Kont

Blog 148 - 20 september 2019

Een tevreden vrijwilliger is een betaalde vrijwilliger

Mijn vorige blog over voetbalouders heeft nogal wat reacties opgeleverd. Dat had ik eerlijk gezegd ook wel verwacht. De herkenning is helaas groot, de instemming met wat ik schreef ook. Ook hadden veel berichten iets in zich van ‘dit is wel heel erg, extreem en zo heftig kom het bij ons niet voor’. Er was zelfs iemand die kopieerde mijn blog, plaatste het op Facebook en schreef erbij: ‘de keiharde realiteit.’ En ik heb vernomen dat een ouder zich herkende in een citaat en een appje naar de coördinator stuurde, om opheldering te vragen. Oh ja en ik dacht ik mail de voorzitter ook maar. Het is tenslotte zijn vereniging en hij moet wel op de hoogte zijn.

Maar wat nu? Nog een stevig blog, met recente voorbeelden over ouders die nadat de selectie bekend werd (op het gecommuniceerde en afgesproken tijdstip) meteen hun lidmaatschap opzegden? Hun beide zonen waren beiden zonder afmelding niet op training en ik deed navraag. En tegelijkertijd een beroep op ze, om hun teamgenoten niet in de steek te laten, want die staan zaterdag daardoor met precies elf.

Wat ik dan altijd denk? Is het de speler zelf, die zijn kont tegen de krib gooit en meteen van de voetbal af wil? Daar waar toch veel vriendjes en klasgenoten spelen en waar het gaat zoals het gaat, maar wel op de wijze die voor jou bekend is? Of komt het van oogklepouders die zo teleurgesteld zijn, een daad willen stellen en echt alleen vanuit emotie handelen? En wat is het alternatief? Naar een andere club en dan wel in een hoger team terechtkomen? Die zijn toch ook voorzien?
Ik heb best begrip voor bepaalde teleurstelling, maar het wrange is dat er geen enkel besef is dat het soms zo gaat en dat er genoeg kansen waren om de technische staf te overtuigen. Ga je een keer op voorhand selecteren, is het niet goed. Spijker je de teams helemaal dicht, dan krijg je het beklag van ‘er is niks mogelijk en alles staat al vast.’ Kortom, je doet het nooit goed. Sterker nog, je doet het eigenlijk alleen maar slecht.

Maar wat nu dus? Wat te doen aan dit maatschappelijke probleem (de te grote mond en broek van ouders waardoor vrijwilligers afhaken), want dat is het dus wel. Ik denk dat we met zijn allen toegaan naar een beloningscultuur voor de goedwillende vrijwilliger. Laten we concluderen dat mensen niet meer bereid zijn om nog wat te doen, zonder tegenprestatie. Dat hoeft op voorhand helemaal niet verkeerd te zijn. Die kreten van ‘vrijwilligers worden niet betaald in geld, want ze zijn gewoon onbetaalbaar.’ 'Of als er betaald wordt, dan stop ik meteen’. Daar moeten we maar eens van af. We moeten anders denken en doen.

Maak taakpakketten en zet daar een bedrag tegenover. Geen enorme sommen, maar in ieder geval iets. In ons land kennen we de zogenaamde vrijwilligersvergoeding. Maar wordt die veel toegepast? Of gepropageerd? Is het voor mij als vrijwilliger bekend hoe en of ik daarvoor in aanmerking kom? Bij mij niet. Laat verenigingen ook eens wat doen. Beloon mensen letterlijk, maak leden attent op de mogelijkheden en wees daar open over. “Ja maar hij krijgt betaald. Inderdaad, want hij doet ook veel voor de club. Weten hoeveel? Vraag het hem en oh ja, die informatie staat trouwens ook op de site.”

Laat ik een paar voorbeelden noemen. Trainer van een selectieteam traint twee keer in de week en is op zaterdag de coach. Dat betekent tien voetbalmaanden x vier weken x twee trainingen = 80 trainingen. Laten het er 70 zijn. Er worden zo’n beetje 25 wedstrijden in een seizoen gespeeld. Opgeteld ongeveer 100 actieve momenten in een jaar. Daar is toch wel een symbolisch bedrag voor te bedenken? Van mijn part 500 euro? Dat is omgerekend 5 euro per training of wedstrijd, maar so what? De trainer/coach weet dat hij ook letterlijk wordt gewaardeerd en het bedrag is zo laag dat de club dat best uit de pak ‘m beet sponsorgelden gaan halen. En zo kun je nog verder gaan doordenken.

Over iemand die het hele jaar op zaterdagochtend ranja en thee schenkt. Iedere keer maar weer. Of een ander die altijd aan de poort staat bij ieder thuiswedstrijd. Misschien hoeft het helemaal geen geldelijk bedrag te zijn en is diegene al blij met een mooie jas van de club, een trots te dragen trainingspak of een waardebon voor de webshop? En wat te denken van die oudjes, die onderhoudsmensen. Die hoef je geen bruin loonzakje van weleer toe te schuiven, maar regel een paar voetbalkaartjes en bezorg die mensen een leuke avond met zijn allen. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Het gaat simpelweg om de symboliek, maar doe iets. Waarom mag de technische commissie niet eenmaal per jaar een keer goed uit eten van de club? Of het jeugdbestuur, de activiteitencommissie of supportersclub? Letterlijk waardering en dan niet alleen maar een vrijwilligersavond, waar elk jaar een verplicht thema geldt en die altijd op onmogelijke tijden wordt gehouden.

Verenigingen moeten hier veel meer mee bezig. Nog niet zo lang geleden waren vrijwilligerscoördinatoren enorm in opkomst. Iedere club had er een of was ermee bezig. Vaak een oud-bestuurslid met te veel tijd en hang naar de club. Steevast was zijn eerste taak: inventariseren wie wat doet, maar zo’n goedwillende onbetaalde (?) vrijwilliger werd uiteindelijk op pad gestuurd met een lege portemonnee en de handen gebonden aan een muur van tegenwerking.

Ik pleit voor een verplichte betalingscoördinator bij iedere sportvereniging. En als dat niet haalbaar is, plus je de taken van de penningmeester maar wat op. Die uitvoering is voor nu niet zo belangrijk, het gedachtegoed wel. We moeten echt toe naar een beloningssysteem. Anders gaan veel verenigingen eraan onderdoor. Valt het kwartje nu?