Meermaals-45

8 juni 2022

Het moet oktober 2008 geweest zijn. Toen al had hij geen rijbewijs en nu in 2022 nog steeds niet. Dat weet ik omdat ik elke dag zijn podcast ‘Weer een dag’, genoeglijk beluister. En het werd mij recent nog een keer bevestigd in de kolossale Volkskrant reportage van Gijs Beukers, steevast the fly on the wall genoemd door Marcel van Roosmalen. Want daarover heb ik het.

Wat was er in 2008? Ik werkte bij GGD IJsselland als communicatieadviseur en voorlichter. Het zogenaamde Sense spreekuur zag het levenslicht. Ooit een botermerk, maar dit was andere koek. Sense bestond uit een spreekuur bij de GGD en een informatieve website: www.sense.info. En die bestaat nog wel steeds.
Met de beleidsadviseur dacht ik na over de lancering. Die moest anders, opvallend en spraakmakend zijn. Het was ook de tijd dat het blad Intermediair nog bestond. Van online journalistiek hadden we met zijn allen nog nooit gehoord. In die uitgave liep Van Roosmalen met fotograaf Bob de meest uiteenlopende bijeenkomsten af. In stad, land en alles wat daartussen zat. Voor de journalistieke reportage, opgeschreven met lichte spot, veel humor en zonder bijvoeglijke naamwoorden. Knap en typerend voor Van Roosmalen tegelijk.

Ik moest er altijd smadelijk om lachen. En dat niet alleen, ik benaderde Van Roosmalen met een uitgebreide mailinvitatie, inclusief trein haal-en-breng-service. Alles voor de aandacht. Vlak voordat ik berustend het hoofd boog en een plaatselijk alternatief opperde. antwoordde hij bevestigend met alleen een kortaf: ‘we komen.’ Complete extase aan mijn kant. Samen met Bob kwam hij langs, maar omdat de fotograaf eerder weg moest, had ik Van Roosmalen na afloop in de auto. Op weg naar het station in Zwolle.

Beroepszuurtje

Zoals hij was en is van Voetbal Inside, Studio Voetbal, al zijn boeken, waarvan ik twee sublieme titels noem: ‘Het is nooit fijn om tegen een boom aan te rijden’ (zijn beste reportages. Toen al) en ‘zolang het maar niet op ons lijkt’ (over ouders worden, samen met zijn vriendin Eva Hoeke), zo was hij toen al. Niet veel zeggend, wel veelzeggend. Zijn weinige woorden, zijn maniertjes en – ja ik ben een fan – zijn cynische humor. Want daar heeft het veel van weg. In de IJmuider Courant (!) werd hij onlangs geduid als ‘beroepszuurtje.’

Van Roosmalen liep rond, noteerde, merkte op, uitte zijn non-verbale verbazing, haalde zijn schouders op, schudde zijn hoofd en gaf op een bepaald moment aan dat hij genoeg had gezien en gehoord. Tijd voor de taxi, gevolgd door weken later een briljante pagina in de Intermediair. Ik heb het bewaard. En iedere keer dat ik het toevallig in handen heb, lees ik het en glimlach ik. Deze week had ik vakantie en pakte ik niet het artikel, maar zijn laatste Marcelwerk. Het boek Totaal. In zijn podcast pompeus gepromoot en in de markt gezet met een enorme boekpresentatie op Hemelvaartsdag. Alle reportages staan erin. Ruim 800 pagina’s. Alle?

Nou nee, ik denk dat hij er eentje vergeten is…