Regen

Deze week eindigt de najaarscompetitie op het voetbalveld. Na zaterdag breekt de winterstop aan. Afgelopen zaterdag moest ik als trainer/coach met mijn team, dus inclusief zoonlief Tomas naar Elburg. Ik had mij erop verheugd. Niet alleen om naar mijn oude woonplaats te rijden, maar vooral om de degradatiekraker tegen Elburger SC in ons voordeel af te sluiten. Wij stonden 9^e en ESC 10^e. Kortom, ik had er zin in. Net als Tomas. En dat allemaal ondanks het belachelijke vroege tijdstip: 7.30 uur verzamelen bij de Gamma (benzinekant) en 8.30 uur aanvang wedstrijd.

Eenmaal aangekomen in Elburg, was er wat mis met de indeling op het bord. We stonden er met HTC JO11-2 niet op. Net als wat andere teams. Dat werd ook door de thuisploeg geconstateerd, maar er werd verder niets meegedaan. Dan zelf maar een kleedkamer ingelopen. Dat stond een ander team van de thuisploeg blijkbaar niet aan, de leider aanschouwde ons binnentreden (keurig aan één kant gebleven), met argusogen aan vanuit een andere kleedkamer. Gevolgd door meteen een grote mond. Zo typisch Elburgs.

Vervolgens op het veld (uitgaande dat we op het hoofdveld moesten spelen), kreeg ik nog wel een handje van de leider, niet van de scheidsrechter. We begonnen wat te vroeg, geen idee waarom, maar ach we waren er toch. Het afwerken schoot erbij in.
De wedstrijd ving aan en ik moet zeggen, wat genoot ik van mijn ploeg. Wat speelden we fantastisch en wat werkte mijn opstelling goed. Ik was er dan ook volop mee bezig geweest, meer dan ik liet blijken. Ik wilde hier winnen. Punten pakken tegen die Elburgers. Dus ik wilde met een sterke maar ook eerlijke opstelling beginnen. De spelers die twee keer hadden getraind: hele wedstrijd spelen. De anderen in de wissel, te beginnen met een jongen die terugkwam van een nare blessure en een speler die woensdag niet kwam trainen, omdat het regende.

We kwamen voor met 0-2. En hoe. Tuurlijk, ik was supertrots dat Tomas ze allebei maakte en ik slikte bijkans mijn vreugdetranen een beetje weg toen hij na zijn tweede goal, sprintend naar mij toeliep en in mijn armen sprong. En iedereen juichte en was blij. Het was ook nog eens een geweldig mooi doelpunt, namelijk een stiffie. Maar ik was vooral euforisch, omdat mijn tactiek werkte. De twee beste voetballers voorin. Met veel beweging. Tactiek? Bij JO11? Ja, waarom niet?

Onze keeper heeft vanaf de grond een goede trap, maar schiet de bal vaak door het midden. Naar de zijkanten lukt het op de één of andere manier niet. Eén van mijn spitsen maakte ruimte door breed aan te bieden, maar de bal ging daar eigenlijk niet naar toe. Wel trok hij zo zijn tegenstander mee. En de bal? Die ging steevast door het midden, waar Tomas loerde op zijn kansen. Steeds lag er ruimte achter hun laatste linie en wat was het geweldig om te zien hoe we daarvan profiteerden. Wat een mooie voetbalmorgen.

Na ruim een uur spelen werd er afgefloten. We verloren met 5-4. Tranen van vreugde waren ingewisseld voor die van woede, boosheid en verdriet. Wat een contrast. We hadden verloren door onszelf, doordat we afspraken niet meer nakwamen, niet goed verdedigden en door twee dubieuze beslissingen van de scheidsrechter. Toen ik er tijdens de wedstrijd al wat van zei, werd ik ontboden. Ik trad de arbiter dan ook letterlijk tegemoet met zoiets van kom maar op. Ik wil de verbale strijd wel aangaan. Dat zal ze leren die Elburgers, want ze slaan er meestal meteen op, voordat ze überhaupt gaan praten.

 “Er is er maar een die hier gelijk heeft en dat ben ik”, sprak hij uiterst ingenomen, hautain en stuurde mij weer naar de kant. Wat een arrogantie zeg. Volkomen misplaatst en zo jammer dat hij een bepalende rol speelde in deze wedstrijd, die eigenlijk helemaal geen winnaar verdiende.

Prima hoor dat er clubscheidsrechters zijn, hou dat vooral zo, maar is het niet goed om ook eens te werken met gradaties? Is er een soort van prestatiedrang aanwezig? Zijn er mogelijkheden om te promoveren als clubscheids? Wat te denken van een soort vaststellingsbeleid? Kan kwaliteit ook komen bovendrijven? Nu is iedere club blij met iemand die de fluit hanteert. Deel maar ergens in. Doe maar wat en dat is het dan.

Zeg nou zelf, dat moet in 2019 toch anders?