communicatie en vooral doordat ze mij aan alle kanten het idee gaven dat ze mij graag wilden hebben.
Meer weten over wat ik voor jou kan betekenen als het gaat om de sollicitatiecommunicatie? Neem gerust contact met mij op.