Meermaals-97

07-06-2023

Hoe ver ga jij als ouder eigenlijk?

Ik heb best lang getwijfeld of ik dit moest doen. Heb ik er iets mee te winnen of veel mee te verliezen? Uiteindelijk doe ik het wel, omdat ik mij anders een ongelooflijke slappe zak vind. Ik heb het immers toegezegd en bovenal wil ik gehoor vinden – het liefst ook een oplossing – voor mijn situatie.

Zaterdag 27 mei postte ik een foto op Facebook. Een MEER dan bijzondere foto. Ik in mijn iets te strakke scheidsrechterspakje, tussen mijn boys. De jongste in sportieve kledij, hij had net uit vrije wil een wedstrijdje gevlagd bij zijn broer, de oudste nog in wedstrijdkleding, want hij had net zijn allerlaatste voetbalwedstrijd gespeeld.

‘Waarom? Omdat hij niet mocht voetballen van zijn moeder en dus de helft van de wedstrijden miste. En daar is hij helemaal klaar mee’, schreef ik. ‘En ik trouwens ook, vandaar dit bericht. Er werd zelfs een brief van een advocaat naar het bestuur gestuurd en die kwam niet van mij... Geen instantie die wat deed, behalve wegkijken. Hoe dan ook Be Quick'28 17-2 bedankt voor een mooi jaar!’
En ik sloot af met: ‘Update: ik leg het een en ander nog wel een keer uit.’

Bommetje

Natuurlijk kreeg ik reacties, veel reacties. Een aantal onderaan het bericht, de meeste op de app. Ik reageerde niet op de openbare afkeuringen. Nu wel. Want wat was nou eigenlijk die situatie? Mijn oudste wilde vorig seizoen overstappen naar een andere voetbalclub. Zijn toenmalige team viel helemaal uit elkaar. In eerste instantie had hij zijn zinnen gezet op WVF, maar de vijf JO17-selecties waren volledig bemand. Sterker nog, zaten bommetje vol. Mogelijk kon hij in het allerlaagste team terecht. En dat wilde hij onder geen beding.

De mitsen en maren wonnen het uiteindelijk van dat eerlijke verhaal. Een goede tweede was Be Quick’28, waar ik al jaren train, af en toe speel en regelmatig fluit. De vrijdag voor de overschrijving van in dit geval woensdag 15 juni, had ik nog contact met hem. Om maar even in de voetbaltermen te blijven, op vrijdag wordt er gewisseld. Hij had de vraag bij zijn moeder neergelegd, die op haar beurt had gezegd van ‘we hebben het er volgende week vrijdag nog wel over’. Alleen dat was twee dagen na de overschrijving, te laat dus. Dat had hij ook opgemerkt, maar er kwam geen reactie. Inmiddels was het woensdag, D-Day. Nog steeds geen reactie.

Leugen

In overleg met hem besloot ik hem op die overschrijvingsdag aan te melden bij Be Quick’28. Alle gegevens waren ingevuld – inderdaad die van zijn moeder want daar staan de boys formeel ingeschreven – dus haar NAW en het voor mij o zo bekende (alimentatie)rekeningnummer en toen… Een alarmmelding dat de overschrijving niet kon plaatsvinden, omdat hij al ingeschreven stond bij een andere vereniging. Hoe dan? Wat bleek, zijn moeder had ‘m weken ervoor al overgeschreven naar WVF. Achter zijn rug om en dat dus met een leugen afgedaan van ‘we hebben het er nog wel over.’

Uiteindelijk kon ik dat als een soort van volleerd zaakwaarnemer vlak voor de deadline van 0.00 uur nog terugdraaien en omzetten, dankzij een hele vriendelijke ledenadministrateur van WVF die op dat moment ook nog eens met vakantie was in Griekenland en met behulp van de ook al vriendelijke ledenadministrateur van Be Quick’28, waardoor mijn oudste uiteindelijk om 23.51 uur lid was geworden van Be Quick’28. En ja dat is een veel te lange zin.

Advocaat

Eind goed, al goed? Was het maar zo’n voetbalfeest. Om blijkbaar een rekening (dit keer geen bankrekening) te vereffenen, besloot zijn moeder dat in de week dat hij bij haar is, hij onder geen beding mag voetballen. De reden laat zich raden. Daardoor ontstond de bizarre situatie van twee keer niet mogen trainen, op vrijdag bij mij en op zaterdag wel voetballen en daarna twee keer trainen, terug naar zijn moeder en de dag erna niet voetballen.
En oh ja. Later hoorde ik van de voorzitter van Be Quick’28 dat moeder een advocaat had ingehuurd om de club aan te klagen voor valsheid in geschriften. Best bijzonder, want ik heb niets ontvangen. Daar was blijkbaar wel geld voor. Dat was er niet om de contributie te betalen, dus die heb ik dit seizoen maar betaald. Ik maakte er als vader maar een grapje over. ‘Je bent in verhouding de duurste speler van Be Quick’28.’

Is het eigenlijk om te lachen? Nee, natuurlijk niet, ook niet als mechanisme om er maar mee om te kunnen gaan. Zo van lach het maar weg, accepteer het maar en laat het gaan. Het verhaal moet verteld worden, omdat behalve al die mensen om mij heen die dit al lang weten, iedereen op de hoogte moet zijn van deze belachelijke situatie. Een punt maken over de rug van je eigen kind, die daaronder gebukt gaat en daarom stopt met voetballen na een waardeloos seizoen. Dat is zoveel meer dan scoren in eigen goal, iedere ontmoeting dik verliezen en uit de wedstrijd geschopt worden.

Waarheid

Ik tik deze Meermaals op 6 juni. D-Day. Iedereen mag er van alles van vinden. Het afkeuren, mij de maat nemen, de les lezen, whatever. Laat het dan wel gelijk volgen door de vraag: ‘Hoe ver ga jij als ouder eigenlijk?’ Ik wilde het gezegd en geschreven hebben. Omdat het hopelijk verbetert, verandert en vooral stopt.
Dit is niet alleen zijn, mijn verhaal, maar ook hét verhaal. Oftewel de waarheid. En dat uiten heb ik nu gedaan. Eenmalig. Done-Day. Thomas Mann, Nobelprijswinnaar van de literatuur zei ooit: “Het is moeilijk om tegelijk de waarheid en de mensen het naar de zin te maken.”

Mijn ex is morgen jarig. Ze krijgt van mij een portie gezond verstand als cadeau. Ik weet niet of ze het al heeft, ruilen is helaas niet mogelijk.