Veertien

Blog 124 - 2 juli 2019

Meer nadelen dan voordelen als ZZP'er?

Mediabureau MEER bestond maandag exact veertien maanden. Sinds 1 mei 2018 ben ik ZZP’er, eigen baas en eigenaar. En dat heeft zo zijn voordelen. Inderdaad, het zelf bepalen hoe je werkdag eruitziet, hoe laat die aanvangt en eindigt. Sterker nog, ik maak zelf wel uit of het überhaupt een werkdag wordt. Want er is geen leidinggevende die mij zegt wat te doen, mijn agenda volstouwt of een spoedje heeft (ja hij blijft leuk, goeiemoggel).

Dat is een groot goed en mij veel waard. Ik lees regelmatig dat zelfstandigen zeggen van ‘dit had ik tien jaar eerder moeten doen.’ Of op de vraag of ze ooit weer terugkeren in loondienst, volmondig ‘nooit meer’ antwoorden. Ik denk niet zo. Voor mij is het geen uitgemaakte zaak. Als ik een heel interessante baan voorbij zie komen, dan neem ik de moeite om mij te verdiepen in de organisatie, een heuse sollicitatiebrief te formeren en mijn CV weer wat nieuw leven in te blazen.

Zo zag ik heel recent een senior communicatiefunctie voorbijkomen bij Lelystad Airport. Communicatiebaantje hoor. Enkele steekwoorden die mij subiet te binnenschoot waren: media, landsbelang, nieuws, actueel, belangen en belanghebbenden. Want laten we wel wezen. Alles wat communicatie is, komt te saam bij Lelystad Airport. Externe communicatie, politieke sensitiviteit, omgevingscommunicatie, public affairs en uiteraard voorlichting. Vol goede moed en met veel zin, zette ik mij aan de sollicitatiebrief. Na een uurtje was ik klaar, alleen nog even mijn CV optuigen en door.

Na een nachtje slapen, nog een keer lezen, verstuurde ik alles, nog steeds vol goede moed en ruim binnen de reageertijd. Ik had immers een verleden in Flevoland – zes trouwe dienstjaren bij de politie – en aan alle andere criteria voldeed ik ook, waaronder dat ik direct beschikbaar was. Vol verwachting klopte mijn hart. Nog geen twee dagen later had ik een algemene afwijzing in de mailbox. ‘Wij hebben veel reacties ontvangen en helaas hebben wij besloten om u niet uit te nodigen voor een eerste sollicitatiegesprek. Met vriendelijke groet, Vacatures Lelystad Airport.’

Drie dingen stuiten mij tegen de borst. Een afwijzing per ommegaande, dat klopt niet. Om alle reacties te lezen, te bespreken en te selecteren; dat kan gewoon niet in één dag. Daarnaast is er geen enkel inhoudelijk argumentatie genoemd om mij af te wijzen en wie is Vacatures Lelystad Airport? Er stond niet eens een naam bij!
Nu heb ik mij in de veertien maanden al vaker beklaagd over de vaak belachelijke opstelling van de meeste HR-professionals, dus dat laat ik lekker gaan. Ik heb mij er ook niet meer in verdiept, laat staan teruggemaild of – gebeld. Dus geen ‘Geachte meneer of mevrouw Vacatures Lelystad Airport’, ‘of kunt u mij doorverbinden met de heer of mevrouw Vacatures Lelystad Airport?’

Het past in het rijtje van berichtjes krijgen waar je als ZZP’er niet op zit te wachten. Neem die vele telefoontjes dankzij de Kamer van Koophandel, waarbij bedrijven met een zichtbaar nummer bellen, om zo toch nog contact te krijgen. Ik neem nooit op, check of ze een voicemail achterlaten, wat het nummer voor reacties oplevert op google en blokkeer ze dan.
Maar een antwoord op mijn mail aan de KVK moet ik na weken nog krijgen. Waarom er zomaar (of niet zomaar, vandaar mijn vraag) een adviesbureau met de naam MEER kan bestaan in Zwolle. Is er niet even een check gedaan in het eigen systeem, waarom is er geen mailtje naar mij gegaan (pro-actief) en waarom heb ik nog steeds geen antwoord?

Daarmee kom ik wel bij de kern van mijn blog. De tegenvallers van het ZZP’er zijn. Allereerst de betaling. Er zijn uitgaven waar je pas kan declareren op woordbasis als je het exacte aantal woorden ontvangt van de eindredacteur. Daar moet je zelf achteraan. In theorie kan het zijn dat je in maart een artikel schrijft, je in de verschijningsmaand – april in dit geval – dat exacte aantal te horen krijgt, je dan pas een factuur kunt sturen en je in juni eindelijk je geld krijgt.

Je mailt eens naar de status, dan krijg je geen antwoord. Je mailt een eerste herinnering, je wacht af en je vertrouwt op de toezegging. Uiteindelijk krijg je je geld wel, maar waarom moet het toch zo?
Ik denk dan altijd meteen aan als ik het nu eens omdraai, snapt de ander het dan ook? Baalt die dan ook van het niet krijgen van centen en antwoorden. Misschien vind ik dat laatste nog wel het meest frustrerende van alles. Geen antwoord krijgen. Ik trek dat bijzonder slecht.

Recruiters die het van de LinkedIn of Indeed daken schreeuwen, dat ze mensen nodig hebben voor en losse opdracht of tijdelijke klus. Je reageert, legt contact en stuurt wat info op. Vervolgens hoor je he le ma al niets meer. En zo heb ik tal van voorbeelden. Van een simpele afspraak die nog steeds gemaakt moet worden bij een communicatiebureau (!) tot een opdrachtgever die van alles wil, waarvoor ik al het nodige om niets gedaan heb, maar als ik wat vraag, niet thuis geeft? Om over de berichtoproepjes op LinkedIn nog maar te zwijgen.

Je kunt binnen een week toch wel antwoorden op een mailtje? Of moeten we het maar accepteren dat het gewoontegoed is om op appjes, mailtjes of voicemails alleen te reageren als het ons past? En dat tijdig reageren uit fatsoen, actualiteit of om een andere reden niet meer uitmaakt? Of zie ik het nu helemaal verkeerd? Dan hoor of zie ik het graag. Je kunt bellen naar 06 53 81 36 55 of mailen naar erik@mediabureaumeer.nl. Binnen een week heb je zeker antwoord!