Melk

Blog 170 - 6 december 2019

Waarom doe ik ook alweer wat ik doe?

Splendid Media is failliet. Het bedrijf uit Bergschenhoek was een jaar geleden nieuws vanwege de jeugdige leeftijd van de oprichter en zijn levensstijl. De toen 18-jarige Roderick van Empel reed rond in een Audi Q7. Het merendeel van de tien medewerkers had een leaseauto. Het bericht had meteen mijn aandacht, want het ging om een mediabedrijf.

Vorig jaar gaf hij een interview. Roderick en cs waren gespecialiseerd in webdesign, fotografie en bedrijfsfilms. “Veelal merken wij dat een bedrijfsvideo een unieke toevoeging is van uw website en social-media kanalen! Men heeft geen zin meer om lappen tekst te lezen, daarom is een korte pakkende video de perfecte introductie!” Aldus één van de weinige berichten op de Linked In pagina van zijn bedrijf.

Sowieso was hij niet veel actief op social media. Zijn Facebookpagina bevatte geen nieuws, LinkedIn dus ook niet en hij had zelfs geen website: ‘splendidmedia.nl is almost here!’ Nou niet dus. En dat voor een mediabedrijf. Bepaald niet splendid.
Het verhaal heeft alles in zich van een verwend rijkeluiszoontje en een exclusief speeltje. Zelf beweerde hij dat geen cent had geleend van bank of pa, maar dat is maar de vraag. “Op papier ben ik nog maar een snotaap. Ik leid niet het gemiddelde leven van een 18-jarige, daarvan ben ik me bewust. Dat ik financieel onafhankelijk ben, wil niet zeggen dat ik geen kind meer kan zijn. Mijn weekenden zijn niet heel veel anders dan die van mijn leeftijdgenoten.’’

Ik las het allemaal en dacht terug aan toen ik 18 jaar was. Eén ding was ik zeker niet: financieel onafhankelijk. Het was 1990. Ik zat in mijn examenjaar op de middelbare school en werkte toen bij De Boer Supermarkt in Wierden. Ik verdiende vast iets van 5 gulden bruto per uur en ik had verkering met een boerendochter. Mijn vader leende mij geen ene cent, ik kon ervoor gaan werken. Bij SVZW stond ik op de drempel van hopelijk een plek in de eerste selectie, wat er behalve één helftje in een nietszeggende oefenwedstrijd uit tegen Vasse (1-1), nooit van gekomen is.
Mijn eerste auto was ook geen vette Audi, maar een fraaie Citroën Dyane, DX-35-HV, beige van kleur en aangeschaft voor 1500 gulden (zelf gespaard!). Die kleur was overigens verrekte handig, want als de auto ging roesten, plakte ik er van die schilderstape op. Je zag het bijna niet…Kortom, ik leidde het gemiddelde leven van een jongen van 18 jaar.

Alhoewel, er is één overeenkomst. Een trieste. Op zijn 9e verloor Roderick zijn moeder aan kanker. “Haar vroegtijdige dood heeft ongetwijfeld bijgedragen aan mijn zelfstandigheid.” Toen ik zo oud was en ook op mijn 19e, leefde mijn moeder nog wel. Die zelfstandigheid herken ik wel.

En een ander huidig verschil is, is dat hij geen bedrijf meer heeft en ik wel. Al blijf ik bij de benaming mediabureau in plaats van bedrijf. Op 1 december bestond ik 19 maanden en de afgelopen week viel mij eigenlijk voor het eerst iets op. Niet dat ik wezenlijk iets anders deed of het helemaal over een andere boeg gegooid had. Ik snap nog steeds heel goed dat je moet werken voor je centen en dat je best kunt uitgeven, maar dat je ook moet zorgen dat je geld binnenkrijgt. Gratis tip Roderick!

Nee, wat mij bijbleef, was de enorme verscheidenheid aan werkzaamheden de laatste tijd. Dat maakt en houdt het allemaal zo leuk. Een greep. Een opdracht om een veiligheidsbeleidsplan te redigeren. Een interview met een oud-collega die afscheid neemt als trainer. Dat mondde uit in een mooie mix van herinneringen ophalen en interviewen. Het kerstbijlage interview met schaatster Jorien ter Mors, tussen twee wedstrijden in Polen en Kazachstan in.
Tweemaal een kranten- en onlineverslag van dezelfde voetbalwedstrijd gemaakt en aan de slag met de website van een school. Tussendoor een aantal gesprekken, onder meer met structuurjunkie alias Cynthia Schultz (echt bewondering voor hoe zij het allemaal doet) en met de hoofdredacteur van Kenniscentrum Sport (zeer geschikte vent).

Ook praatte ik met een fotograaf die wat meer bekend wil geven aan uitvaartfotografie en ik maakte afspraken voor twee interviews met een bergingsmaatschappij en een bedrijf dat aan melkveetechniek doet, oftewel: melkmachines, melkrobots, melkkoeltanks en meer. Verhalen bedoeld voor een regionaal magazine.
En dan is er nog de afronding van een andere website. Zondag wacht het wedstrijdverslag van Darp tegen Steenwijkerwold. Dat wordt mijn debuut op sportpark De Voorkampen (er zijn nog kaarten!)

Het zijn stuk voor stuk mooie klussen om te doen. In bijna alle gevallen bepaal jezelf welke kant een verhaal opgaat. Je eigen insteek, creativiteit en uitvoering. En als de ontvangende partij het ook nog kan waarderen, dan is het natuurlijk helemaal goed.
Die genoegdoening, die afwisseling en die regie zijn allemaal meer dan mooi. Net als dat je al die onderwerpen min of meer zelf kunt wegzetten in de tijd.
Natuurlijk, er zijn deadlines en klanten die wat van je moeten, maar je bepaalt zelf wanneer je ermee aan de slag gaat. Geen secretaresse die zomaar een afspraak in je agenda plempt of de zoveelste vergadering waar je al van weet dat het veel energie en tijd kost en niets oplevert.

Het baas zijn over je tijd en agenda, de eigenhandige zoektocht naar onderwerpen en klanten en dat ik ook thuis kan zijn als mijn kroost van school komt; het is mij allemaal zoveel waard. Letterlijk waard, in ieder geval meer dan die Audi Q7 waarin Roderick in rondreed en die hij nu kwijt is.