Meermaals-90

19-04-2023

Beloon de automobilist als nooit tevoren

Ook zo blij en verheugd? Dat het weer helemaal terug is, al heb ik er eigenlijk helemaal geen last van. Even rust, bezinning en tijd voor jezelf. Inderdaad dat is het! ‘Het is ook wel ontspannend.’

Sinds het einde van de pandemie is het weer ouderwets aansluiten op de snelweg. Volgens de ANWB stonden in het eerste kwartaal van dit jaar zelfs meer files dan vóór corona. De Volkskrant berichtte er onlangs over.

Soort van break

Nog niet zo lang geleden reed ik op vrijdag naar Eindhoven tegen PEC Zwolle, zaterdag naar Aachen voor Alemannia Aachen tegen Straelen en zondag naar Ajax-Fortuna Sittard. Heerlijk in de auto. Bijna geen file, lekker rijden en wat hebben we toch een geweldig wegennet in ons land. Gelukkig vergoedt het harder rijden in Duitsland nagenau alles. Voor mij persoonlijk – naar Aachen was ik niet alleen – is autorijden een rustmoment, een uitje, een soort van break. Even eruit, niet steeds achter je laptop, mails beantwoorden of al struinend op internet op zoek.

Nee, alleen twee handen en twee voeten die hun werk doen. Ik merk dat ondanks het aan alle kanten autootje pesten, de totale onzinnige verlaging van de maximumsnelheid naar 100 kilometer, maar ook de stijgende kosten van brandstof, parkeren, autoverzekeringen en wegenbelasting (is het nog uit te leggen, snapt iemand dit?) ik steeds liever in de auto instap.
Eigen muziek op, een podcastje hier, een podastje daar en soms helemaal niks. De auto als stiltecentrum. Over stilstaan gesproken. Even een moment van reflectie. Die schofterig hoge verkeersboetes, dat is toch niet meer uit te leggen.

Kinderkamer behangen

De tel van bekeuringen ben ik inmiddels serieus kwijt. Ik onderga het gelaten en schijnbaar moeiteloos. Ik ben er niet trots op, maar ik kan een kinderkamer behangen met verkeersboetes. Het ene jaar gaat het beter dan het andere, het zijn veelal kleine verkeersovertredingen en ik geef het subiet toe: ik tuimel nog steeds in het gat dat trajectcontrole heet.

Waarom word ik in het verkeer eigenlijk nooit positief beloond? Ik zigzag niet langs dichte spoorbomen, ik rijd geen mensen overhoop, ritsers mogen van mij ritsen en bij een zebrapad laat ik eigenlijk iedereen voor, ook al staat de overstekende voetganger met één been al bijna weer op de stoep. Een boze blik en dito wenkbrauwfrons, een dikke middelvinger, een oud hoofd dat piepend en krakend heen en weer gaat, ik onderga het allemaal nagelaten. Bijkans het braafste jochie van de verkeersklas.

Lasergunaanval

Mag ik door mijn verkeersbraafheid mijn minst hoge verkeersboete skippen? Of krijg ik bij een volgende flits of lasergunaanval een vrijstelling? En wat te denken van goedkoper tanken, minder wegbelasting betalen of een gunstig effect op mijn autoverzekeringspremie?

Positief belonen, in plaats van streng straffen. Het geeft je een boost, je voelt je geruggesteund en het levert je goodwill, complimenten en resultaat op. De aandacht ligt nu eens niet bij de overtreders, bij de slechteriken, maar de focus gaat juist op de braafste kindjes van de klas. Het zou een enorm effect hebben op mijn doen en laten. In mijn geval –  bij een vermeende verkeersboete door een staande houding door tante agente –  zou ik zoiets hebben van ‘dit overkomt mij niet nog een keer.’

Even gas

Goed idee, totaal onhaalbaar of heb je nog andere suggesties? Laat het mij weten. Dan geef ik ondertussen nog even gas.