Soep
Blog 259 – 13 oktober 2020
Stop maar met het voetbal
Deze week kreeg ik de nieuwsbrief van de BAV onder ogen. De BAV? De BAV is een vereniging van en voor verzamelaars die een passie hebben voor bier. De BAV is ook een beroepsaansprakelijkheidsverzekering. En BAV staat voor Biblioteca Apostolica Vaticana oftewel de officiële bibliotheek van het Vaticaan.
De BAV is in dit geval de Belangenorganisatie Amateurvoetbal Verenigingen. Het is voortgekomen uit de BZV en LBA. Zeg maar de zaterdag- en zondagclubs. Tot 2006 was ik PR-man, verenigingsjournalist en getuige dit artikeltje in het Nederlands Dagblad, zelfs woordvoerder van de BZV. Wat hield het in?
Ik maakte de bestuursvergaderingen mee, die standaard in Zeist werden gehouden bij de KNVB. Dat was altijd op een maandagavond, inclusief een diner en het kon dan zo maar gebeuren dat oud-bondscoach Dick Advocaat een tafel voor jou zijn soep opslurpte, je op de wc stond met Danny Blind, die een trainerscursus volgde of na het vergaderen je auto naast die van Henk Kesler, de toenmalige KNVB-voorzitter, bleek te staan.
Daarnaast was er ieder jaar een algemene ledenvergadering. Vaak op de eerste zaterdag in januari. Ik probeerde dan een gastspreker te regelen. Liefst een bekende uit de voetbalwereld. Erica Terpstra maakte haar opwachting, Evert ten Napel was er een keer, Eric Braamhaar ook, maar persoonlijk maakte Rob Pietersen nog de meeste indruk op mij.
Wie? Rob Pietersen, ooit journalist bij Trouw – de krant die ook nog weleens over de BZV berichtte – maar bovenal schrijver van het boek ‘Nooit meer zaterdag’. Dat boek gaat over Michel Boerebach, jarenlang lid van de technische staf van Go Ahead Eagles en vader van. Hij verloor in 2003 zijn beide zoontjes bij een verkeersongeval in Biddinghuizen. Pietersen schreef er een prachtig boek over.
Ik kwam met hem in gesprek, toen ik nog bij Politie Flevoland werkte en hij verhaal kwam halen. Voor zijn verhaal. Over hoe alles gegaan was, wat de politie allemaal gedaan had en wat niet en hoe Boerebach het nieuws te horen kreeg of had moeten krijgen.
In alles sijpelde de waarom vraag door. Hoeveel informatie er ook verzameld werd, die vraag kon simpelweg niet beantwoord worden. Pietersen vertelde tijdens de jaarvergadering openhartig over zijn boek en las een paar passages voor. Het zette iedereen die dag op zijn plek en het voetbal in het enige juiste perspectief. Dat van een bescheiden bijzaak.
Nog steeds als ik naar mijn boekenkast kijk, ik mijn hoofd buig en de titel op de zijkant lees, kijk ik om. En dan zie ik mijn twee jongens op de bank zitten. Te gamen, voetbal te kijken en te lachen en dan denk ik alleen maar aan waar ik niet aan wil denken.
Terug naar de nieuwsbrief van de BAV. Ik kwam in contact met Stephan Wageman, Zwollenaar, ex-Voetbal International en afkomstig uit een waar journalistiek nest. Hij vroeg mij om een artikel te schrijven over een amateurclub die keihard was geraakt door corona. Maar dan ook echt hard. Normaal zou mijn artikel alleen in de gedrukte uitgave van BAV Voetbalinfo komen, maar door de coronacrisis communiceert de BAV voornamelijk via de online-kanalen. Mijn verhaal was in eerste instantie voor de nieuwsbrief.
Mijn keuze viel op Silvolde, een hoofdklasser uit de Achterhoek. Ik sprak met voorzitter én keeperstrainer Geno Mijnen, die samen met zijn bestuursleden voortdurend ‘in de emotiestand leefden.’ Het leverde een interessant artikel op, waarin vooral opviel dat je als vereniging al het mogelijke probeert om het onmogelijke te doen. Mijnen vroeg zich dan ook terecht af, of de voetbalcompetitie wel afgemaakt gaat worden. Hij dacht van niet en de voorzitter zou zo maar gelijk kunnen krijgen. Ook klinkt het geluid om überhaupt maar te stoppen met het ballen in competitieverband en alles op te schorten. Voetballen in de zomer, met publiek als het kan en mag.
Voor de voetballers is het nu nog wel een beetje leuk, maar voor de rest totaal niet. De treurige verhalen zijn bekend en ik moet toegeven dat ik ze ook wel zat ben, maar je ontkomt er niet aan. Troosteloze sportparken, geen publiek, kantines dicht, waar is het biertje na de tijd, mensen achter een hek, op een kliko of in van mijn part een hoogwerker.
Dat weten we allemaal nu wel, maar wat ik zei, je ontkomt er niet aan. Zondag was ik in Havelte. Om de plaatselijke trots te zien winnen tegen Zandhuizen. Zondag vierde klasse. Het weer was bij de beesten af. Een handvol geblesseerden, een videoman, twee verslaggevers, twee fotografen en een duo toeschouwers achter een hek als een soort Waldorf en Stadler. Wat al snel niet meer gold, toen er een derde fan bij kwam. Al had ik meer het idee dat hij op de fiets de verkeerde afslag had genomen en tot zijn eigen verbazing een teken van leven op het voetbalveld zag.
In de tweede helft waren ze weg. Alle drie.
Die club, vv Havelte, doet zo zijn best met alle coronamaatregelen. Zeker toen er twee BOA’s van de gemeente Westerveld het sportpark betraden. Onder het mom zij doen ook hun werk, kregen zij tekst en uitleg over waar Havelte allemaal rekening meehoudt, om even later de BOA’s tevreden zien te vertrekken en het hek op hun aanwijzing op slot te doen.
Het gerucht gaat dat er gemeentelijke bezoekerslijsten zijn, die in handen van de sportclubs gevallen zijn. Dus op het moment dat de Buitengewoon Opsporings Ambtenaren (niet te verwarren met BAV) hun ronde doen, iedere vereniging het plotsklaps geweldig voor elkaar heeft.
Vanavond weten we het. De persconferentie, waarvan je wist dat die komen zou. Of we op zondag als uitverkorene langs de lijn kunnen blijven staan en verslag mogen maken. Of we dan ter plekke nog kunnen overleggen met de fotograaf, welke speler en of trainer we mogen spreken en we een dag erna ons blijven verbazen over de eindredactie en hoe het artikel in de krant gekomen is, maar ook over de fotograaf die andermaal stronteigenwijs geweest is.
Om eerlijk te zijn, het zal allemaal wel. Laat maar, toe maar, doe maar. Ik moet sinds de nieuwsbrief van de BAV alleen maar denken aan mijn BZV-tijd en dus aan Boerenbach. Ik zal mijn jongens morgen maar een extra knuffel geven. Dat mag gelukkig nog wel.