WC

Het is feest bij de Riemensjes. Driewerf hoera. Allereerst bestaat Mediabureau MEER morgen drie maanden. Ja, ja, beste mensen, volgers en geïnteresseerden, drie maanden alweer.
Daarnaast ben ik morgen jarig en in deze tijden mag je daar best actief over communiceren. Ik kom daar zo op terug.
En ten derde, op dit moment ben ik niet alleen, maar zijn we met zijn drieën: Olav, Tomas en ik. Driedubbel feest dus. Het getal drie verwijst niet voor niets naar de goddelijke drie-eenheid. Voor deze ene keer, reken ik het goed.

Nu wil ik het niet te veel en te vaak over Mediabureau MEER hebben. Dat is werk, terwijl het nu even vakantie is. Ook voor mij eigenlijk, al gaat het werk altijd door. Dat geldt niet voor iedereen die actief is in de communicatie en journalistiek. Daar verbaas ik mij best wel over. Zelfstandigen die met een soort social mediavakantie gaan. Even offline en een paar weken niet twitteren, facebooken, instagrammen en linkedinnen. Waarom? Is het zo’n opgave? Kost het zoveel (werk)tijd? Is het niet meer leuk? Gebeurt er niets in de zomer? En wat mis je allemaal? Haal je dat na je vakantie allemaal in? Reageer je ook niet meer als je wat gevraagd wordt?

Ik blijf mooi actief op social media. Lekker twitteren, noodzakelijk facebooken (eerst alleen handig voor de verjaardagen, nu heb ik zelfs een bedrijfspagina van Mediabureau MEER) en zakelijk linkedinnen. Vakantie of geen vakantie. Dus zet je maar schrap voor vakantiefoto’s op Twitter, erg leuke foto’s op Facebook en hele speciale foto's op Instagram. En Linkedin? Kijk niet raar op als ik aan acquisitie doe, een bijdrage deel of heel veel interessant vind en dat allemaal vanaf mijn strandstoel.

Over dat Olav, Tomas en ik samen zijn, kan ik heel veel over zeggen, maar dat is wijselijk niet handig. Af en toe deel ik wat op Twitter over mijn situatie, die zich helaas afspeelt in een advocatenwereld met rechtszaken, bemiddelingsgesprekken en vooral met veel kosten en weinig concreet resultaat. Ik houd mij in dat kader maar vast aan de goede afloop, geloof in eigen kunnen en twee citaten. Eentje is afkomstig van het nummer De Verzoening van Frank Boeijen: “Ik sta klaar voor de strijd, met als wapen de waarheid.” En de ander prijkt in ieder geval in het oude gemeentehuis van Vriezenveen. "Trekt u niet aan wat ieder zegt, maar doet wat billijk is en recht."  (Uit 1937)

Naast mijn boys en mijn werk komen we dan vanzelf bij punt drie: mijn verjaardag. Zoals gezegd op Facebook circuleert een verjaardagskalender. Eerlijk is eerlijk. Het is verrekte handig, omdat ik geen gebruik meer maak van de kalender op de WC, het ook niet in mijn google agenda noteer en dus geen weet heb wanneer wie verjaart. Het is ook zo’n beetje het enige goede aan Facebook – vind ik – en ik moet zeggen dat ik bijna iedereen op deze wijze feliciteer.
Ik sta er zelf ook op. Dat vind ik redelijk passief. Twitter doet een ludiek duitje in het verjaardagszakje door ballonnen op te laten in je account. Wat een feest! Maar verder, het is ook wat je er zelf van maakt. En dat gebeurt dus best veel. Social mediamensen die zelf over hun verjaardag twitteren, facebooken, instagrammen, snapchatten, selfiën en meer. Ik ben jarig, geef mij heel veel felicitaties en dan ben ik heel blij. Nog blijer dan dat ik al met mijzelf ben. Waarom? Waarom eigenlijk?

Ik heb er lang over nagedacht, maar ik weet het niet. Ja, aandacht. Maar met welk doel? Ik heb het weleens gevraagd, nou ja gevraagd. Het was zoiets als ‘Gefeliciteerd met dat je een dagje ouder bent geworden, maar je weet ook dat kinderen die vragen, worden overgeslagen.’ Nou, dat viel incidenteel niet in goede aarde bij de jarige job. Het staat mij niet meer bij of ik ook subiet werd geblokkeerd op Twitter, maar het zou zo maar kunnen. Daar ben ik af en toe verbijsterd over. Het bestaansrecht van social media is interactie en als je daar niet tegen kunt – tenzij het te grof wordt – moet je je afvragen wat je er doet, maar dit is eigenlijk een ander onderwerp voor een apart blog.

Terug naar het jarig zijn. Ik ga niet vragen om felicitaties, likes of allerhande berichten. Het enige dat ik doe, is na mijn verjaardag iedereen bedanken via social media. Dat vind ik gepast en dat doe ik dan ook ieder jaar trouw.
Daarover gesproken. Ik moet ook schuld bekennen. Er was iemand in mijn vriendenkring, die er dit jaar bewust voor koos om geen reclame te maken voor haar verjaring. Ze hield zich stil, ook in de verjaardagskalender op Facebook en maakte aan het eind van de avond de balans op van haar nieuwe strategie. Het was haar niet meegevallen, want een aantal mensen had niets van zich laten horen. Ik schrok en schaamde mij tegelijkertijd. Ik was namelijk ook één van die vergeetachtigen en postte nog een verdwaalde reactie op Twitter, maar het voelde niet goed.
Sorry Esther.
Ik ben benieuwd of ze mij morgen nog feliciteert, maar ik snap ook wel weer wanneer ze dat niet doet. Als je dit leest Esther, helpt het nog als ik zeg dat je even oud bent als ik, maar dat jij er nog wel goed uitziet voor jouw leeftijd?