Media-officer
Met de meer van Mediabureau MEER kun je alle kanten op. Veel van mijn werkzaamheden probeer ik onder te brengen in media-organisatie, waar ik onlangs drie blogs over schreef. Media-attendering, media-advisering en media-alarmering. En het tweede wat ik graag wil met Mediabureau MEER is teksten schrijven, redigeren en erover adviseren. Interviews, nieuws- en persberichten, verslagen, achtergrondverhalen, reportages en portretten voor gedrukte media, maar zeker ook online.
Dat kan gaan over een waterpolowedstijd of het kan een bedrijfsreportage over een yogastudio zijn en van een groot persoonlijk Mont Vertoux verhaal tot aan 700 woorden over een voetbalwedstrijd, die eindigde in 0-0 en waar werkelijk niets gebeurde…
Dat was afgelopen zondag het geval. Alcides tegen RKHVV. Twee kleine kansjes voor rust, twee nog kleinere mogelijkheden na rust, een opschrikkende rode kaart en een ruit van de omroepcabine bijna in diggelen door een wegroeibal uit de Meppeler defensie. Dat was het. En dan is 700 woorden best veel: ruim één A4tje en met een beetje fantasie en grote foto, een drie kwart pagina in pak ‘m beet De Volkskrant.
Dus wat je dan doet, is zoeken naar opvallendheden, haakjes en dingen buiten het veld. Een scheidsrechter die snel uitvalt, het scorebord op tilt of een bijzondere toeschouwer op de tribune. Bij Alcides was er een heugelijke aanleiding. Vrijdag trouwde één van de spelers en ging de trainer nog even in op dat feest en dat zijn spelers op de dansvloer blijkbaar al hun energie hadden verbruikt. Zo kreeg mijn verhaal verder vorm. Plus het feit dat je de nodige routine kweekt, ik de Alcides mensen daar goed ken en wel weet hoe je uiteindelijk aan je woorden moet komen.
Hoe anders was dat in mijn stagetijd in Meppel. In het seizoen 1995/1996 zeg maar. Mijn allereerste wedstrijd was Weerdinge tegen Alcides. Het was zondag 12 maart 1995. Vraag mij niet waarom, maar ik moest daarnaartoe, terwijl ik later dacht van waarom moet ik nu naar zo’n verre uitwedstrijd? Misschien hadden ze op de redactie lacherig gedacht van ‘even kijken hoe die stagiair zich redt.’ Wist ik veel. Van die ontmoeting weet ik ook niet veel meer of het moet de naam van het sportpark zijn: De Luwte. Nou, laten we het daar maar ophouden, want het was en bleef 0-0. Het zweet brak mij uit en ik trok bijkans lijkbleek weg, want ik moest 500 woorden schrijven. En mijn notitieblokinhoud was een ware mix van onleesbaar gebrabbel en wit, heel veel wit.
Een beetje schamper en verlegen liep ik na de wedstrijd naar Jan Derk Brandsma (nu nog trainer van DESZ) voor een reactie. Wat hij zei, weet ik niet meer. Het was in ieder geval geen spannend betoog wat is blijven hangen (over een k…keeper of zo, maar dat kan ook niet als je 0-0 speelt).
Afijn, het verslag is er gekomen, al blijf ik het bijzonder vinden dat ik het niet terug kan vinden in het geweldige gratis online archief van de Meppeler Courant. Alleen in het uitslagenblok zie ik het nog weer. Alcides speelde toen nog tweede klasse district Noord, tegenwoordig zijn de geel-zwarten hoofdklasser. Ik gebruik met opzet de geel-zwarten als term. Een tergend cliché natuurlijk. Net als de Domstedelingen (foei Stef de Bont deze week twee keer in hetzelfde artikel in de VI over FC Utrecht), de Tukkers, de hoofdstedelingen, de Kuipbewoners, de ploeg uit de Lichtstad, de oranjehemden en ga zo maar door. Ik probeer ze tegenwoordig te vermijden, maar in mijn begintijd, bedien je je er maar wat graag van. Clichés zijn veilig, vertrouwd en bovendien altijd waar.
Een ander artikel dat ik wel uit het archief viste, was mijn verslag van Alcides-Zuidlaren van 5 november 1995. Wat erg zeg. ‘Goalie’, een ‘wedstrijd met twee gezichten’ en het mensonterende ‘de strijd was nog niet gestreden’…. Uiteraard ontbrak ook de omschrijving van de geel-zwarten niet. Wat een verschrikking, als je dat nu leest. Je gunt het niemand. Een tekst waarop ik vast uren heb zitten zwoegen. Om er nog maar even een ander cliché tegen aan te gooien: tegenwoordig gaat mij het gemakkelijk af. Er zijn wedstrijden waarbij ik niks opschrijf van wat er in de volle 90 minuten gebeurt en ik bedien mij na de tijd van een of twee vraaggesprekken en mijn eigen twitterberichten. Als ik dan onderweg naar huis ook even het begin, de openingszin of de invalshoek, bedenk, dan gaat het allemaal vanzelf.
Routine in schrijven en bekendheid met de mensen van de club dus. Dat heeft er ook toe geleid dat ik op donderdag 27 september, wanneer Alcides in de eerste ronde van de TOTO KNVB beker tegen AZ speelt, de mediabegeleiding doe. Dat wil zeggen gastheer en regelneef spelen voor de media. Ik vind dat echt leuk en voordat ik spreek over een eer, wil ik meteen duidelijk maken dat ik mezelf aangemeld heb. Het feit dat mij die job van – en nu komt het – media-officer gegund wordt en dat er vertrouwen in mij is, voelt erg prettig. Zo blijkt eens te meer, dat Mediabureau MEER meer is dan alleen maar tekst en media-organisatie.
De KNVB komt overigens met deze functienaam en -verplichting. Ik dacht meer aan mediabegeleider, maar het is dus media-officer geworden. Sorry Japke d-Bouma! Je mag mij meteen te kijk zetten op Twitter, bellen wat die functie inhoudt, wat er allemaal bij komt kijken en je bent van harte uitgenodigd…. Tot de 27ste!