Vinger

Toen ik gisteren het blaadje van de coaching kalender afscheurde en 14 mei tevoorschijn kwam, las ik dit: ‘Een goed verstaander heeft aan een heel woord nodig.’ Mijn gedachten dwaalden meteen af naar afgelopen zaterdag. Zaterdag = voetbaldag. Zelf floot ik in de ochtend de wedstrijd HTC JO11-5 tegen SV Dalfsen JO11-2 (3-2). Ik doe het naar eer en geweten. In mijn geval is dat met de bal mee sprinten – de diagonaal lopen zoals dat in scheidsrechtertermen zo fraai heet -  niet in de middencirkel blijven hangen en zo min mogelijk aanwijzingen aan het team van zoonlief Tomas geven. Dat laatste gaat mij niet altijd even goed af trouwens.

En oh ja. Er een echte wedstrijd van maken. Af en toe een veter strikken, een ter aarde stortende speler overeind helpen, maar voor de rest gewoon lekker voetballen. Aanvallen veelal door laten gaan, duidelijk aangeven hoe lang er nog te spelen is en handsballen soms makkelijk wegwuiven. En ach, als er dan een trainer of leider is die het er niet mee eens is, dan is dat maar zo. Zo ook zaterdag. De leider van Dalfsen. Wat ik ook deed, het was niet goed. Of beter gezegd, wat ik juist niet deed. Alle duwen van de thuisploeg liet ik onbestraft, maar voor overtredingen van zijn team - als het al overtredingen waren - floot ik wel. Kortom, de wereld was oneerlijk verdeeld.

Je kunt als scheidsrechter dan net doen alsof je niks hoort en nergens op reageren. Zo van ik beslis en of je nou hoog, laag of ver springt, ik hoor je wel, maar luister toch lekker niet en ga er al helemaal geen woorden aan vuil maken. Dat vind ik geen communicatie. Dus ik ging heerlijk in discussie met de beste leider. Legde hem uit wat ik deed, waarom ik wel en niet floot in bepaalde situaties en attendeerde hem ook nog even op het feit dat hij achter de zijlijn moest blijven. Na de tijd kreeg ik een ferme hand en een bedeesd bedankje.

In de middag keek ik vanaf diezelfde zijlijn toe hoe Olav met HTC JO11-3 in Heino tegen Heino JO11-3 moest spelen. Het spel ging alle kanten op, maar op het moment dat de spits van HTC alleen de kant van de goal van Heino opging, klonk het fluitje van de scheidsrechter. Hij stak meteen zijn arm omhoog en met zijn vinger op zijn horloge liet hij eenieder weten dat het rust was. De tweede helft was nog gekker. Het stond 4-5 voor HTC, toen er een klutsbal was op de doellijn van Heino. Een treffer? Ja, schreeuwde en dacht iedereen. Er gebeurde niets, behalve dat de scheidsrechter van grote afstand riep dat hij het niet gezien had. Heino had de bal, trok ten strijde naar de HTC-goal en één van de aanvallers passeerde de keeper en schoot. Op het moment dat de bal tergend traag de doellijn had gepasseerd, klonk weer die fluit. Einde wedstrijd. En weer de arm, het horloge, de vinger en de woorden: ‘Het is tijd.’

Ik moest denken aan eerder die ochtend en stapte even later op de scheidsrechter af en ging met hem in discussie. Het was een pittig gesprek en ik merkte dat er maar een beperkte afstand tussen hem en mij was. Hij zei dat hij het voor eerst floot, het echt tijd was en dat hij vond dat hij niets fout had gedaan. Ik zei dat hij jeugdwedstrijden niet zo moest benaderen alsof het de Champions League was, hij toch ook wel kon snappen dat hij HTC zo drie keer een oor aannaaide en dat hij dus veel fout had gedaan. En op een gegeven moment waren we uitgepraat. Hij had er alles over gezegd en ik ook. Alle woorden waren gewisseld. Klaar, handdruk en gaan. En zo moet het zijn. Zeggen wat je wilt zeggen, zaken uitspreken en naar elkaar luisteren. Pittig, heftig en stevig discussiëren en niet halfbakken, indirect en er maar over blijven doorgaan. Dat was mijn zaterdag. Een goed verstaander heeft aan een heel woord genoeg. Elke dag weer.


Laat een bericht achter - aantal berichten: 0

Bent u de eerste die reageert?



Laat een bericht achter

naam
e-mail
website
bericht
Schrijf veertien in cijfers: