Handdruk

Blog 110 - 14 mei 2019

5 spelregels voor het spel met de media

Eén van de zaken, waar ik mij met Mediabureau MEER mee bezighoud is hoe om te gaan met de media. Ik heb het voordeel dat ik beide kanten ken. Dat wil zeggen, de pers aan de ene kant met allerlei vragen en aan de andere kant de beantwoording namens een bedrijf of organisatie. Dat biedt mij veel voordelen. Ik kan als ontvangende partij begrip opbrengen waarom journalisten juist die vragen stellen en ik weet andersom ook hoe lastig het is om die antwoorden soms snel te kunnen geven.

Ik moest hieraan denken toen ik vorige week vlak voor mijn interview met PEC Zwolle trainer Jaap Stam stond. Ja letterlijk stond, want ik stond te wachten op de grasmat in het stadion van PEC. Het ging om een vraaggesprek namens de Onder de Peperbus, het officiële orgaan van de Supportersvereniging PEC Zwolle. Ieder jaar in de slotuitgave van het seizoen, interviewen eindredacteur Jasper en ik de hoofdtrainer. Over pakweg een jaar, zitten we na John van ’t Schip en Jaap Stam, weer tegenover een nieuwe coach.

Het interview was keurig aangevraagd en we wachtten op onze beurt. Aangezien wij wat langer werk hadden - het was een tenslotte een groot interview - mocht de quotescorende pers voor. Ik keek wat in het rond. Wat mij opviel was de amicaliteit van spelers, trainers en journalisten. De vriendelijke handdrukken haast uitmondend in highfives, de gulle lach en de tijd die er voor elkaar was. De interviews werden nog net niet afgesloten met een groepsknuffel, maar het handjeklap en tikkies op de schouders waren niet van de lucht. Jaap en ik gaven elkaar trouwens een gewone handdruk, een succeswens en een knikje.

Hoe ga je om met de media en andersom? Ja professioneel, maar hoe doe je dat? En wat werkt het beste? Als ik naar mezelf kijk, ben ik geen diehard journalist die constant wil scoren, desnoods over ruggen van anderen en gebruikmakend van mijn ellebogen.

Ooit had ik op de school voor journalistiek een klasgenoot, die luisterde naar de naam Foeke de Koe. Dat was niet zijn artiestennaam, maar zo heette hij echt. Nadat we waren uitgevlogen kwam ik hem jaren later tegen bij een persbijeenkomst in verband met het meisje van Nulde. Ergens in het najaar van 2001. Ik werkte toen nog voor diverse nieuwsbladen op de Noordwest-Veluwe en was daar aanwezig. Hij ook. Foeke was even in Nederland, terug uit Irak waar hij onder meer oud-minister van Buitenlandse Zaken Tariq Aziz had geïnterviewd.

Ik raakte in gesprek met mijn oud-klasgenoot, die aangaf helemaal gek te worden van de mediabureaucratie in Nederland. Hij wilde nieuws maken in plaats van vergaderen en verantwoorden, erop uit en niet hier in het perskeurslijf geperst worden. Het is hem blijkbaar goed afgegaan, want vorig jaar won hij nog een journalistieke prijs, namelijk De Tegel. Dat betrof overigens een coproductie met Kees Schaap…Ook dat schijnt zijn echte naam te zijn.

Zo’n journalist ben ik dus niet. Ik zet in op een goed netwerk, hechte relaties en weten wat je aan elkaar hebt. Het is zo’n klein wereldje en op de een of andere wijze kom je elkaar altijd weer tegen. Natuurlijk, ik ga ook voor nieuws, maar heb er meer aan dat ik dat op een goede en open manier haal en breng, dan dat ik subiet wil scoren. Hoe? Door te investeren in mijn netwerk, een relatiebestand op te bouwen en mij aan mijn afspraken te houden. Dan weet je van elkaar wat je aan elkaar hebt.

Een voorbeeld is als geïnterviewden zeggen van ‘zet dat maar niet in de krant.’ Dat wil ik best doen, maar als het iets is dat nog niet in de krant mag, ga ik er wel vanuit dat het primeurtje later wel als eerste naar mij gaat. En ik meld mij ook als dat niet gebeurt. Als ik op mijn beurt een verhaal na laat lezen, omdat degene dat wil, stem ik daar altijd mee in. Ik bied het zelden aan, maar zeg ook geen nee. Op het moment dat er dan wat onduidelijk- of onenigheid is over een bepaalde passage, dan zeg ik dat ik de wens om de primeur nu nog niet te publiceren, ook gerespecteerd heb. 
Ik noem dat wisselgeld. Het is geven en nemen, duidelijk zijn over het proces en je altijd aan de afspraken houden. Daarbinnen heb je speelruimte.

Als zo’n interview dan gepubliceerd is, stuur ik geheel uit vrije wil een screenshotje. Dat valt altijd goed. Met toestemming en bronvermelding, mag het daarna gedeeld worden op social media, waar ik ook weer van profiteer. Het is leuk voor de geïnterviewde en goed voor mij, want mijn naam staat erbij.

En zo speel je het spel. Ik geef je tot slot een handvol spelregels:

1) Geef aan wat de bedoeling is van het interview, hoe lang het wordt, of er een foto bij moet en zo ja hoe dat geregeld wordt, wanneer het verschijnt, laat weten dat de eindredactie er ook nog naar kijkt en leg de afspraken zoveel mogelijk vast. Stel deze vragen ook als geïnterviewde. Je hebt alle recht op de antwoorden. Pure procescommunicatie en duidelijkheid dus.

2) Laat het interview - alleen op verzoek - van tevoren lezen en beoordelen op feitelijke onjuistheden. Leg ook uit wat dat inhoudt. Onderhandel desnoods erover, maak er geen koehandel van, maar zorg dat je er snel samen uit bent en achter het resultaat staat. Hiermee bouw je een vertrouwensband op.

3) Deel na de tijd dat resultaat via social media. Zo heb je in ieder geval gratis publiciteit en ik indirect ook. Een vervolgverhaal, een nieuwsfeit of tip, komt zo net iets dichterbij.

Benieuwd naar de overige twee spelregels? Mail mij gerust op erik@mediabureaumeer.nl en je ontvangt ze meteen.