Meermaals-159

14-08-2024

Waarom je best zonder mail kunt op vakantie

Voordat we met zijn allen weer de werkmodus inschieten en haast ongemerkt doen wat we altijd deden, blijf ik met deze extra lange MEERMAALS nog wat hangen in de vakantiemodus. Mijn vakantie zit er namelijk weer op, want afgelopen weekend diende PEC Zwolle zich weer aan, was er nog een krant te maken – lees De Swollenaer – en begon het gemetamorfoseerde Landstede Hammers weer met trainen.

Zonzekerheid

Samen met mijn boys verbleef ik op Kos. Twee puberende zonen van bijna 16 en ruim 17 jaar. De vraag of ze nog meewilden, hoefde niet beantwoord te worden, want die werd niet gesteld. De zonzekerheid, een mix van af en toe iets en vooral heel vaak helemaal niets hoeven te doen én papa’s portemonnee, gaven zoals zo vaak de doorslag.

We gingen acht dagen en om eerlijk te zijn, dat is prima. Lang zat en zo groot is Kos nu ook weer niet. Vliegtuig op tijd weg, koffers overgekomen, logistiek zat het goed in elkaar op het Griekse vliegveld – ik ben daar extreem gevoelig voor – en omdat we de enigen waren die Lagas Aegean Village in Kardamena hadden geboekt, stonden we binnen het half uur met onze bagage in te checken in ons hotel.

Opperober

Prima de luxe, al hoewel… Tijdens het avondeten werden wij onaangenaam verrast. Ik had wel gelezen over de lange broeken policy van het hotel, maar dat was vast een vergeelde regel. Dus na ons opgefrist te hebben en getooid met natte haartjes waren wij helemaal klaar om in het restaurant te gaan eten. Ineens was daar de opperober, die heftig nee schudde bij het zien van onze (te) korte broeken en te witte benen. We werden naar onze kamer gebonjourd en alleen met een lange broek mochten we terugkomen, kregen we een tafel en konden we culinair aanvallen.

Hangborsten

Een ridicule regel, want voor de dames in ons hotel gold dat blijkbaar niet. Ze moesten zich weliswaar ook netjes kleden, maar die afspraak deed er blijkbaar niet (meer) toe. Ik zag acht dagen lang enorme aantallen kipfiletjes, die niet bepaald om te smullen waren, overtollig vel en onsmakelijk vet, gestapelde buiklagen, vaak te grote hangborsten in te kleine kledij, hier en daar een pluk okselhaar, ontelbare lelijke tatoeages, veel superstrakke shirts met af en toe diepe decolleté inkijk en ieder eetmoment werd ik ongewild links en rechts getrakteerd op een dikke-billen-in-te-smalle-leggings-incluis-Crocs parade.

Voor de rest? Onze vakantie in vogelvlucht: prima eten, de airco maakte ’s nachts net te veel lawaai, een dag zoveel wind dat de zwembadparasols dicht moesten blijven, auto gehuurd, eiland doorgecrosst, bij elk voetbalveld gestopt, bal gejat van de plaatselijke voetbalclub, twee keer Kardamena onveilig gemaakt, bier gedronken met de boys, het hardste geslagen tegen een boksbal, vier boeken gelezen, geen internet meer hebben, omdat ik ineens op het Turkse netwerk belandde en dat is als KPN-abonnee een dure business omdat het een niet-EU land is (tip!), mooie en open gesprekken gehad met mijn jongens, amper verbrand, weinig landgenoten gespot, een ‘bemoedigend’ karaoke-optreden van de boys, lekker geluierd en volle zonkracht genoten. Slotsom: we hadden een heerlijke vakantie.

Duidelijk gecommuniceerd

Als zzp’er twijfelde ik vooraf wel. Laptop mee? Af en toe wat werken als de pubers een gat in de ochtend slapen? Of in ieder geval bijblijven met mail? Een hoge berg mailtjes in diverse mailboxen. Aan die klim had ik bij terugkomst nou echt ff geen zin.

Maar waarom de mail zo secuur bijhouden? Zoveel zou er niet te melden zijn en waarom was ik bang dat ik wat zou missen? Ik had toch duidelijk gecommuniceerd met een heldere afwezigheidsmelding? Ik zou wel antwoorden, maar alleen wat minder snel dan normaal. Nou dan en zo lang was ik nou ook niet weer niet weg.

Totale teller

Ik besloot de mail de mail te laten. Niks allemaal openen, lezen of nog erger antwoorden, doorsturen of opschonen. Alleen af en toe scrollen, scannen en kijken. Meer (!) niet. De mails stapelden zich weliswaar op, maar met mate. Bij thuiskomst stond de totale teller op bijna 250. Dat was in een fractie van een ochtend allemaal weggewerkt en vooral verwijderd. Een kind kon de was doen, waarom deed ik daar in het verleden toch zo krampachtig over? 

Daarover gesproken. Toen ik met mijn oudste zoon een aan hem gemaild bericht aan het ontrafelen was, keek ik naar zijn teller van ongelezen – ik hoop maar op niet verwerkte – mails en die tikte exact de 7000 aan. Ik herhaal 7000. Dat zijn in zijn geval 411 mailtjes per jaar, dus ruim één per dag.

Kijken, kijken en niet kopen

Zover zou ik het nooit laten komen, maar een bijkans mailloze vakantie kan ik iedereen aanraden. Ik ben om. Soort van kijken, kijken en niet kopen. En laten we daar als Nederlanders nu nog steeds heel goed in zijn. Vooral op vakantie.