Typemachine

Begin een complexe meting met een voorbereidings-story, zodat de implementatietaak of -story weinig vragen oplevert en goed kan worden gespecificeerd en ingeschat bij een refinement.

Bent u er nog?

Dit las ik onlangs in een nieuwsbrief van Frankwatching. Een onine-community met 450.000 volgers. Frankwatching is dé plek voor iedereen die zich bezighoudt met of interesse heeft in marketing, communicatie, social media en tech. Ze hebben er nogal een handje van om heel veel vaktermen te gebruiken en die ook nog eens in één alinea te proppen. Soms heb je teksten die je pas na een paar keer lezen, begint te snappen. Bij Frankwatching lukt dat niet altijd. Ik doe echt mijn best, maar soms blijf ik mij maar afvragen wat er nu staat, wat er bedoeld wordt en vooral hoe het anders opgeschreven kan worden.

Frankwatching had ook wel wat dingen actueler kunnen opschrijven. Dat idee krijg ik als ik op hun site de ‘overpagina’ lees. Uiterst pront wordt daar verwittiging gedaan van komende events in 2018 en 2019, die echter al lang plaatsgevonden hebben.

Deze week berichtte Frankwatching over zes tips over hoe je met je persbericht wel de massa bereikt. Ach, het good-old persbericht. Toen ik in 1992 begon te studeren op het HICO (Hoger Informatie Communicatie Onderwijs) op Windesheim, was het persbericht bijkans het enige communicatiemiddel om de media te voorzien van nieuws. Van blogs, social media en online berichtgeving, hadden wij aankomende journalisten nog nooit gehoord.

Ik weet het nog precies. Het vak geschreven pers. In die richting ben ik trouwens ook afgestudeerd, toen de opleiding inmiddels omgedoopt was in Faculteit Journalistiek en Communicatie. De allereerste les was het maken van een politiepersbericht. Eén of andere diefstal in de supermarkt, die gepleegd was door een aantal mannen van Turkse afkomst en waarbij alleen wat snoep (in het bericht stond exact beschreven wat) was ontvreemd.
De opdracht was om daar meteen een journalistiek bericht van te maken. Dat moest in het klaslokaal en wie dacht dat er laptops, notebooks of tablets tevoorschijn kwamen, moet ik even terugnemen in de tijd van de typemachine. Ja inderdaad, de schrijfmachine.

Met een uiterste krachtinspanning werden er meer dan twintig electrische typemachines op tafel geslingerd. Stekker erin en tikken maar. Een lawaai van heb ik jou daar. Toen de laatste leerling ook klaar was, keerde de rust weer terug. De typemachines en de snoeren konden terug de koffer in en we wachten geduldig tot de volgende les om te horen wat we ervan getikt hadden. Ik had een 9 en ik geloof nog met één of twee anderen. De rest had een dikke 1. Ik had namelijk de nationaliteit weggelaten in het bericht. Wie in de beginzin al gerept had over Turkse daders, bespaarde de docent het nodige nakijkwerk, want dat mocht niet. Dus een 1.

En dan waren er ook nog journalistieke parels die schreven over dat er 12 Raiders (nu Twix), 14 Banjo’s (kent u ze nog, die paars met gele verpakking) en 8 zakken Tengels chips (waarom die ooit zijn verdwenen, wie weet mag het zeggen) waren ontvreemd. Dat is reinste daderkennis – iets dat ik later leerde toen ik bij de politie ging werken – en natuurlijk ook totaal niet relevant om te melden.

Dat brengt mij bij mijn top 5 oftewel handvol recht toe recht aan tips voor een goed te maken persbericht. Ik laat de verzending aan de hand van perslijsten, handige sites en tools, even buiten beschouwing.

1. Het medialandschap is enorm veranderd. Een nietszeggend bericht wat vroeger toch wel gepubliceerd werd, omdat jij van een bekend bedrijf, organisatie of vereniging was, is nu absoluut geen garantie voor plaatsing. Je moet je echt onderscheiden, opvallen en eruit springen. Denk dus heel goed na over wat het echte nieuws is. Stel jezelf de vraag: waarom moet de media hier wat mee doen? Je vraagt iets van een journalist, een gratis gunst. Dan mag je ook wel moeite doen toch?
    
2. Heb je onderscheidend en opvallend nieuws? Schrijf dat dan ook meteen in het bericht. De valkuil van velen is eerst een opsomming te geven van hoe iets tot stand gekomen is. De term een oprolbaar persbericht, klinkt ouderwets, maar is nog steeds actueel. Verplaats je eens in de journalist, die krijgt zoveel mail in de mailbox. In die van de redactie en in zijn eigen. Dat betekent veel en kort lezen, scannen en door. Als na het bekijken van de eerste paar regels, er letterlijk niets nieuws te lezen is, dan gaat het bericht aan de kant. Zorg dus dat het nieuws bovenin staat. Het mag best nog wel een keer herhaald worden, want als de journalist dan de helft schrapt (=oprolbaar), blijft het nieuws toch bovenaan staan.
    
3. Maak persberichten niet te lang. We willen vaak zoveel mogelijk vertellen. En toen en toen en ooh dat moet er ook in. De regel maximaal A4 is geen must, want het nodigt ook weer uit om het langer te maken als je met de helft al klaar bent, maar hoe langer hoe slechter. Er wordt niet veel meer gelezen. Beperk je, houd je in en geef niet alles weg. Hoe korter, hoe meer interesse en hoe groter de kans dat er wat mee gedaan wordt.
    
4. Slimmeriken denken vaak als een persbericht voorzien wordt van allerlei kleuren, kadertjes en leuk en ludiek opgetuigd wordt, je dan opvalt. En dat dan de kans op aandacht van de media ook groter is. Helaas. Door het grote aanbod en steeds minder tijd, moet een persbericht zo kant en klaar mogelijk aangeleverd worden. Dus plak de broodtekst (de kale tekst) in de mail. Zodat kopiëren zo gemakkelijk mogelijk is. Je mag het bericht ook in een bijlage meesturen, maar doe het wel allebei. Een journalist maakt geen tijd om zich te vergapen en te verlekkeren aan een prachtig opgemaakt persbericht. Hoe langer het duurt om alle opmaaktierelantijnen om te zetten in het redactiesysteem, hoe minder kans op succes.
    
5. De kans dat een doorgewinterd medium, jouw persbericht één of één overneemt, is niet groot. Dat is meer voor de krappe redacties van plaatselijke nieuwssites, huis-aan-huis-kranten om de hoek en om zelf online te plaatsen op een lokale website. Maar dat maakt niet uit. Zorg ervoor dat er altijd een contactpersoon onderaan het bericht staat met naam en bereikbaarheidsgegevens. En dat diegene dan ook bereid is om mee te werken en dus beschikbaar is voor een toelichting. Dat gaat vaak fout. Het is niet bekend, niet afgestemd of nog erger: hij of zij zit er helemaal niet op te wachten. Funest, fnuikend en fataal.

Gelukkig is dit blog geen persbericht, anders was het echt veel te lang.

Meer weten over alles wat te maken heeft met het persbericht? Ik kan je ermee helpen. Bel, app of mail mij gerust op www.mediabureaumeer.nl/contact. Oh ja, je mag ook een briefje op de typemachine tikken en mij sturen…